บทที่4[70%]
2089 Words
“....”
“หรือจะให้ฉันสืบเอง? เพราะถ้าฉันสืบเองนะ..มันจะไม่ใช่แค่การสั่งสอนเท่านั้น” เพหัวใจตกวูบทันทีที่ฟังน้ำเสียงนิ่งและใบหน้าของอิฐ ผู้ชายคนนี้? ไม่ธรรมดา เซ้นส์ของเพบอกเลยว่า..ผู้ชายตรงหน้าของเธอนั้นไม่ใช่ตาลุงที่ต้อยเด็กอย่างเธอแน่นอน ดูจากอารมณ์และใบหน้าตอนนี้ต่างจากที่เจอกันที่โกดังเลย เพกุมมือตัวเองแน่นทันที..ทำไมถึงได้น่ากลัวและน่าเกรงขามแบบนี้นะ ขนาดโชที่ว่าน่ากลัวแล้วเธอยังไม่เคยกลัวโชมากเท่ากลัวลุงเลย
“แต่ว่าลุง..ฉันว่าปล่อยมันไปเหอะ ฉันเอาตัวรอดได้”
“บอกมา..”
“คือ..”
“จะให้ฉันสืบใช่ไหม? จะบอกให้นะ ฉันไม่ได้ขู่..เธอจะได้รู้เย็นนี้ว่าพวกมันโดนฆ่าหมกคลองแถวบ้านเธอแน่” อิฐไม่พูดอะไรต่อหยิบมือถือมาโทรสั่งลูกน้องให้ตามหาคนที่ตามล่าเพไปที่โกดังของเขาจนเพอึ้งตาโตทันที
“ละ ลุง..บะ บอกแล้วๆ ชื่อไอ้กี้ มันชื่อไอ้กี้!!!”
“หึ..ก็แค่นี้ล่ะ ไปตามหาคนที่ชื่อไอ้กี้แล้วพามันไปที่ที่ของพวกแก แล้วฉันจะตามไป” เพมองอิฐที่ยิ้มมุมปากก่อนจะวางมือถือสุดหรูลงแล้วตักอาหารกินอย่างไม่สนใจคนตรงหน้าที่กำลังมึนงงอยู่
“ลุงเอาจริงเหรอ? คือว่ามันจะไม่..”
“ใช้ชีวิตได้ตามปกติแน่ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป..คนชื่อไอ้กี้กับพวกจะไม่มีวันมาทำร้ายเธออีก ยัยเด็กน้อย” รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นทำให้เพรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ทันทีกับคนตรงหน้าที่น่ากลัวจนเธอได้แต่ก้มหน้ากินอาหารต่ออย่างหวาดกลัวนิดหน่อย อิฐที่เห็นอาการของเพก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาทันที..เด็กคนนี้คือคนที่เขาหมายปอง ใครหน้าไหนก็ห้ามมาทำร้ายเด็ดขาด!!
“เออว่าแต่..ทำงาน? ไปทำงานอะไรอีกล่ะ ก็ทำที่ผับแล้วไม่ใช่หรือไง”
“ทำที่เดียวจะพอมีเงินจ่ายค่าบ้าน ค่านู้นนี่นั่นหรือไงล่ะ? พูดเรื่องนี้แล้วก็เซ็ง..” เพวางช้อนลงแล้วนึกถึงโชทันที หมอนั่นมันใจร้ายที่สุดอ่ะ..ไอ้บ้า คนอุตส่าห์ตื้อจะไปทำงานด้วยก็ใจร้ายไม่ยอมใจอ่อนสักที เหอะ
“เซ็งอะไรอีกล่ะ?”
“ก็เซ็ง..คนที่ฉันไปสมัครงานไง ใจร้ายชะมัดฉันตามตื้อบอกว่าทำได้ทุกอย่างไม่ว่าเขาจะสั่งอะไร แต่ก็ใจร้ายไม่ยอมรับฉันเข้าทำงานสักที” อิฐมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ไอ้เวรนั่นใจร้ายจริงๆ อะนะ..เด็กเก่งและแสบอย่างเธอไปสมัครงานแล้วไม่ยอมรับ แม่งโคตรโง่เลย”
“เนอะ ลุงว่าไหมล่ะ? ฉันอ่ะถึงจะเรียนจบแค่ม. 3 แต่ฉันก็เก่งนะ ทำได้ทุกอย่างที่เขาสั่งเลยนะ แต่หมอนั่นมันใจร้ายไง” เพตักขนมหวานกินต่อเมื่อนึกถึงโช จริงสิ? ถึงยังไงวันนี้เธอก็ต้องไปตามหาเขาให้เจอให้ได้เลยล่ะ..
