"ทำไมมันนานจังนะ" นริศราคิดด้วยความแปลกใจ เเม้ดวงตากลมโตจะยังทำเป็นเเกล้งหลับสนิท เเต่ด้วยการคาดคะเนระยะทางจากจุดเกิดเหตุเมื่อสักครู่นี้ถึงหอเธอ ยังไงมันก็ไม่น่าจะใช้เวลาเดินทางนานขนาดนี้นี่ นี่เธอขึ้นรถมานะ ไม่ใช่เดินเท้า !
เเม้สมองจะยังคงคิดไปเรื่อย เเต่ก็ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาซักที ด้วยกลัวว่าจะต้องไปสบตากับเจ้าของมือใหญ่ที่เกาะกุมมือเธอไว้อย่างไม่ยอมปล่อยในตอนนี้ เเล้วถ้าเป็นอย่างนั้น เธอไม่ต้องละลายกลายเป็นธาตุอากาศไปต่อหน้าเขาเลยหรอ คนยิ่งเขินๆ อยู่ด้วย
"อีตาคุณหมอบ้า ถ้าเค้าหัวใจวายไปตอนนี้ จะรับผิดชอบยังไงฮะ!! "
และใช่ว่าคนตัวโตที่อยู่ข้างๆ จะไม่รู้ว่ายัยตัวเล็กของเขานั้น "เเกล้งหลับ" เพราะถ้าจะว่ากันตามหลักการเเพทย์ที่ร่ำเรียนมานั้น เขาว่ากันว่า คนนอนหลับหัวใจจะเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เเต่ดูเธอตอนนี้ซิ มือที่เขาเกาะกุมอยู่ มันบอกให้รู้ว่า จังหวะของหัวใจที่ส่งผลมาถึงชีพจรของที่ข้อมือ
