ตอนที่ : 4 เมืองคนบาป 2

1558 Words

ฮูเตอร์ โอชีย์ ผู้จัดการใหญ่ในวัย 45 ปี กำลังมองดูหญิงสาวชาวเอเชียตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา จากนั้นก็กลับไปกวาดสายตาภายใต้แว่นตาหนาเตอะ ดูเอกสารการสมัครงานอย่างละเอียดถี่ถ้วน “สมัครในตำแหน่งพนักงานต้อนรับอย่างนั้นหรือ” เขาเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งหนึ่ง หลังจากตรวจดูตำแหน่งที่หญิงสาวกรอกในใบสมัครงานแล้ว “ค่ะ” มินจันทร์พยักหน้ารับอย่างมีความหวัง “รู้หรือเปล่าว่าตำแหน่งพนักงานต้อนรับของที่นี่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการต้อนรับ” ชายวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นมองมินจันทร์อีกครั้ง “เอ่อ ไม่ทราบค่ะ” คำว่าทำอะไรได้มากกว่าการต้อนรับชักทำให้คนสมัครงานรู้สึกไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว “สามารถถูกแขกซื้อเวลาได้” คำขยายความหมายของฮูเตอร์ ทำให้มินจันทร์ถึงกับหน้าซีดลงทันที คำว่าสามารถถูกแขกซื้อเวลาได้ มันก็เท่ากับการขายตัวนั่นเอง “เอ่อ ฉันไม่ทราบจริงๆ ค่ะ” ความหวังอันแสนจะริบหรี่เมื่อครู่ดับมอดลงสนิทในเวลาอันรวดเร็ว หญิงสาวทำหน้าผิดหวังจนน่าสงสาร “ทำได้ไหม” ฮูเตอร์กวาดสายตาดูรูปร่างหน้าตาของอีกคนแล้วเอ่ยถามออกมา มินจันทร์เม้มริมฝีปากแน่นเป็นเส้นตรง หากเธอจะต้องมาขายตัวในสถานที่แห่งนี้ สู้ยอมนอนตายอยู่ข้างถนนจะดีเสียกว่า “ทำไม่ได้ค่ะ” มินจันทร์ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกท้อแท้ใจ ด้วยไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้เธอจะไปอาศัยหลับนอนที่ไหนได้อีก ดวงตาที่ใกล้จะหมดสิ้นความหวังค่อยๆ เปล่งประกายขึ้นใหม่อีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ในใบประกาศรับสมัครงานนั้นยังมีอีกตำแหน่งที่ว่างอยู่ “ถ้างั้นฉันขอสมัครตำแหน่งแม่บ้านจะได้ไหมคะ” ตำแหน่งใหม่ที่ถูกเอ่ยออกมานั้นทำให้ฮูเตอร์ถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ที่มินจันทร์เปลี่ยนจากตำแหน่งพนักงานต้อนรับมาเป็นตำแหน่งแม่บ้านแทน “เธอไม่เหมาะกับตำแหน่งแม่บ้านหรอก” ชายวัยกลางคนพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ มินจันทร์สวยเกินกว่าจะเป็นแม่บ้านได้ แม้ว่ารูปร่างจะดูเล็กตามฉบับของสาวเอเชียไม่ได้หุ่นนางแบบเหมือนพนักงานต้อนรับของที่นี่ แต่ว่าเรียวปากอิ่มเอิบสีแดงสดกับดวงตากลมใส จมูกโด่งแต่พองาม ทุกสิ่งอย่างที่อยู่บนใบหน้าสามารถฉายรัศมีความงามออกมาอย่างชัดเจน ยิ่งรูปร่างขาวอวบด้วยแล้วยิ่งดึงดูดสายตาผู้คน ซึ่งมันไม่น่าจะเหมาะกับตำแหน่งที่เจ้าตัวเอ่ยออกมา “นะคะคุณฮูเตอร์ ฉันมีความจำเป็นต้องทำงานนี้จริงๆ ไม่อย่างงั้นแล้ว...” มินจันทร์เว้นจังหวะคำพูดของตัวเองเอาไว้ไม่กล้าเอ่ยออกมาตรงๆ “ไม่อย่างงั้นแล้วอะไร” ฮูเตอร์เอ่ยถามต่อด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้า