อ้อมสิเน่หาจอมบาป

ตอนที่ : 3 เมืองคนบาป

2

เมืองคนบาป

มุธินทร์นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของน้องสาวตัวเองด้วยความรู้สึกผิด เขาหวังเพียงสักนิดว่าการกระทำดังกล่าวจะทำให้มินจันทร์ให้อภัยได้บ้างแค่เศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี แต่เปล่าเลยเมื่อน้องสาวของเขายังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ แล้วมองเหม่อทะลุหน้าต่างห้องออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

“ปุยฝ้ายอย่าทำแบบนี้สิ พี่ขอโทษพี่ผิดไปแล้ว” คนเป็นพี่ชายเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกเสียใจ มินจันทร์เมินเฉยใส่เขาแบบนี้มาตลอดสองวันนับตั้งแต่ที่เกิดเรื่อง ไม่ว่าเขาจะเอ่ยคำขอโทษขอโพยมากน้อยสักแค่ไหน น้องสาวคนสวยของเขาก็ยังคงนิ่งเฉยราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้

“จะให้พี่ทำยังไงในตอนนั้นมันไม่มีหนทางจริงๆ” เขาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิดในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน เสียใจที่ต้องสังเวยความสาวของน้องสาวให้กับผู้ชายคนนั้น เพียงเพราะว่าความขาดสติชั่วข้ามคืนของเขาเอง

“ปุยฝ้าย” เสียงเรียกของพี่ชายทำให้ใบหน้างามของคนเป็นน้องสาวค่อยๆ หันกลับมาอย่างช้าๆ ริมฝีปากสีเรื่อกำลังจะขยับเอื้อนเอ่ยบางอย่างต่อเขา

“พี่ป้องคะ เมื่อไหร่เราจะได้กลับบ้าน” มุธินทร์ถึงกับอึ้งไปเมื่อถูกน้องสาวถามคำถามนี้ เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านอย่างนั้นหรือ ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ เขากับมินจันทร์ช่างโชคร้ายเหลือเกิน เมื่อถูกญาติสนิทชวนให้มาทำงานในร้านอาหารในลาสเวกัส และด้วยมูลค่าของเงินดอลลาร์สหรัฐนั้นมันค่อนข้างสูง ทำให้เขาไม่ลังเลใจที่จะตัดสินใจพาน้องสาวมาด้วย เพียงเพื่อที่จะเก็บเงินสร้างบ้านหลังใหม่ด้วยกัน แต่แล้วพอกิจการไปไม่รอดเพราะว่าไปขัดผลประโยชน์กับเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นเข้า ก็ทิ้งพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้อย่างไม่แลเหลียว เงินก็มีไม่เพียงพอที่จะซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้านเกิดด้วยซ้ำไป

“ปุยฝ้ายพี่ขอโทษ พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน” คนเป็นพี่ชายลุกขึ้นยืนแล้วสวมกอดน้องสาวของตัวเองเอาไว้ด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ จะเอาคำตอบแบบไหนมาให้น้องสาวได้ สำหรับเขาแล้วตอนนี้หนทางเดินมันมืดดับไปทุกด้าน หญิงสาวรับรู้ได้ถึงความเสียใจของพี่ชาย เพียงแต่ว่าเธอยังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นตลอดสองวันที่ผ่านมา มินจันทร์นิ่งเงียบไปสักพักใหญ่ๆ ก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา

“อะไรที่ผ่านไปแล้วก็แล้วไปเถอะค่ะพี่ป้อง เราต้องอยู่รอดที่นี่ให้ได้” มินจันทร์กัดปากล่างของตัวเองเอาไว้แน่น จะมาเสียใจกับความสาวทำไม ปัญหาต่อจากนี้ต่างหากที่เธอและพี่ชายจะต้องแก้ ไหนจะค่าห้องค่าน้ำค่าไฟ ยังไงก็ต้องรีบหางานทำให้ได้เร็วที่สุด