“ไอ้เวรนั่นมันทำอะไร? ทำไมเธอถึงอยากไปทำงานกับมันจัง..”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ..แต่ทำกับเขาฉันว่าฉันได้เงินดีนะลุง อีกอย่างฉันอยากไปจากตรงนั้น ที่ที่ฉันไม่อยากอยู่แล้ว..ฉันอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้นะ และฉันคิดว่าถ้าได้ทำงานกับเขา ฉันจะต้องทำได้ดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่นอนนะลุง”
“งั้นมาอยู่กับฉันไหมล่ะ?”
“หือ? ไม่อ่ะ ขอบคุณนะลุง แต่ฉันไม่ยอมแพ้หมอนั่นเด็ดขาด..จะต้องทำให้หมอนั่นรับฉันเข้าทำงานให้ได้ ลุงคอยดูนะและวันนั้นมาถึง ฉันจะเลี้ยงข้าวลุง”
“หึฉันจะรอวันนั้นนะ..ขอให้ไอ้เวรนั่นรับเธอเข้าทำงานเร็วๆ แล้วกัน อยากเห็นหน้ามันจริงๆ ว่าจะซื่อบื้อและโง่มากแค่ไหนที่ไม่ยอมรับเด็กเก่งๆ แบบเธอเข้าทำงาน”
“สาธุ..เถอะลุง ขอให้ได้ตามที่ลุงบอกนะและฉันจะพาหมอนั่นมาให้ลุงดูหน้า ว่าหน้าตาแบบนี้ล่ะที่มันโง่ไม่ยอมรับฉัน 5555” อิฐยิ้มออกมาพร้อมกับมองเพที่ยิ้มให้อย่างยิ้มแย้ม เด็กคนนี้..สะกดใจเขาจริงๆ นะ..สะกดใจเขาอย่างมากเลยล่ะ เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ให้ใครเลย? ไม่เคยมีเลยที่ผู้หญิงคนไหนจะทำให้อิฐเสือที่อยู่ในถ้ำอย่างเขาต้องออกมาเผชิญโลกข้างนอก ส่วนมากเขามักจะเก็บตัวนอกจากมีงานสำคัญ..แต่ตั้งแต่เจอเด็กคนนี้เขาก็พยายามหาเธอและมันก็เป็นเหมือนโชคชะตาที่ทำให้เขาและเด็กคนนี้มาเจอกันอีกครั้ง
“มองอะไรอ่ะลุง..นี่ลุงจะต้อยฉันจริงๆ ใช่ไหม? พูดมาตรงๆ เลยนะ!!”
“จะบ้าหรือไงว่ะ!! แค่..แค่เธอทำให้ฉันรู้สึกคุยด้วยแล้วสนุกก็เท่านั้นอ่ะ โธ่เว้ยเด็กอย่างเธอเนี้ยนะฉันจะจีบ ฝันไปเถอะ!!” อิฐเกาหัวตัวเองทันทีจนเพที่ได้ฟังก็พยักหน้ารับมองใบหน้าหล่อนิ่งที่สบตาเธอแล้ว เรียกบริกรมาเก็บเงินทันที..แต่เป็นอิฐมากกว่าที่จู่ๆ หน้าก็ร้อนขึ้นมาที่ยัยเด็กบ้านี่ถามอะไรแบบนี้
“ลุงเป็นอะไรหน้าแดงๆ ป่วยเหรอ?”
“อะ เออ..บะ บ้า ฉันก็แค่เผ็ด อาหารเผ็ดต่างหาก..มาจับผิดอะไรฉันเนี้ยยัยเด็กแสบ!!” เพมองอิฐที่ลุกขึ้นเดินออกไปทันทีจนเธอได้แต่งุนงงกับท่าทีของเขา อิฐเดินมาถึงรถจับไปที่หัวใจตัวเองแล้วมองกระจกรถก็พบว่าหน้าตัวเองแดงจริงๆ ให้ตายเหอะอิฐ!!
“มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี้ยไอ้อิฐ!!”
“ลุง!!”
