Intro

812 Words
ไม่มีใครเกิดมาชั่วร้ายโดยสันดาน พวกเขาล้วนมีเหตุผลที่ต้องร้าย เฉกเช่น องคุลิมาล คราแรกเดิมเป็นคนจิตใจดีขยันหมั่นเพียรเป็นที่รักใคร่ของอาจารย์ จนศิษย์คนอื่นๆ ต่างพากันอิจฉาริษยา ใส่ร้ายเป่าหูอาจารย์ ว่าองคุลิมาลต้องการฆ่าท่าน อาจารย์แท้ๆ จึงวางแผนคิดกำจัด หลอกล่อให้องคุลิมาลเลือกเดินเส้นทางผิดบาปวิ่งไล่ฆ่าและตัดนิ้วผู้คนอย่างเต็มใจเพราะความไว้ใจในตัวอาจารย์ ฉันเองก็เช่นกัน ฉันถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้หญิงสารเลว ร้ายกาจ เลือดเย็น แต่รู้อะไรไหม? ที่ฉันร้ายก็เพราะ 'เขา' ผู้ชายที่กลืนน้ำลายตัวเองทำในสิ่งที่เคยปรามาสฉันไว้ต่างๆ นานา ในอดีต อีกทั้งลมปากของ 'เธอ' ที่มีศัตรูคนเดียวคอยยุยงส่งเสริมถึงขั้นหูเบาเชื่อหล่อน แต่ก็อีกนั่นแหละ ถ้าจะโทษพวกเขาทั้งหมดก็คงเห็นแก่ตัวเกินไป ในเมื่อฉันเต็มใจที่จะร้ายเองและผลสุดท้ายก็กำลังถูกจองจำให้ชดใช้บาปที่ก่อไว้ในตอนนี้ "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ฉันตะโกนจนเสียงแหบเสียงแห้งแต่เจ้าของห้องก็ยังไม่ยอมสนใจ "ไอ้คนใจร้าย! มีสิทธิ์อะไรมาล่ามโซ่ฉัน!" ไม่ว่าจะด่าทอ ประนามยังไงเขาก็ไม่เคยเหลียวแหล แกร๊ก~ เสียงประตูที่เคยปิดสนิทตรงหน้าค่อยๆ เปิดออกช้าๆ จากช่องแคบที่มีเล็กน้อยค่อยๆ กว้างขึ้นพอที่จะให้คนตัวใหญ่เดินผ่านเข้ามา "สิทธิ์ลงทัณฑ์คนเลวอย่างเธอฉันมีเต็มที่" ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มยื่นเข้ามาประชิดเกือบจะติดใบหน้าฉัน "..." ฉันได้แต่เงียบเม้มปากแน่น เจ็บแค้นที่ตอบโต้อะไรคนตรงหน้ากลับไปไม่ได้เมื่อทั้งมือและเท้าถูกโซ่เส้นใหญ่ล่ามไว้อยู่ "เธอมันเลว สันดานหยาบ ทำได้แม้กระทั่งเพื่อนรักตัวเอง" คำปรามาสด่าทอถูกพ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าที่เราสองคนปะทะคารมกัน "หึ!" ฉันเค้นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน "ทำไม? เพื่อนก็เพื่อนฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาลงโทษฉันด้วยวิธีป่าเถื่อนแบบนี้" ฉันกดเสียงต่ำจ้องเขาด้วยแววตาแค้นเคือง "ก็บอกไปแล้วสิทธิ์ในตัวเธอฉันมีทุกอย่าง" เขายังคงลอยหน้าลอยตาพูดประโยคเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตามมาด้วยประโยคที่ฉันเถียงเขาไม่ออก "สิทธิ์ของคนที่เป็น 'คู่หมั้น' ยัยอสรพิษอย่างเธอ!" จบคำพูดนั้นเขาก็คว้าเข้าที่ปลายคาง เชิดหน้าฉันขึ้นให้สบตากับเขา แรงบีบทวีมากขึ้นจนปากฉันยู่เหมือนปลาที่กำลังขาดน้ำและกำลังจะตาย "จำไว้! ตราบใดที่เธอยังไม่สำนึกในสิ่งที่ก่อ ฉันคนนี้แหละจะเป็นคนลงทัณฑ์เธอให้สำนึกเอง" "อ๊ะ!" แรงสะบัดมือทิ้งราวกับรังเกียจทำฉันเผลอส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ "เจ็บ?" เขาถาม สายตาที่มองมามีแต่ความสะใจ ดูถูกเหยียดหยาม "..." ฉันยังรู้สึกชาหนึบบริเวณที่ถูกบีบอยู่เลยไม่อาจตอบโต้ได้ "แค่ถูกปฎิเสธจากผู้ชายในอดีตทำให้เธอ 'เลว' ได้ขนาดนี้เชียวเหรอ นาเดียร์" ชื่อของฉันถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหนาติดคล้ำจากการดื่มเหล้าและสูบบุหรี่หนัก "ถ้าไอ้ผู้ชายที่ว่ามันไม่กลืนน้ำลายตัวเองทีหลังฉันคงไม่ตกต่ำกลายเป็นผู้หญิงสารเลวให้นายตราหน้าหรอก ไททัน" ฉันจ้องลึกเข้าไปนัยน์ตาสีฟ้าอมเทาของเขา แววตาที่ไม่สามารถอ่านหรือหยั่งถึงความคิดอะไรของผู้ชายคนนี้ได้เลยแม้มันจะผ่านมาแล้วกี่สิบปีก็ตาม "คนเราถ้าเป็นเนื้อคู่กันต่อให้ต้องกลืนน้ำลายตัวเองสักพันครั้งเธอก็ห้ามหัวใจเขาไม่ได้" ไททันสั่งสอนฉัน ทำมาเป็นพูดดี สุดท้ายก็เข้าข้างคนของตัวเองมากกว่า "อย่ามาทำเป็นพูดสวยหรู หรือที่ทำอยู่ว่าต้องการดัดนิสัยฉันเพื่อกลบเกลื่อนว่าตัวเองแอบรักเมียเพื่อนกันล่ะ" ตาสองคู่เราประสานกัน และก็เหมือนทุกครั้ง ฉันไม่อาจเข้าถึงความคิดเขาผ่านนัยน์ตาคู่นี้ได้เลยสักที "อย่าลากฉันไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงสารเลวอย่างเธอ" เขาพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากไป ปัง! เสียงประตูกระแทกปิดลงอย่างแรง และนั่นก็เป็นบทสนทนาสุดท้ายของค่ำคืนนี้ อีกนานไหมนะที่ฉันจะหลุดพ้นจากพันธนาการที่แสนเจ็บปวดของเขา ผู้ชายที่เป็นเพื่อนของคนที่ฉันเคยแอบรัก ผู้ชายที่ถูกจับพลัดจับพลูให้มาเป็นคู่หมั้น ผู้ชายที่ตอนนี้ฉันมองเขาเป็นศัตรูที่ไม่อาจให้อภัยได้ ผู้ชายที่เลวไม่ต่างฉัน 'ไททัน ทรรณเกียรติ มหัทธพิสุทธิ์' _________________________
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD