"ฮึ้ย ถามได้ ก็จะไปให้พ้นๆ ไงล่ะ ตัวเองคิดจะทำอะไรอย่าคิดว่าไม่รู้นะ ไอ้พี่ภีมบ้า ไม่น่าหลงไว้ใจเลย หนีเสือปะจระเข้แท้ๆ " เมื่อดิ้นออกจากอ้อมกอดเเข็งเเรงนั้นไม่หลุด จึงได้เเต่ต่อว่าเขาไปต่างๆ นาๆ
"ฮึ อะไรนะ ไอพี่ภีมอีกเเล้วหรอ วันนี้เกดเรียกพี่ว่าไอ้มาตั้งสองรอบเเล้วนะ เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมพูดจาไม่เพราะเลย หืม" เขาไม่ตอบคำถาม แถมยังแกล้งขมวดคิ้วถามเสียงเข้มออกไปอีก
"ฮึ้ย นี่มันไม่ใช่เวลามาอบรมมารยาทกันนะ คุณหมอภีมภัทร ช่วยปล่อยไอมือยาวๆ นี่ออกซะทีได้มั้ย...ฮะ" เธอตะโกนออกไป ดิ้นไปดิ้นมา กระทืบเท้าเร้าๆ กับพื้นอย่างเด็กเอาเเต่ใจ
โมโหเเล้วนะเนี้ย สถานการณ์คับขันเเบบนี้ ยังมีหน้ามาล้อเล่นอยู่ได้
และคำพูดกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้าก็ทำเอาคนตัวโตหัวเราะออกมาเสียงดัง ยอมปล่อยมือจากเธอเเต่โดยดี
"โอเคๆ ปล่อยก็ปล่อย" เขาพูด พลางยกสองมือที่เคยโอบกอดเธอไว้ขึ้นเหนือบ่าอย่างยอมเเพ้ คนตัวเล็กเมื่อได้รั