“พี่มันเลว” มุธินทร์กอดปลอบน้องสาวของตัวเองเอาไว้แนบแน่น ทำไมความกลัวในตอนนั้นมันถึงได้มีอิทธิพลมากกว่าน้องสาวของเขา ทำไมถึงไม่ยอมเสียหูไปสักข้างเพื่อใช้หนี้พวกมัน เขาได้แต่คิดต่อว่าความขี้ขลาดของตัวเอง

“ถ้าพี่ยอมเสียหูสักข้างปุยฝ้ายก็คงไม่เป็นแบบนี้” คนผิดเอ่ยออกมาด้วยความเสียใจไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ มินจันทร์ดันร่างของพี่ชายออกห่าง ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็กแต่น้อย แค่โดนมีดบาดมือพี่ชายของเธอยังร้องไห้เสียงดังลั่นบ้าน ไม่แปลกใจสักนิดที่มุธินทร์เลือกที่จะสละความสาวของเธอแทนเสียใบหูของตัวเอง

“ปุยฝ้ายไม่โกรธพี่ป้องหรอกค่ะ เรามาลืมเรื่องทั้งหมดนี้แล้วเริ่มต้นกันใหม่นะคะ” หญิงสาวเลือกที่จะปลอบใจทั้งพี่ชายและตัวเอง ทั้งที่ความจริงแล้วเจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

“ปุยฝ้าย พี่ขอโทษ” มุธินทร์มีสีหน้าคล้ายคนอยากจะร้องไห้อยู่รอมร่อ หากบิดามารดาไม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตจากรถโดยสารพลิกคว่ำ ป่านนี้พวกท่านคงจะดูแลมินจันทร์ได้ดีกว่านี้ ตอนมีชีวิตอยู่ทั้งสองท่านเคยได้ฝากฝังให้เขาดูแลน้องสาวให้ดีที่สุด แต่ดูเขาสินอกจากจะดูแลได้ไม่ดีเท่าที่ควร ยิ่งไปกว่านั้นยังยัดเยียดซาตานร้ายอย่าง แอล คอร์เทส ให้อีก มุธินทร์ได้แต่คิดแค้นใจในความไม่ได้เรื่องของตัวเอง

“พอเถอะค่ะพี่ป้อง ปุยฝ้ายยกโทษให้”

“ปุยฝ้าย” ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าน้องสาวจะยอมยกโทษให้ง่ายๆ หลังจากนิ่งเงียบมาสองวันเต็ม

“มันคงเป็นเรื่องที่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้ ปุยฝ้ายรู้ว่าพี่ป้องเองก็เสียใจ” หญิงสาวพูดออกมาจากใจจริงจะโทษพี่ชายไปมันก็เท่านั้น คงไม่มีอะไรสามารถเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ที่ผ่านไปแล้วให้กลับคืนมาได้

“ขอบใจมากปุยฝ้าย ขอบใจจริงๆ” เมื่อน้องสาวยอมให้อภัยแววตาของพี่ชายจึงประกายด้วยความหวังขึ้นมาใหม่ แตกต่างจากคนเป็นน้องสาวแม้ปากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่แววตาของหญิงสาวกลับเศร้าหมองลงไปทุกที

“พี่จะรีบออกหางานทำ เราจะได้มีค่าตั๋วเครื่องบินกลับเมืองไทยกันนะ” เขาพูดกับน้องสาวที่กำลังฝืนยิ้มเศร้าๆ กลับมาให้

“ค่ะพี่ป้อง” มินจันทร์รู้ว่าการหางานทำในลาสเวกัสไม่ใช่เรื่องง่าย เธอกับพี่ชายนั้นออกหางานแทบจะทุกวันก็ยังไม่มีที่ไหนรับสักที่ ได้แต่ยิ้มปลอบใจกันไปพลางๆ

มุธินทร์ใช้เวลาในการหางานนานถึงสองสัปดาห์กระทั่งเขามีข่าวดีมาบอกน้องสาวในวันนี้ เมื่อบริษัทขนส่งสินค้าทางน้ำแห่งหนึ่งได้รับเขาเข้าร่วมงาน แต่ว่าลักษณะงานของเขาต้องออกเดินทางไปกับเรือขนส่งสินค้าเป็นเวลาสามเดือน กว่าจะได้กลับเข้าฝั่งอีกครั้งหนึ่ง

