คุณหมอที่รัก

คุณหมอภีมภัทร50%

"ภีม ว่างหรือเปล่า" เสียงถามที่ดังมาแต่ไกล เรียกชายหนุ่มที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องพักแพทย์ให้หันกลับไปมองหญิงสาวในชุดเสื้อกาวน์ที่กำลังเดินเข้ามาหา

"อืม ว่างครับพี่น้ำ ผมเพิ่งออกเวร มีอะไรหรือเปล่าครับ" คนถูกเรียกถามด้วยความสงสัย

"คือเพื่อนของน้องที่รู้จักน่ะ เขาไม่สบาย สงสัยจะเป็นโรคกระเพาะ โทรมานัดพี่ไว้แล้ว แต่พอดีเมื่อกี้ พยาบาลบนวอร์ดเพิ่งโทรมาบอกว่า คนไข้พี่อาการกำเริบ พี่เลยต้องรีบไปดู ภีมช่วยดูแลน้องเค้าแทนพี่หน่อยสิ"

แพทย์หญิงณัฐกานต์หรือหมอน้ำบอกกับแพทย์รุ่นน้อง ด้วยความเป็นพี่น้องร่วมสถาบันเดียวกันมาตั้งแต่สมัยเรียน จนกระทั่งได้มาทำงานที่เดียวกัน ทำให้เธอรู้จักและสนิทสนมกับรุ่นน้องคนนี้พอสมควร และหลายๆ ครั้งที่มีปัญหาก็สามารถช่วยเหลือเธอได้เป็นอย่างดี

นายแพทย์ภีมภัทร อัศวกิจวนิชย์ หรือที่เพื่อนร่วมงานเรียกกันติดปากว่า “หมอภีม” แพทย์หนุ่มอนาคตไกลวัยยี่สิบตอนปลาย เขาจบการศึกษาคณะแพทยศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ต่อด้วยแพทย์เฉพาะทางด้านอายุรศาสตร์ นอกจากนี้ยังพ่วงดีกรีปริญญาโทด้านบริหาร จากประเทศอังกฤษ ด้วยดีกรีความเป็นคุณหมออนาคตไกล ความพร้อมทางด้านหน้าตา นิสัย หรือแม้กระทั่งชาติตระกูลที่พ่วงท้ายมาด้วยตำแหน่งลูกชายคนเล็กของเจ้าของธุรกิจโรงแรมชื่อดังใจกลางเมือง จึงไม่แปลกที่หมอหนุ่มคนนี้จะเป็นที่หมายปองของเหล่าสาวน้อยสาวใหญ่ที่ได้พบเจอ

"ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมดูเคสนี้ให้ ว่าแต่น้องเขามาหรือยังครับ" ชายหนุ่มถาม ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบและทำท่าจะลุกเดินออกไป

"โอ๊ย ไม่ต้องรีบหรอกจ๊ะภีม คงอีกสักพักนั่นล่ะกว่าน้องเค้าจะมา เอ้อ น้องเขาชื่อนริศรา พี่ฝากด้วยนะจ๊ะ" คุณหมอสาวว่าพลางเอามือเเตะบนไหล่ของคุณหมอภีมภัทร

"ครับ" ชายหนุ่มรับคำคุณหมอสาว และเมื่อณัฐกานต์เดินพ้นจากห้องพักแพทย์ไปแล้ว เขาจึงเดินตามไปบ้าง

ด้านลลนาและนริศรา เมื่อเดินเข้ามาถึงบริเวณด้านในของโรงพยาบาล ลลนาจัดแจงให้เพื่อนนั่งพักตรงเก้าอี้สำหรับผู้ป่วย จากนั้นเธอจึงเดินไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่ สักครู่ก็มีนางพยาบาลมาเดินนำเธอทั้งสองคนไปยังห้องตรวจที่มีป้ายติดหน้าห้องว่า “แพทย์หญิงณัฐกานต์”

"นั่งรอสักครู่นะคะ คุณหมอคงกำลังจะมา" พยาบาลสาวบอกหลังจากนำเธอทั้งสองคนเข้ามาในห้องตรวจเรียบร้อยแล้ว

"ขอบคุณค่ะ" ลลนากล่าว

"ยุ้ย แกมีเรียนไม่ใช่หรอ กลับไปเรียนเถอะ เดี๋ยวฉันหาหมอเสร็จเเล้วจะขึ้นแท๊กซี่กลับไปเอง" นริศราหันไปบอกกับเพื่อน เพราะเเค่นี้เธอก็นึกเกรงใจที่ทำให้เพื่อนต้องเสียเวลามากแล้ว

"เอางั้นเหรอ แกอยู่คนเดียวได้แน่นะ" ลลนายังอดเป็นห่วงไม่ได้

"ก็เออสิแก คุณหมอก็เป็นพี่ที่แกรู้จักไม่ใช่เหรอ เออน่ะ ฉันอยู่ได้ ไปเถอะ ขอบใจแกมากนะ" เธอขอบใจเพื่อนด้วยความซึ้งใจ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีแค่ไหนที่มีเพื่อนที่ทั้งรักและเป็นห่วงเธอขนาดนี้

