บทที่7[30%]
1176 Words
Cho & Pay
7
เย็นของค่ำคืนที่ทะเล เพนั่งกอดเข่าตัวเองแล้วดูดน้ำปั่นที่ซื้อมาอย่างนิ่งๆ ก็ตั้งแต่ออกมาจากห้องตอนเช้าจนถึงตอนนี้เธอก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องเลย เพราะทำใจไม่ได้จริงๆ ที่ต้องนอนร่วมห้องกับไอ้ตอแหลกับป้าจอมแหลกคนนั้น..แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องกลับไปอยู่ดีอะนะ และตัวเธอเองก็ไม่มีสิทธิ์โกรธหมอนั่นด้วย ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินขึ้นห้องไปทันที มองประตูห้องแล้วสูดลมหายใจเข้าก่อนจะกดออดอยู่นานร่างหนาของคนที่เธอไม่อยากเจอก็เดินมาเปิดประตู โชมองร่างเล็กที่เดินสวนเขาเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไรสักคำนอกจากเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป โชได้แต่เท้าเอวมองเธอที่ไม่พูดไม่จา อย่างหงุดหงิดทันที
“หายหัวไปทั้งวัน..ยังจะทำไม่พูดไม่จาอีก เด็กบ้า!!” ร่างหนากระโดดขึ้นเตียงไปเปิดข้อมูลที่เพหามาซึ่งมันใช้ได้ทั้งหมดเลย..และตอนนี้เขาก็โทรไปประสานงานกับอิฐให้ส่งอาวุธตัดหน้าไอ้เจแล้วเรียบร้อย จะเหลือก็แต่ยัยเด็กนี้ที่ไม่ยอมพูดยอมจาเท่านั้น เพเดินออกจากห้องน้ำแล้วเช็ดผมไปมาก่อนจะเดินไปหยิบหมอนบนเตียงแล้วนั่งลงที่โซฟาทันทีจนโชงง
“ไปทำอะไรตรงนั้น?”
“ก็นอนไง..”
“บนเตียงก็มี?”
“บอกแล้วไงว่าไม่ชอบนอนเตียงที่มีคนอื่นนอนอยู่แล้ว..และยิ่งเป็นเตียงที่ผ่านการรบมาด้วย ฉันไม่นอน!!”
“เหอะเรื่องมากจริงนะ”
“ไม่ได้เรื่องมาก แค่ไม่ชอบ..” เพถอดแว่นออกมาแล้วนอนลงทันทีพร้อมกับหยิบหนังสือมาอ่านโดยที่ไม่สนคนที่นั่งหงุดหงิดอยู่บนเตียง
“แล้วเมื่อคืนไปไหนมาทั้งคืน?”
“ไปหาข้อมูลให้นายไง..จะถามทำไม? ในเมื่อก็ได้ข้อมูลมาแล้วอ่ะ” โชยังคงระงับอารมณ์ตัวเองก่อนจะปิดโน๊ตบุ๊คแล้วลุกขึ้นไปยืนข้างๆ ร่างบางที่ละหน้าจากหนังสือแป๊บนึงแล้วสนใจหนังสือต่อ
พรึ่บ!!
“ทำบ้าอะไรอ่ะ เอาคืนมานะ!!”
“เวลาฉันพูดให้ฟัง ไม่ใช่ให้ทำหูทวนลม..”
“แล้วจะพูดอะไรอีกล่ะ งานก็เสร็จแล้ว..จะเอาอะไรอีกละว่ะ!!” เพลุกขึ้นยืนเท้าเอวมองโชอย่างหงุดหงิดเช่นกัน อะไรของหมอนี่ล่ะ? จะเอาอะไรกันแน่ว่ะ
“พูดจาให้มันดีๆ ด้วย..”
“ก็ฉันเป็นของฉันแบบนี้อ่ะ ใครจะไปค่ะ ขาแบบผู้หญิงของนายล่ะ!!”
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะเพ ฉันไม่ชอบ!!”
“ก็แล้วนายจะเอาอะไรละว่ะ”
“เพ!!”
“เรียกทำไม กลัวจำชื่อฉันไม่ได้หรือไง!!” โชกระชากแขนบางทันทีจนเพนิ่วหน้าด้วยความเจ็บก่อนจะบิดแขนไปมาแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้
“อย่าทำตัวมีปัญหานะ อย่าลืมนะเธออยู่ในฐานะอะไร? แค่ตัวช่วยในการทำงานของฉัน ไม่ใช่เจ้านายฉัน จำไว้ด้วย!!”
“เออ ฉันรู้ตัวเองดี..เพราะงั้นก็ปล่อยด้วย ฉันเจ็บ!!”
“พูดจาให้มันเพราะๆ ด้วย และฉันสั่งอะไรก็ต้องทำตาม..ไม่งั้นเธอโดนเฉดหัวไปแน่..”
