Wala akong ibang naririnig kundi ang pagkalam ng sikmura ko pero wala pa rin akong gana kumain. But to feel ease just even to my stomach, pinilit ko ang sarili na kumain kahit konti.
Tiningnan ko ang orasan na nakasabit sa wall using the only light coming from a flashlight. With my small movement and action, para akong isang magnanakaw sa sarili kong teritoryo.
It's eleven o’clock in the evening. Ngayon ko lang na-realized na sobrang haba pala ang naitulog ko at the same time ay sobrang late na rin pala ang pambubulabog ni Ethan.
Hindi ko binuksan ang ilaw at nagtiis sa liwanag ng flashlight na gamit ko. Nagbukas ako ng cup noodles. Habang kumakain ay naalala ko na naman ang dahilan ng pagkukulong ko rito.
Again, parang binabayo na naman ang dibdib ko sa sakit. I feel so much empty.
