"เฮ้อ! เสร็จสักที" ยกมือขยี้ผมตัวเองอย่างแรง ก่อนจะบิดขี้เกียจเพื่อยืดเส้นยืดสาย มองดูเวลาอีกที "บ่ายสอง"
นี่ฉันนั่งงมตัวเลขตรงหน้าตั้งแต่แปดโมงกว่ายันบ่ายสองเชียวเหรอ นี่คงได้กาแฟของไอ้บ้านั่นสินะถึงได้ดีดขนาดนี้
แกร๊ก...
เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงสวมเชิ้ตสีเทาหม่นจะเดินเข้ามา
"ไอ้ไทล่ะ?" ตอนแรกกะว่าจะด่าให้สักหน่อย แต่พอเห็นหน้าฉันเลยพับเก็บคำด่านั้นลงคอ "นายนั่นเอง" จำชื่อเขาได้แต่ขี้เกียจเรียก
ก็คนที่บุกขึ้นบ้านไททันพร้อมแผลถูกยิงนั่นแหละ
"ทำงานให้มัน?" ตีสองเดินมายืนฝั่งตรงข้ามกับที่ฉันนั่งอยู่ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเพื่อถามในสิ่งที่เห็น
"ก็เพื่อนนายมันขี้สั่งนี่" ฉันเหยียดปากประชดคนตรงหน้าเมื่อพาดพิงเพื่อนเขา
"ไอ้ไทมันเป็นน้องฉัน เอ่อ ลูกพี่ลูกน้องน่ะ ไม่ใช่เพื่อนหรอก"
"..." ฉันทำไม่สนใจในสิ่งที่ตีสองกำลังอธิบาย
"ไอ้บ้านั่นไม่อยู่เหรอ" ฉันย้อนถามกลับ
เ
