ผู้หญิง(เคย)เลว..1

1280 Words
'ฉันขอโทษนาเดียร์ที่วันนั้นฉันไม่อาจรับรักเธอได้' 'แต่ถึงวันนี้เธอจะไม่เหมือนเดิม สวยขึ้น เซ็กซี่ขึ้นแค่ไหน แต่ฉันก็ยังคงรักเธอไม่ได้เหมือนเดิม' "เฮือก!!" ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายในอดีตที่ตามหลอกหลอน ใบหน้าหล่อคมเข้ม เจ้าของประโยคนั้นยังคอยวนเวียนหลอกหลอนฉันทั้งยามหลับและยามตื่น แม้จะผ่านมาแล้วถึงหนึ่งเดือนย่างเข้าเดือนที่สองแต่ฉันก็ไม่เคยหลับตาสนิทได้เลยสักครั้ง "ทำไมฉันต้องจมปรักอยู่กับนายด้วยนะ กรุงโซล" ชื่อบุคคลที่ทำให้ฉันเจ็บปวดหัวใจ นอนหลับไม่สนิทฝันถึงเรื่องราวเก่าๆ ถูกเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เจ็บช้ำ ซ้ำเติมความเจ็บปวดแสนโง่งมของตัวเอง แกร้ง!! ฉันสูดปากร้อง "ซี้ด" ทุกครั้งยามลืมตัวเดินอย่างไม่ระวัง ก้มลงมองข้อเท้าเรียวสวยของตัวเองที่บัดนี้มันทั้งแดงช้ำ ถลอกปอกเปิดเพราะโซ่เส้นใหญ่ที่สวมคล้องจองจำไว้มาเกือบสองเดือน น้ำตาที่กำลังจะหลั่งไหลถูกหยุดไว้เมื่อนึกถึงใบหน้าเจ้าของการกระทำนี้ เพล้ง! มือเรียวยาวปัดถาดสแตนเลสที่บรรจุอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ เตียงนอนหล่นกระจัดกระจาย ฉันมองเหยียดของบนพื้นที่มีเศษอาหารเกลื่อนกลาดของคนสารเลวที่จับฉันมาขังไว้ตรงนี้อย่างเคืองขุ่น "เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นจากสถานที่บ้าๆ นี่สักที" นั่งลงพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบก่อนจะกอดเข่าตัวเองก้มหน้าร้องไห้ ถ้าในอดีตฉันไม่ถูกความอิจฉาริษยาเข้าครอบงำและอยากประจานผู้ชายคนหนึ่งชีวิตฉันจะตกต่ำแบบนี้ไหมนะ? ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเกิดจากผู้ชายคนนั้นคนเดียว ผู้ชายที่เคยปฏิเสธฉันเมื่อหกปีก่อนด้วยถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนหนึ่ง เขาในวันนั้นปฏิเสธฉันด้วยเหตุผลที่ว่า ฉันแต่งตัวเฉิ่มเชยเหมือนป้า สวมแว่นหนาเตอะ ไม่ใช่สเปคเขา เหอะ! ก็พอจะเข้าใจล่ะนะว่าผู้ชายชอบอะไรสวยๆ งามๆ กันทั้งนั้น หลังจากวันที่ฉันถูกผู้ชายคนนั้นปฏิเสธฉันก็เริ่มปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่หมด ขอร้องให้แม่ประทินโฉมจับอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณเพียงเพื่ออยากให้ผู้ชายคนนั้นหันมาสนใจ แต่มันช่างเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ไร้ค่าเมื่อหกปีต่อมาเขาเหมือนพวกกลืนน้ำลายตัวเอง สิ่งที่เขาเคยปฏิเสธฉันในวันนั้นเขาทำมันอย่างน่าไม่อาย 'อดีตเพื่อนรัก' ที่คบกันมาถึงแปดปี ผู้หญิงที่เฉิ่ม เชย แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าลายลูกไม้กลับคว้าหัวใจผู้ชายที่เคยปฏิเสธฉันในอดีตได้อยู่หมัด ขอถามตรงนี้เลยนะ ถ้าเจอกับตัวคุณเองจะรู้สึกยังไง? ถ้าวันนั้นเขาให้เหตุผลอื่นที่ไม่รับรักฉันทุกอย่างคงไม่เลวร้ายแบบนี้ เพื่อนสนิทที่คบกันมาถึงแปดปีคงไม่ 'เกือบตาย' เพราะฉัน แกรก! เสียงประตูห้องปิดตายนี้ดังขึ้นจนฉันรีบเช็ดคราบน้ำตาออกลวกๆ อยู่ต่อหน้าคนสารเลวแบบนี้ฉันจะอ่อนแอให้เขาเห็นไม่ได้ "แผลงฤทธิ์?" เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอมเทาเลิกคิ้วถามฉันท่าทางมาดนิ่ง ก่อนจะเดินมาก้มลงหยิบถาดสแตนเลสที่ฉันปาทิ้งมาถือไว้ในมือ "อะไร?" ฉันถามเขาเสียงกระชากนิดๆ ตอนที่ถาดใบนั้นถูกยื่นมาตรงหน้า "ใครทำเละเทะก็เก็บกวาดให้หมด" เจ้าของผมสีเทาควันบุหรี่มองหน้าฉันสลับกับพื้นที่สกปรก