เฮียตีสองพาผมขับรถมายังร้านที่ลูกน้องแกบอกว่าเด็ดไม่ถึงยี่สิบนาที ผมยังนั่งอยู่ในไลแคนลูกรักที่ชอบขับไปไหนมาไหนด้วยหัวใจที่เต้นรัว แค่มองตรงไปยังป้ายชื่อร้านที่มีตัวหนังสือไม้แกะสลักสวยงาม 'เค้กหวานเบเกอรี่' ผมก็หางคิ้วกระตุก
"ไม่ลงไง?" เฮียตีสองสะกิดไหล่ทำให้ผมได้สติ "ร้านนี้?" ผมถามย้ำอีกครั้ง
"เออ ไม่ร้านนี้กูจะพามาทำไมวะ" เหมือนเฮียผมจะโมโหหิว แค่ถามเพื่อความแน่ใจอีกรอบ ทำเสียงฉุนกลับมาซะได้
ปึง!
สุดท้ายผมก็ต้องลงจากรถเดินตามนายตำรวจยศสารวัตรเข้าไปในร้านตอนเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้า
กรุ๊งกริ๊ง!!
"เค้กหวานเบเกอรี่ยินดีต้อนรับค่ะ"
ทันทีที่เฮียตีสองผลักประตูกระจกใสที่มีสติ๊กเกอร์ลายขนมเค้กแปะเต็มไปหมดเข้าไป เสียงพนักงานผู้หญิงก็กล่าวทักทายก่อนจะพาพวกผมเดินไปนั่งมุมในสุดของร้านที่ติดฝั่งกระจกมองเห็นวิวสวนดอกไม้
"เป็นไง บรรยากาศดีใช่ไหมล่ะ" เฮียตีสองถาม ผมได้แค่พยักหน้าตอบ ก่อนจะมองไปรอบๆ
