บทที่7[100%]
821 Words
“ปะ ปล่อยนะ!!” โชตะครุบตัวเพในขณะที่กำลังเผลอจนร่างบางล้มลงกับเตียงแล้วดิ้นไปมาทันที มองโชที่ตอนนี้กำลังลุกขึ้นแล้วจับเพนอนพาดกับหน้าขาแล้วยกมือของตัวเองขึ้น
เพียะ!!
“โอ๊ยย..ทำบ้าอะไรอ่ะ ปล่อยนะ!!”
“ลงโทษเด็กดื้อไง..ต้องโดนแบบนี้ล่ะ ฉันจะตีให้ก้นลายเลยคอยดู 5555”
“โช..นายมันโรคจิต อ่ะ เจ็บนะ!!” ฝ่ามือหนาฟาดลงที่ก้นเพซ้ำแล้วซ้ำเล่า..แต่บางทีก็ลงมือหนักและเบาสลับกันไปมา เสียงหัวเราะของโชกับเสียงโมโหของเพดังไปทั่วห้อง..จนร่างบางเลิกดิ้นแล้วพลิกตัวหันไปมองโชแต่ฝ่ามือที่กำลังฟาดลงก้นดันไปโดนจุดอ่อนไหวของเพทันทีจนโชและเพต่างตกใจ..
“อ่ะ..”
“เฮ้ย!!” เพสะดุ้งแล้วพยายามขยับตัวหนีร่างหนาแต่โชก็กอดรัดเอวบางไว้แน่นจนเพหน้าร้อนไปหมดที่มือหนาของเขาโดน..น้องสาวของเธอ โชที่เผลอมือไปก็นิ่งทันที..ห่าแล้วไง?!! แข็งแล้วด้วย เหี้ยจริงให้โช..มึงกลายเป็นคนหื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ!!
“ปล่อยนะโช!!!” ร่างของเพหลุดออกจากอ้อมแขนของเขาก่อนจะมองหน้าโชที่มองอยู่อย่างตกใจเช่นกันและเป็นเพที่วิ่งออกไปที่นอกระเบียงทันทีเพราะไม่อยากนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ ร่างเล็กนั่งลงกุมหัวตัวเองแล้วมองลงที่น้องสาวตัวเองที่ไม่เคยมีใครเคยแตะต้องเลย..ฮือๆ ไอ้บ้าโช!! ไอ้โรคจิต ไอ้โจรปล้นจูบ ไอ้บ้าๆ กล้าดียังไงมาจับ..จับน้องสาวฉัน ในขณะที่เพกำลังเศร้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น โชก็เดินเข้าห้องน้ำไปมองตัวเองในกระจกมองมือตัวเองแล้วยิ้มออกมาทันทีกับสิ่งที่ได้สัมผัส..
“หึนิ่มทั้งบน..และล่างเลยนะเพ” โชส่ายหน้าไปมาแล้วอาบน้ำทันที พลันนึกขึ้นได้ว่าสัญญาอะไรกับคนตัวเล็กไว้ว่าถ้าทำงานนี้สำเร็จ..ว่าแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวทันทีก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของเพและก็หมวกที่เก่าจนเขาได้แต่มองอย่างนิ่งๆ เดินไปที่ระเบียงก็เห็นร่างเล็กกำลังเอามือปิดหน้าตัวเองอยู่
ตุ้บ!!
“อ่ะ..อะไร!!”
“ไปได้แล้ว”
“ไป? ไปไหนอีกล่ะ”
“ก็ทำตามสัญญาไง..”
“สัญญา?”
“ก็ที่เธอบอกว่า ถ้าเธอทำงานสำเร็จแล้ว..ฉันจะทำตามที่เธอขอทุกอย่าง หรือว่าไงจะลืมไปก็ได้นะ” เพที่ได้ฟังก็ลุกขึ้นทันทีอย่างตื่นเต้นลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปทันทีแล้วเอากระเป๋ามาสะพายพร้อมกับหมวก
“จริงนะ..งั้นไปกันเถอะ”
“หึทีงี้ระรื่น..เมื่อกี้นั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยเชียว”
“หยุดพูดเรื่องนั้นเลยนะ!!” โชล๊อคประตูห้องแล้วมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาในขณะที่ลิฟต์กำลังลง ใบหน้าจิ้มลิ้มมีแต่สีแดงจนโชได้แต่ขำในใจ ที่เห็นร่างเล็กกำลังเขินกับสิ่งที่เราทำในห้อง..มันก็แค่เรื่องบังเอิญปะว่ะ..เพที่ฟังเขาพูดก็พลันนึกถึงเรื่องบ้าๆ นั่นอีกครั้ง..
“นี่..บางทีเวลาเธอเงียบและไม่พูดมากเนี้ย”
“....” เพมองโชที่เท้าแขนกับกำแพงลิฟต์แล้วกวาดสายตามองใบหน้าเธอที่ตอนนี้กำลังมองดวงตาคมกับริมฝีปากสีแดงของเขา หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมาให้ได้..
“อะ อะไรเล่า..ถอยไปเลย!!”
“ก็เวลาเธอเงียบและหงอย ไม่แสบ ไม่แก่น..มันดู..”
“....”
“ดูน่ารักมากเลยว่ะ รู้ตัวไหม..ยัยเด็กแสบ หึ”
“!!!!” เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับอุณภูมิในร่างกายของเพจะร้อนไปหมดที่ฟังคำพูดของโชและสีหน้าของเขา..ร่างหนาเดินออกจากลิฟต์ไปทิ้งให้ร่างเล็กเดินออกมาอย่างไม่มีชีวิตชีวา..กับคำพูดที่ถาโถมเข้ามา
‘ก็เวลาเธอเงียบและหงอย ไม่แสบ ไม่แก่น..มันดู..’
‘ดูน่ารักมากเลยว่ะ รู้ตัวไหม..ยัยเด็กแสบ หึ’
เพได้แต่มองแผ่นหลังของโชที่หันมามองเธอก่อนที่ใบหน้าจิ้มลิ้มจะร้อนไปหมดทันทีอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตั้งแต่เกิดมา..ไม่เคยมีใครทำให้เธอรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ
“จะยืนบื้ออีกนานไหมว่ะ?”
“อะ..เออ..”
“ไปได้แล้ว หรืออยากโดนจับอีก..”
“อะ ไอ้บ้า!!” ร่างเล็กวิ่งไปหาโชทันทีก่อนที่มือหนาจะวางลงบนหัวของเธอแล้วโยกไปมาทันทีจนเพผุดยิ้มขึ้นมา ไม่เว้นแม้แต่โชที่มองเพด้วยสีหน้ายิ้มๆ ว่าแต่..จะให้หมอนี่ทำอะไรดีล่ะ? ช่วยคิดหน่อยสิ..
- Writer