เคร้ง!! เป็นอีกครั้งที่ถาดใบนั้นลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นเหมือนเดิม "นาเดียร์" เขาเรียกฉันเสียงเรียบแต่แววตาที่มองมากำลังโมโหที่ฉันพยศเขา "ทำไม อยากทำร้ายฉันเหรอ ไททัน" ฉันแสยะยิ้มอย่างเหยียดๆ ให้ผู้ชายตรงหน้าที่ขึ้นแบล็คลิสต์ในบัญชีดำฉันเรียบร้อยแล้ว "ฉันไม่นิยมทำร้ายผู้หญิง" "เหอะ!" เสียงสบถหัวเราะอย่างสะอิดสะเอียนในคำพูดที่โคตรจะแมน แถมสร้างภาพนั้นของเขา "ยกเว้นเธอ" รอยยิ้มที่มุมปากฉันหุบฉับลง ทุกส่วนในร่างกายสั่นเทากัดปากแน่นจนรู้สึกได้ว่าอีกไม่นานเลือดต้องออกแน่ๆ "เก็บกวาดให้หมด ฉันให้เวลาห้านาที" ไททันพูดเสร็จก่อนจะเดินออกไปจากห้องปิดตายที่ฉันอยู่ สายตาฉันจดจ้องแผ่นหลังกว้างที่เคลื่อนไหวตามการก้าวเดินก่อนจะกระทำสิ่งที่เขาไม่คาดคิด ตุ้บ! เพล้ง! "โอ้ย!" รอยยิ้มสะใจผุดขึ้นบนใบหน้าฉันเมื่อเห็นผลงานเมื่อกี้ "อยากลองดี?" ไททันหันมามองฉันตาเขม็ง มือหนายกกุมท้ายทอยจุดที่ฉันขว้างถาดสแตนเลสใส่หัวเขา น่าเสียดาย... ถึงจะแม่นแต่ไม่มีเลือด ไม่เป็นไร วันหลังเอาใหม่ อยากเห็นนักว่าเลือดของคนที่สร้างภาพว่าเป็นสุภาพบุรุษในคราบปีศาจอย่างเขาจะสีอะไร ต่างจากเลือดจากผู้หญิงที่เขาบอกว่าฉันมันเลวหรือเปล่า หมับ! "โอ้ย เจ็บ!!" ฉันกัดปากแน่นตอนที่ข้อมือถูกมือหนาใหญ่กำไว้จนกระดูกแทบจะแตกละเอียดคามือเขา "เจ็บสิดี เพราะเมื่อกี้ฉันก็เจ็บไม่ต่างอะไรจากเธอ" ดวงตาสีฟ้าอมเทาจ้องมองฉันอย่างเกลียดชังและขยะแขยง "ถามจริงเถอะ ไททัน" แม้จะเจ็บข้อมือข้างที่เขาบีบไม่ปล่อยแต่ฉันก็กัดฟันพูดออกไป "..?." ไททันเลิกคิ้วเหมือนอนุญาตให้ฉันถามเขาได้ "ตกลงที่นายจับฉันมาขังไว้นี่เหตุผลคืออะไรกันแน่" หลังจากถามจบไม่ถึงวินาที รอยยิ้มมุมปากของเจ้าของแรงบีบนี้ก็ค่อยๆ ยกสูงขึ้น "คำตอบนั้นเธอก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่ นาเดียร์" เสียงเย้ยหยันของเขาทำฉันกัดปากพร้อมสะบัดมือหนาออกจากข้อมือได้สำเร็จ "อย่ามาอ้างว่าทำเพื่อเพื่อน" ฉันยิ้มเยาะเขาคืนก่อนจะพูดต่อ "คนที่ถูกฉันทำร้ายเขายังไม่เอาเรื่อง แล้วคนนอกแบบนายจะมามีสิทธิ์อะไรกักขังฉันไว้แบบนี้!" ท้ายประโยคฉันขึ้นเสียงใส่ตามอารมณ์กรุ่นโกรธ "เธอนี่ไม่เคยจะจำ" ไททันสั่นหัวไปมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงสีม่วงอมดำอย่างช้าๆ "สิทธิของ 'คู่หมั้น' ใช้ได้ไหมล่ะ" รอยยิ้มของผู้ที่คิดว่าตัวเองถือไผ่เหนือกว่าผุดขึ้นอีกครั้ง และทุกครั้งที่ฉันได้ยินคำตอบนี้ของเขามันก็จะจบลงที่ประโยคเดิมๆ "แค่คู่หมั้น ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันก่อ" เหตุผลของเขาฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้น ฉันวางแผนทำร้ายเพื่อนสนิทเพียงเพราะความอิจฉาเข้าครอบงำจิตใจด้านดีและอยากเอาคืนผู้ชายที่เคยปฏิเสธตัวเอง ส่วนไอ้ผู้ชายที่ตอนนี้นั่งจุดบุหรี่สูบท่าทางสบายๆ อยู่บนเตียงเป็นเพียงแค่เพื่อนของผู้ชายที่เคยปฏิเสธฉัน ฟังดูก็รู้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันไม่ได้เกี่ยวกับสถานะคู่หมั้นของเราสองคนเลยสักนิด "สงสัยสมองเธอจะเริ่มขาดออกซิเจน เพราะถูกขังในนี้นานเกินไป งั้นวันนี้ฉันใจดีจะปล่อยเธอขึ้นไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยแล้วกัน" "ไททัน!!" ฉันตะคอกเรียกชื่อเขาด้วยความโกรธจัด ถ้าไม่เป็นฉันคงไม่รู้หรอกว่าหมอนี่กำลังหลอกด่าฉันว่า 'โง่' สมองกลวงที่คิดเองไม่เป็นว่าทั้งสองเรื่องมันเกี่ยวกันยังไง
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD