ปึง!
ขึ้นมาอยู่คนเดียวได้ไม่ถึงห้านาที คนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดดันตามขึ้นมา
"หนีหน้า?" ไททันเลิกคิ้วถาม ฉันหันมามองเขาแค่แวบเดียวก่อนจะหันกลับไปสนใจวิวนอกระเบียงแทน "เธอนี่มันจอมทำลายล้างสินะ"
รับรู้ได้ว่าร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังแต่ฉันไม่สนใจ "ห้องฉันเธอก็ยึด"
พอฉันไม่ต่อปากต่อคำไททันก็เอาแต่ประชดเพื่อให้ฉันโต้ตอบเขา
"ยังจะมาสร้างความเดือดร้อนในบ้านฉันอีก"
"ก็ปล่อยฉันไปสิ!" สุดจะทนเลยตวาดเขากลับ สายตาสองคู่เราประสานกันชั่วครู่ก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายหันหลังให้เขาเหมือนเดิม "ปล่อยแน่นาเดียร์ แต่ไม่ใช่ตอนนี้"
อาจจะเพราะคำพูดของเขาทำให้ฉันสนใจเลยหันหน้ากลับมาหาเขาอีกเป็นหนที่สอง "ตราบใดที่เธอยังไม่สำนึกผิดในความเลวของตัวเอง”
“ฉันคงปล่อยเธอไปทำร้ายคนอื่นไม่ได้"
"เฮอะ!" ฉันหัวเราะหยันคนที่ทำเป็นพูดดีทันทีที่ฟังจบ
"ก่อนจะให้คนอื่นสำนึกผิด นายควรจะสอนตัวเองให้เลิกทำร้ายผู้หญิงก่อนมั้
