“ไอ้มอโซ่!!!”
ดาวิเด้ตะคอกเสียงดังลั่นเพื่อดุสัตว์เลี้ยงของตนก่อนจะง้างฝ่ามือฟาดหน้ากรงให้มันหยุด
ปึงๆๆ
เจ้ามอโซ่รีบถอยหนีไปอีกมุม แกว่งหางให้เขา
“นี่ .เธอ!”
เขามองดูเลือดไหลเต็มพื้น ส่วนเธอเอาแต่ก้มหน้างุด
“มันกัดตรงไหน” เขาถามเสียงดุ
“..ซี้ดดดด” มือซ้ายกดแผลที่แขนขวาไว้ ไม่คิดว่ามันจะดุร้ายขนาดนี้
“ก็เอาแผลออกมาให้ดูเซ่!!”
“ฮึกๆ” เธอรนจนทำอะไรไม่ถูก
“ เกิดอะไรขึ้นคะ ได้ยินเสียงดังแต่ไกล..ว้ายยย นี่ยัยหนู”
..............................
ฉัตรชฎานั่งหงอยบนเก้าอี้กับเสื้อตัวใหม่ก้มมองแผลบนแขนแล้วถอนหายใจอย่างวิตก ก็ความเชื่อที่ว่า ถ้าโดนหมากัดแล้วจะซวยไปทั้งปี มันฝังอยู่ในหัวเธอมาแต่เด็ก ดวงตาคู่หวานชำเลืองมองป้าเทรซี่เดินสาละวนเก็บอุปกรณ์ทำแผลและกลับมานั่งข้างๆเธอพร้อมผ้าก๊อต
“หายหัวไปตั้งนาน กลับมาก็โดนหมากัดซะแล้ว เห้อ เด็กสมัยนี้ ไปมาไม่บอก”
เธอบ่นให้หล่อน ทั้งที่รู้ดีว่าไป