“ไม่ เอาอะไรมาง้างปากของฉัน..ฉันก็ไม่มีทางพูดจาเพราะกับนายเด็ดขาด ถึงนายจะเป็นเจ้านาย..แต่ฉันไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วย!!”
“เหรอ ปากดีนะเพ..ปากดีจริงๆ นะ”
“ใช่ก็ฉันเป็นแบบนี้..อีกอย่างนายคงไม่ผิดคำพูดที่สัญญาไว้นะ ถ้าฉันทำงานสำเร็จนายจะรับฉันเข้าทำงานและนี่มันก็สำเร็จ..หึอย่าผิดคำพูดล่ะโช เดี๋ยวใครต่อใครจะว่าเอาได้ว่านายมันดีแต่ปาก”
“ฉันไม่ได้ดีแต่ปากหรอกเพ..”
“....”
“แต่อย่างอื่นฉันก็เก่งไม่แพ้กัน!!”
“เหรอ..ไม่ยักรู้เลยนะ อื้อออ!!!” ริมฝีปากหยักได้รูปประกบจูบปากบางทันทีจนร่างเล็กตกใจ ใช้มือเล็กๆ ทุบไปยังอกแกร่งเปลือยเปล่า..แต่ก็ไม่ได้ทำให้โชรู้สึกอะไรนอกจากจะใช้ลิ้นดุนดันริมฝีปากบางให้อ้าขึ้น มือหนารวบมือบางทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเดียวก่อนจะใช้มืออีกข้างบีบคางบางให้อ้าออก และทันทีที่ปากบางอ้าออก ลิ้นร้อนก็เข้าไปกวาดเลียจนทั่ว เพรู้สึกปั่นป่วนไปทั่วท้องทันที ขาอ่อนแอจนล้มฟุบกับโซฟา ตามด้วยร่างหนาที่คร่อมร่างบางทันที..โชกวาดเลียไปทั่วโพรงปากบางที่หวานมากไม่ต่างจากกลิ่นหอมที่ออกมาจากร่างกาย ลิ้นของเขาดูดดึงลิ้นเล็ก..ลืมตามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่หลับตาลงก่อนจะค่อยๆ ถอนจูบออกทันทีจนเพหอบหายใจหนัก ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต มองสบตากับโชที่ยิ้มมุมปากทันที
“บอกแล้วไงว่า..ฉันไม่ได้เก่งแต่ปาก”
“....”
“แต่ปากของฉัน..สามารถทำให้เธอตายได้เลยล่ะ เพ..”
“อะ อื้ออ..!!” และโชก็ประกบจูบปากบางอีกครั้งทันทีเพราะความหวานของเพมันทำให้เขาติดใจอยากจะดูดดึงออกมาให้หมด เพเองก็อ่อนระทวยไปกับจูบของเขา..ที่หลอมละลายร่างกายของเธอให้เป็นแบบนี้ มือหนาปล่อยจากมือของเธอแล้วจับใบหน้าเล็กๆ ไว้แน่นก่อนจะยอกเอิ้นลิ้นเล็กอย่างรุนแรง จนเพที่ไม่เคยแม้แต่จะมีจูบแรกต้องสะท้านไปทั้งตัว เขากำลังพรากจูบแรกไป..กำลังทำให้เธอต้องจดจำจูบแรกไว้จนตาย มือบางเลื่อนไปจิกไหล่หนาที่เปลือยเปล่าทันทีจนโชเจ็บแต่ก็ไม่ได้สนใจ บรรจงจูบและกลืนกินลิ้นเล็กที่กำลังจูบตอบเขาแบบเงอะงะจนเขาสะท้านไปทั้งตัว ผ่านผู้หญิงมาก็หลายคนแต่ทำไมจูบของยัยเด็กนี่ถึงทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกเลยนะ โชผละจูบออกมามองเพที่หลับตาอยู่แบบนั้น
“เพ..”
“....”
“เพ..” เงียบ..โชใช้มือตบไปที่หน้าจิ้มลิ้มเบาๆ แต่ก็ไร้การตอบสนองจนเขาหอบหายใจหนัก อุ้มร่างบางที่สลบลงเพราะจูบของเขาไปนอนที่เตียง พลางปัดผมที่ปรกใบหน้าให้ออกไปจนหมด
“ปากเก่งนัก..ก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ ยัยตัวแสบ” โชใช้นิ้วเกี่ยแก้มนวลไปมา มองสำรวจร่างกายของเพแล้วมองหยุดที่ทรวงอกพลางความคิดชั่วๆ ดันเกิดขึ้น แต่สำหรับเขามันไม่มีผิดหรือถูก? แค่คิดว่าเขาต้องการดูและต้องการพิสูจน์ เท่านี้ก็พอแล้วจริงๆ มือหนากอบกุมทรวงอกของเพทันทีแล้วยิ้มออกมา
- Writer