“อะ เฮ้ยย..ตกใจหมด”
“แหมๆ ขวัญอ่อนจริงนะเนี้ย 5555” เพผลักไหล่หนาแล้วยิ้มให้อิฐที่ถอนหายใจออกมาแล้วเอื้อมมือไปวางบนหัวเพที่หุบยิ้มแล้วเงยหน้ามองอิฐที่ยิ้มแล้วลูบผมบางเบาๆ
“ไปเถอะ ฉันไปส่งนะ..”
“อืม ไปส่งที่ป้ายรถเมล์แล้วกันนะ..ฉันเกรงใจลุง” อิฐพยักหน้ารับแล้วขับรถไปส่งร่างเล็กที่นั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่างก่อนที่สายตาของเพจะเห็นร่างสูงของคนที่คุ้นตากำลังเตรียมไปไหนสักที..โชคดีจัง
“จอดๆๆ..ลุง จอดเร็วๆ!!!”
“อะ เฮ้ยอะไรของเธอว่ะเด็กแสบ..”
“ขอบคุณนะลุงสำหรับอาหารและที่มาส่งด้วย ไปนะ..” เพลงจากรถอิฐทันทีแล้ววิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งที่เห็นโชเดินไปที่หลังร้านอาหารแห่งหนึ่ง ก่อนจะแอบดูโชที่กำลังยืนคุยอะไรกับชายสามคนก่อนที่เพจะค่อยๆ เดินไปใกล้รถของโชที่เธอจำได้ดีแล้วเปิดประตูเข้าไปแอบหลังรถทันที แต่เป็นรถหรูทำให้มีที่นั่งแค่สองที่เท่านั้นทำให้เพต้องเบียดตัวเองอยู่ที่หลังคนขับ โชคดีที่เธอเป็นคนตัวเล็กเลยทำให้เธอแอบได้โดยที่โชไม่รู้
“ไปที่โกดังเลยแล้วกัน..ฉันมีแผน เอาลังอาวุธใส่หินไว้หลายๆ ก้อนให้หนักเข้าไว้ ไอ้เสี่ยฉานมันต้องเล่นแบบนี้ล่ะ เราต้องได้เงินมาฟรีๆ โดยที่ไม่เสียอาวุธและห้ามตาย” โชสั่งเสร็จก็เดินขึ้นรถมาทันทีก่อนจะกดโทรศัพท์หาเพื่อนของเขาอย่างอิฐทันที เพราะถึงยังไงก็ต้องบอกให้มันรู้ไว้..
“เออ..ฉันกำลังไปส่งของ แต่งานนี้ฉันขอเล่นหนักเลยนะ ได้..แกไม่ต้องห่วง เออ..ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า วางใจได้..หึถ้าไงฉันจะโทรไปหาอีกทีแล้วกัน แกก็ไปหาข้อมูลของลูกค้ารายอื่นเหอะ เดี๋ยวไอ้เสี่ยฉานเนี้ยฉันจัดการเอง” เพที่แอบอยู่ได้ยินโชพูดเกี่ยวกับเรื่องตายก็เอามือปิดปากตัวเองทันที ก่อนจะรู้สึกว่าโชขับรถออกไปแล้ว..งานที่เขาทำ มันคืออะไรกันแน่นะ? ทำไมต้องเสี่ยงตายกันด้วยล่ะ โชขับรถไปที่โกดังของเสี่ยฉานที่เป็นนักธุรกิจจอมแสบ ที่พอได้ของแล้วเงินมักจะไม่ให้และคนที่มาส่งอาวุธก็จะตายกันหมดโดยที่หาศพไม่เจอ แต่คราวนี้มันคิดจะเล่นกับโชและอิฐ คงคิดว่าพวกเขาเป็นแค่มาเฟียรุ่นน้อง แต่มันไม่ใช่ไง..เพราะโชและอิฐ พวกเขาอันตรายจนมาเฟียที่ค้าอาวุธด้วยกันต่างขนานนามกันมาแล้ว รถหรูจอดลงที่หน้าโกดังร้างแห่งหนึ่งแบบนี้ไง..เขาถึงต้องเตรียมการกับลูกน้อง โกดังร้างแห่งนี้อยู่ติดกับแม่น้ำด้วยแต่เขาก็ไม่สนมองลูกน้องที่ขับรถกระบะมาจอดเทียบข้าง
“คนของมันเยอะแน่..ถ้าไง พวกแกก็ฟังสัญญาณนะ ฉันจะเจรจากับมันก่อน”
“ครับเฮียโช..” ร่างสูงแต่งตัวดีหยิบบุหรี่มาจุดสูบแล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้าไปในโกดัง ก็เห็นเสี่ยฉานและพวกที่กำลังยืนรอเขาอยู่พร้อมกับกระเป๋าเงินที่วางไว้บนลังไม้มีทั้งหมดห้าใบ ก็เท่ากับเงินสามสิบล้าน หึ
“สวัสดีครับ..เสี่ยฉาน”
“หึไม่คิดว่าคนที่มาค้าอาวุธแบบนี้ จะยังเป็นหนุ่มหล่อไฟแรงนะ โช..”
