รถยนต์คันหรูแล่นเข้าไปในเขตรั้วด้วยความเร็วที่ต่างจากตอนขับออกไปแบบสุดขั้ว ข้างในอารมณ์ดีอยู่ลึกๆจนรู้สึกว่าไม่จำเป็นจะต้องขับเร็วให้หวาดเสียวก็ได้ หรือจะเพราะอารมณ์เขาได้ถูดปลดปล่อยโดยเธอ
“อะแฮ่ม”
ดาวิเด้รีบกระแอมเพื่อหยุดความคิดในใจของตนเองก่อนจะเผลอทำสีหน้าอารมณ์ให้เธอจับได้
เธอหันขวับไปมองใบหน้าตึงขรึมน่ากลัวและคาดเดายากของเขา สายตาสอดส่องมองหาป้าเทรซี่ขณะรถเคลื่อนผ่านหน้าคฤหาสน์ไปจอดในโรงรถขนาดใหญ่
เธออ้าปากหวอมองดูรถคันหรูของเขาหลายสิบคัน แต่ทุกคัน สีดำทั้งหมด
...หึ ใจก็ดำ
เขาปิดประตูรถเสียงดังปึงจนเธอสะดุ้งหลุดจากความคิดรีบเปิดประตูเดินขาลากด้วยอาการอ่อนเพลีย
“อย่าเดินถ่างขาแบบนั้นสิ มันน่าเกลียด”
เธอก้มมองเรียวขาตนเองที่เผลอแยกกว้างแล้วรีบหุบเข้าฝืนเดินออกจากโรงจอดรถให้เป็นปกติสุดไม่ให้ใครจับได้ว่าเธอไปโดนอะไรมา
“เดินตามฉันไปที่ห้อง” เขาโน้มลงมากระซิบออกคำสั่งก่อนจะเดินนำ
