หมับ!
"ระวังหน่อยสิ" อาจจะเพราะดีใจเกินไปเลยก้าวเดินอย่างไม่ระวัง ทำให้รองเท้าส้นสูงที่ฉันเลือกหยิบมาสวมแทนส้นเตี้ยที่ไททันหามาให้พลิกเกือบหัวคะมำ
ดีที่ร่างสูงข้างๆ ช่วยรวบตัวไว้ทัน
"น้องเดียร์เป็นอะไรลูก" เสียงแม่ถามอย่างร้อนใจ
"สงสัยจะคิดถึงคุณน้ามากไปเลยไม่ระวัง" เจ้าของอ้อมกอดตอบแทนฉันก่อนที่มือหนาที่โอบไหล่ฉันไว้จะเพิ่มแรงกอดขึ้นสองเท่าจนฉันต้องกัดฟันแน่น
"ค...ค่ะ เดียร์คิดถึงแม่จัง" รีบตอบแม่ไปตามที่ไททันสั่งทางการกระทำก่อนหน้า
"ไม่ต้องมาปากหวาน คิดถึงแม่แต่ไม่เคยโทรมาหาแม่บ้างเลย มีแต่พี่เขาที่โทรมารายงานแม่เกือบทุกวัน นี่ดีนะที่ตาไทส่งรูปเราที่เที่ยวเพลินจนลืมพ่อแม่มาให้ดู ไม่งั้นแม่คงแจ้งความคนหายไปแล้ว" แม่ฉันพูดตัดพ้อแบบติดขำ
"..." ฉันได้แต่ฝืนยิ้มกลับไป ทั้งๆ ที่ในใจกำลังร้องบอกแม่ว่า
'แม่น่าจะแจ้งความ'
"แล้วนี่คุณน้าจะไปคนเดียวเหรอครับ"
"ไป? แม่จะไปไหนคะ" ทันทีที่ไ
