"หวะ... เค้กหวาน"
ผมเกือบลืมตัวเรียกเธอว่าหวาน ดีที่ยั้งปากทันเลยเรียกชื่อเล่นเต็มๆ ไป
"โห มาเร็วมาก นี่ขับรถหรือบินมา" เค้กหวานที่ยืนเหงื่อตกข้างถนนถามขึ้น
"เรียกช่างยัง" ที่ถามแบบนี้ไม่ได้ประชดอะไร ผมแค่ไม่รู้จะเริ่มคุยอะไรกับเธอดี
อย่าลืมว่าเราสองคนไม่ได้เจอกันมาตั้งแปดปีระยะห่างของเวลามันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ต่อหน้าเธอ บางทีอาจจะไม่ใช่ระยะเวลาแค่อย่างเดียว อาจจะหมายถึง 'เรื่องน่าอายนั้น' ที่ทำให้ผมกึ่งอยากเจอหน้ากึ่งกล้าๆ กลัวๆ ที่จะคุยกับเธอ
"เรียกแล้วแต่ไทมาถึงก่อน" เธอตอบผมพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน
เสน่ห์ที่ผมตกหลุมรักเธอคงเป็นรอยยิ้มที่จริงใจไม่เสแสร้งเหมือนใครบางคน
"อืม แล้วเอาไง" ผมพยายามทำตัวปกติอย่างที่เค้กหวานทำ
"หวานว่าจะวานไทไปส่งที่ห้างหน่อยน่ะ พอดีต้องรีบไปซื้อของเข้าร้าน" เธอพูดเหมือนเกรงใจ "ได้สิ งั้นทิ้งรถไว้ที่นี่ไม่น่ามีปัญหา" ผมมองดูบริเวณรอบๆ ไม่ได้ห่างไกลผ