ถึงได้มีอาการร้อนรนจนเกินเหตุ “ฉันไม่มีเงินค่ะ และก็ไม่มีที่อยู่ด้วย พอดีเพิ่งถูกให้ออกจาก อะพาร์ตเมนต์” หญิงสาวเลือกที่จะตอบตามตรง ในใบประกาศรับสมัครงานบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า ที่นี่มีสวัสดิการเป็นที่พักให้แก่พนักงานทุกคนด้วย เธอจึงไม่ลังเลที่ก้าวเข้ามาสมัครงานในสถานที่แห่งนี้ “หลบหนีเข้าเมืองมาหรือเปล่า” ผู้จัดการใหญ่ของเบลลาเดโอคลับชักไม่มั่นใจ หลังจากได้ยินคำพูดประโยคเมื่อครู่ของหญิงสาว มินจันทร์รีบล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือ แล้วหยิบหนังสือเดินทางกับวีซ่าระยะยาวของตัวเองให้เขาดู “นี่ค่ะ ไม่ได้หลบหนีเข้าเมืองจริงๆ แต่ว่าร้านอาหารที่ฉันมาทำงานเกิดเลิกกิจการ ทำให้ฉันไม่มีเงินซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้านน่ะค่ะ” สีหน้าเศร้าซึมของมินจันทร์ทำให้คนฟังนึกเห็นใจขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ เขาผ่านการรับคนเข้าทำงานในเบลลาเดโอคลับแห่งนี้มานับร้อยนับพัน ดังนั้นจึงสามารถแยกแยะได้ว่าใครพูดจริงใครพูดเท็จ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาไม่มีท่าทีของการโกหกเลยแม้แต่น้อย “งานแม่บ้านที่นี่ค่อนข้างหนักเธอทำไหวหรือเปล่า” “ไหวค่ะ ที่ร้านอาหารไทยฉันก็ทำตั้งแต่เด็กเสิร์ฟยันแม่บ้านเหมือนกัน” มินจันทร์รีบเอ่ยถึงความสามารถของตัวเองในที่ทำงานเก่า ฮูเตอร์แย้มรอยยิ้มออกมาเมื่อมองเห็นความกระตือรือร้นของหญิงสาวตรงหน้า “ก็ได้ งั้นฉันรับเธอเข้าทำงาน” เขาปิดแฟ้มเอกสารลงพร้อมกับคำพูดที่อีกคนแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ขอบคุณมากค่ะ” มินจันทร์เผลอยกมือขึ้นไหว้เขาตามขนบธรรมเนียมประเทศไทย คนถูกไหว้ถึงกับนิ่งงงไม่เข้าใจในความหมายของมัน และเมื่อเห็นท่าทีที่เต็มไปด้วยแววตาแห่งความสงสัยของเขา หญิงสาวจึงได้อธิบายถึงความหมายของสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไป “เอ่อ มันเป็นสัญลักษณ์แทนคำขอบคุณของประเทศฉันค่ะ” “อืมเข้าใจแล้ว งั้นก็เอากระเป๋าเสื้อผ้าเดินตามคนของฉันไปยังที่พักด้านหลังของคลับก็แล้วกัน” ฮูเตอร์ยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วสั่งคนของตัวเองให้ขึ้นมาหา “ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” “ไม่เป็นไร ตั้งใจทำงานล่ะอย่าทำให้ฉันผิดหวังนะ” “ค่ะ ฉันจะตั้งใจทำงานให้สุดความสามารถของตัวเองเลยทีเดียวค่ะ” มินจันทร์ยิ้มรับอย่างดีใจและตั้งใจไว้ว่า จะไม่ทำให้เขาต้องผิดหวังในการทำงานของตัวเองเด็ดขาด จากนั้นไม่เกินสามนาทีคนของฮูเตอร์ก็เปิดประตูเข้ามา และได้นำทางมินจันทร์ไปยังห้องพักของเธอ ถึงแม้จะเป็นห้องพักของพนักงานที่มีตำแหน่งเป็นแค่แม่บ้าน แต่หญิงสาวที่เพิ่งก้าวเข้ามาก็คิดว่ามันยังดูดีมีภาษีกว่าอะพาร์ตเมนต์ซอมซ่อของเธอที่อยู่ในย่านไชน่าทาวน์หลายเท่านัก