“ขอบคุณที่ชมนะครับ เรามาดูของกันเลยดีกว่าไหมครับ?” ในขณะที่โชกำลังเจรจาธุรกิจอยู่ ร่างเล็กของเพก็ออกมาจากรถของเขาทันทีพร้อมกับมองเข้าไปในโกดังก่อนจะลัดเลาะไปตามซอกตึกเพราะเดี๋ยวพวกของโชจะเห็นเอา เพเดินมาถึงประตูด้านหลังก่อนจะเท้าเอวแล้วแอบมองเข้าไปในโกดังก็เห็นโชที่กำลังสูบบุหรี่มองชายแก่ตรงหน้าและอีกหลายคนก่อนที่สายตาของเพจะมองขึ้นไปที่กระเป๋าอะไรสักอย่างห้าใบ
“หรือว่าในนั้นจะเป็นเงินนะ?” เพขมวดคิ้วอย่างสงสัยแล้วมองชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างชายแก่คนนั้นจะเดินมาเอากระเป๋าที่วางอยู่บนลังไปเปิดให้โชดูจนเพชะโงกมองก็พบว่าเป็นเงินจริงๆ เยอะมากด้วยนะ แต่เท่าที่ฟังโชพูดในรถแล้วคือต้องเอาเงินมาให้ได้ใช่ไหม? ดีล่ะ..ชายคนนั้นเอาเงินมาไว้ที่เดิม
“เอาล่ะเงินก็ให้ดูแล้ว..ของล่ะ?”
“แน่นอนครับ” โชหันไปสั่งลูกน้องของเขาให้ออกไปเอาของที่หน้าโกดังในจังหวะนั่นเองที่เพค่อยๆ ย่องเข้าไปที่กระเป๋าเงินก่อนจะหยิบมาทีละใบทันที
“อย่าตุกติกนะ..บอกไว้ก่อนฉันไม่ชอบ”
“ครับ ผมเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน..พวกที่ชอบเล่นตุกติก แทงข้างหลังอะไรประมาณนี้อ่ะ ผมว่ามันปอดนะครับ”
“....”
“เสี่ยว่างั้นไหมล่ะ? ปอดมากนะ คิดจะเอาของเขาฟรีโดยไม่มีของแลกเปลี่ยน ใจหมาแบบนี้..ไม่น่ามาทำธุรกิจแบบนี้หรอกครับ..ไปนอนให้หมาเลียตูดยังจะง่ายซะกว่า” โชยิ้มแล้วพ่นควันบุหรี่ออกจากปากมองดูไอ้เสี่ยฉานที่กำหมัดแน่นเพราะโดนจี้จุดเรื่องนี้โดยตรง ลูกน้องของโชต่างพากันเอาลังอาวุธเข้ามาสามลัง
“นี่ล่ะครับ ของผม..”
“ทำไมไม่เปิดล่ะ?”
“ก็ผมไม่ใช่พวกที่หักหลังกันไงครับ.. แต่ถ้าเสี่ยจะดูก็เอาเลยสิ” ร่างหนายิ้มแล้วผายมือให้ลูกน้องของเสี่ยฉานที่ยืนรอคำสั่งจากเจ้านาย แต่โชรู้ดีว่าพวกนี้มันไม่ต้องการอะไรหรอกนอกจากฆ่าเขาและเอาของไป..โชทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นก่อนจะเอามือไขว่หลังไว้พร้อมกับมือหนาที่จับปืนไว้แน่น แต่ใบหน้ากลับยิ้มให้อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
“ตอแหลจริงนะมึง ในนี้ไม่มีของ..ฆ่ามัน!!”
“โช!!”
- Writer