“แน่ใจนะคะว่าไว้ใจได้” มินจันทร์ถามด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ในเมืองแห่งคนบาปนี้อะไรก็ไม่น่าไว้วางใจ แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็อดดีใจกับพี่ชายไม่ได้ที่ได้งานทำ ผิดกับเธอเสียอีกที่ถูกปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า จนทำให้รู้สึกท้อแท้แทบอยากจะถอดใจ

“ไว้ใจได้ปุยฝ้ายพี่ลองหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตแล้ว แต่ว่าพี่ต้องเริ่มงานวันพรุ่งนี้เลย ปุยฝ้ายอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า” มุธินทร์ปิดอาการดีใจจนออกนอกหน้าไม่มิด เขารีบรับปากนายจ้างทันทีที่อีกฝ่ายรับเข้าทำงาน เป็นโชคดีของเขา ที่คนงานของบริษัทแห่งนี้ลาออกไปอย่างกะทันหันก่อนวันเดินทางหนึ่งวัน ชายหนุ่มจึงได้งานนี้มาแบบโชคช่วย

“อยู่ได้ค่ะ ปุยฝ้ายเองก็จะออกไปสมัครงานแถวๆ นี้ทำดู เผื่อมีที่ไหนเขาจะรับบ้าง”

“อืม ดีเหมือนกันเพราะว่ากว่าพี่จะกลับมาก็สามเดือน เดี๋ยวพี่ไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ” มินจันทร์มองดูพี่ชายกระตือรือร้นเก็บเสื้อผ้าแล้ว พลอยให้รู้สึกดีใจไปกับเขาด้วย หวังว่างานที่ได้จะทำให้ชีวิตลืมตาอ้าปากได้สามารถกลับไปตั้งตัวที่ประเทศไทย พร้อมกับสร้างบ้านหลังใหม่ตามเป้าหมายเดิมจนสำเร็จ ความคิดในแง่บวกเตลิดไปไกลจนทำให้ลืมเลือนเรื่องสำคัญบางอย่างไป

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์เจ้าของอะพาร์ตเมนต์ก็ได้อัญเชิญให้หญิงสาวย้ายออกจากที่พัก เนื่องจากไม่มีเงินมาจ่ายค่าเช่าห้อง พี่ชายที่อยู่บนเรือในคาบมหาสมุทรแห่งไหนสักที่ก็ติดต่อไม่ได้ มินจันทร์จำต้องหิ้วกระเป๋าใบน้อยเดินคอตกออกจากอะพาร์ตเมนต์ไปตามท้องถนนด้วยน้ำตานองหน้า เหมือนหนูตัวน้อยในเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยความเจริญศิวิไลซ์แห่งนี้ ร่างอ่อนแรงเดินมาหยุดอยู่ตรงม้านั่งริมถนนแล้วทรุดกายลงอย่างเหนื่อยล้า ผู้หญิงตัวคนเดียวในเมืองใหญ่กับผู้คนที่ต่างสัญชาติต่างภาษา แม้จะรู้ภาษาอังกฤษจนสามารถอ่านออกเขียนได้ แต่ว่าก็ไม่สามารถนำวุฒิปริญญาตรีของตัวเองไปสมัครงานที่ไหนได้

คนที่หมดอาลัยตายอยากกับชีวิตเงยหน้าขึ้นมองดูท้องถนนที่รถราวิ่งกันให้ขวักไขว่ไปมาก่อนจะมองเลยไปเจอกับโรงแรมสุดหรูที่ตั้งตระหง่านอยู่บนถนนในฝั่งตรงกันข้าม ลานน้ำพุด้านหน้าที่ตอนกลางคืนเธอมักจะเห็นเปลวไฟพ่นขึ้นมาประดับประดาอย่างสวยงาม ความงามของน้ำพุไม่ได้เรียกความสนใจได้เท่ากับแผ่นกระดาษสีขาว ที่แปะเอาไว้ตรงด้านหน้าของโรงแรม แม้ว่าจะอยู่ค่อนข้างไกลแต่ว่ารูปแบบป้ายลักษณะนี้เธอคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี เพราะว่ามันคือป้ายประกาศรับสมัครงานนั่นเอง