กระเป๋าใบน้อยถูกเปิดออกมินจันทร์หยิบเสื้อผ้าที่อยู่ภายในนั้นขึ้นแขวนบนตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนแสนนุ่มด้วยความโล่งใจ เกือบไปแล้วไหมล่ะ เกือบจะได้นอนข้างถนนเสียแล้ว ดีที่ผู้จัดการใหญ่ของเบลลาเดโอคลับรับเธอเข้าทำงานในวันนี้ จึงทำให้ค่ำคืนนี้มินจันทร์มีที่ซุกหัวนอนเหมือนเช่นคนอื่นเขา หญิงสาวนึกตั้งมั่นเอาไว้ว่าระหว่างสามเดือนที่รอคอยพี่ชายกลับมา เธอจะต้องเก็บเงินให้ได้เพียงพอที่จะเป็นค่าตั๋วเครื่องบินกลับประเทศไทยให้ได้ กวาดสายตามองไปบริเวณรอบๆ ห้องของตัวเอง พลอยให้ความรู้สึกที่ว่าอยู่ที่ไหนในโลกนี้ ก็ไม่สุขสู้อยู่บ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง ช่วงหัวค่ำของวันมินจันทร์ได้นำที่อยู่และเบอร์โทรของเบลลาเดโอคลับ ไปฝากเอาไว้ที่อะพาร์ตเมนต์เก่าที่เพิ่งถูกไล่ออกมา ขอร้องให้เขาแจ้งแก่พี่ชายของเธอว่าตอนนี้เธอมีที่พักพิงใหม่แล้ว จะได้ไม่คลาดกันในอีกสามเดือนข้างหน้า พนักงานของอะพาร์ตเมนต์แห่งนั้นดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากรับฝากเท่าไหร่นัก แต่ด้วยการตามตื๊อขอร้องของมินจันทร์อีกฝ่ายจึงรับฝากอย่างเสียไม่ได้ ลาสเวกัสเป็นเมืองที่อยู่ในมลรัฐเนวาดาประเทศสหรัฐอเมริกา เป็นสถานที่ที่ชาวอเมริกันและคนทั่วโลก ให้ฉายาว่าเป็นเมืองคนบาป ลาสเวกัสเป็นสถานที่ที่มีลักษณะพิเศษ เพราะว่าเมืองทั้งเมืองเจริญเติบโตขึ้นมาจากความก้าวหน้าด้วยการพนัน เป็นแรงดึงดูดหลักให้นักท่องเที่ยวหลั่งไหลเข้ามา ต่อมาก็ได้พัฒนาไปสู่ธุรกิจบริการใกล้เคียง ได้แก่ โรงแรม ห้างสรรพสินค้า และอื่นๆ อีกมากมาย เบลลาเดโอคลับ คือ คาสิโนและโรงแรมหรูระดับห้าดาวในเมืองลาสเวกัส แอล คอร์เทส นับได้ว่าเป็นเจ้าพ่อใหญ่หนึ่งในห้าของเมืองคนบาปแห่งนี้ ผู้คนในเมืองมักจะตั้งฉายานามให้เขาว่า คนบาปแอล เพราะว่ากิจการบ่อนคาสิโนของเขาเต็มไปด้วยสิ่งที่ปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อเอาใจผู้มาใช้บริการเน้นเฉพาะลูกค้าวีไอพีเป็นหลัก มีอบายมุขแทบจะทุกประเภท ตั้งแต่การพนันทุกชนิด รวมไปถึงการให้บริการด้านกลิ่นคาวโลกีย์ แอลดำเนินกิจการต่อจากบิดาจนเจริญรุ่งเรืองด้วยการผูกมิตรกับเหล่าคนดังในลาสเวกัสแทบจะทุกประเภทธุรกิจ ดังนั้นไม่ว่าเบลลาเดโอคลับจะเหยียบเส้นใครไปบ้างเขาก็สามารถจัดการได้ลุล่วงทุกครั้ง แต่ถึงจะเน้นเรื่องความหรูหราเป็นหลัก ที่นี่ก็ยังมีห้องพิเศษที่รองรับพวกขาจรอยู่ภายในนั้นด้วย เพื่อไม่ให้ดูเป็นการเหลื่อมล้ำทางสังคมจนเกินไป ขนาดความใหญ่โตของคาสิโนที่ขนาบข้างด้วยโรงแรมหรูในเครือเบลลาเดโอคลับ ยิ่งเพิ่มความอลังการของที่นี่ให้เป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้น เบลลาเดโอคลับใช้เวลาเพียงแค่ยี่สิบปีก็ขยับขึ้นมาอยู่แถวหน้าของลาสเวกัสได้อย่างยิ่งใหญ่ กระทั่งตกมาอยู่ในการดูแลของ แอล คอร์เทส ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลคอร์เทสในปัจจุบัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more