"งั้น ฉันไปนะแก ถ้ากลับไม่ไหวก็รออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันมารับ"

"อืม รู้แล้ว ไปเถอะ"

"งั้น ฉันไปแหละนะ" ลลนาตบไหล่เพื่อนเบาๆ แล้วจึงเดินออกไป

ด้านภีมภัทร หลังจากเดินไปถามพยาบาลได้ความว่าพาคนไข้ที่ชื่อนริศราเข้าไปรอในห้องตรวจแล้ว เขาจึงเดินตรงไปที่ห้องตรวจของแพทย์หญิงณัฐกานต์ที่ฝากคนไข้รายนี้ไว้ให้เขาดูแล ก่อนเข้าห้อง ชายหนุ่มเคาะประตูสองครั้งตามมารยาทก่อนเปิดเข้าไป ด้านหลังบานประตู ที่เขาเห็นคือร่างเล็กของสาวน้อยคนหนึ่งในชุดนักศึกษาที่ปล่อยชายเสื้อออกมานอกกระโปรง มือกุมบริเวณท้องตัวเองเอาไว้ดูแล้วคงปวดอยู่ไม่น้อย และคงเป็นเพราะเสียงเคาะประตูที่ได้ยิน ทำให้เธอหันกลับมามอง

นริศรามองใบหน้าผู้เข้ามาใหม่ คิ้วเรียวขมวดมุ่น แวบเเรกรู้สึกคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าใคร เพราะวันนี้เขาอยู่ในชุดกางเกงสแล๊กสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพับแขนเสื้อลวกๆ ขึ้นไปถึงครึ่งศอก ด้วยว่าความจริงตอนนี้ชายหนุ่มต้องออกเวรแล้ว จึงไม่พิถีพิถันกับการแต่งตัวมากนัก

เเต่.. ใบหน้าอย่างนั้น แววตาอย่างนั้น มันเหมือนกับคนที่เดินมาชนเธอเมื่อวานไม่มีผิด ถึงวันนี้เขาจะแต่งตัวดูดีกว่าเมื่อวาน แต่ถึงยังไงเธอก็ยังจำเขาได้ คนที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวและไปเรียนสายในเมื่อวาน

ฝ่ายภีมภัทรก็ตกใจไม่น้อยเช่นกัน เมื่อได้รู้ว่าคนไข้ที่รุ่นพี่ฝากเขาไว้ คือเด็กดื้อที่เขาเพิ่งเจอเมื่อวาน คิ้วเข้มบนใบหน้าคมขาวสะอาดขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจแต่ก็เพียงชั่วครู่ก่อนเปลี่ยนมาเป็นอมยิ้มแบบขำๆ กับความกลมของโลกใบนี้ที่ทำให้เขาได้มาเจอกับเธออีกครั้ง

"คุณมาส่งเอกสารใช่มั้ย ส่งเสร็จเเล้วก็รีบออกไปสิ"

แน่ะ แม่สาวน้อยตรงหน้ายังคิดว่าเขาเป็นคนส่งเอกสารอยู่อีกหรอเนี่ย ทั้งที่ในมือเขาก็ไม่มีเอกสารอะไรสักใบ หรือว่าเขาจะดูเหมือนคนส่งเอกสารจริงๆ นะ ชายหนุ่มได้แต่คิดติดตลก เขาถามออกไป

"ไม่สบายเหรอครับ" น้ำเสียงเหมือนเเกล้งจะแหย่คนตัวเล็กเล่น เขาเริ่มชักสนุกกับการได้แกล้งเธอซะแล้วสิ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเธอต้องไม่สบาย แต่เขาก็อยากรู้ว่าเธอจะตอบคนส่งเอกสารอย่างเขายังไง ชายหนุ่มถามจบก็เดินไปยังเก้าอี้ประจำตำแหน่งของแพทย์หญิงณัฐกานต์

"สงสัยจะปวดท้องมากเลยใช่มั้ย" เขาถามหลังจากนั่งลงบนเก้าอี้นั้นแล้ว มือหยิบแฟ้มประวัติคนไข้ที่พยาบาลมาวางไว้บนโต๊ะก่อนหน้านี้ขึ้นมาดู ท่าทางแบบนั้นสร้างความประหลาดใจให้กับนริศราเป็นอย่างมาก

‘เอ๊ะ เขาเป็นคนส่งเอกสารไม่ใช่เหรอ ทำไมทำท่าทางเหมือนหมอ ไม่ ไม่ใช่หรอก ก็หมอที่ยัยแพนด้าบอกเป็นผู้หญิงนี่ แล้วนายคนนี้เป็นใครกันล่ะ’

"อืม น้องชื่อนริศราใช่มั้ย สงสัยจะปวดท้องโรคกระเพาะ" เสียงทุ้มบอกเรื่อยๆ ภีมภัทรเงยหน้าขึ้นมามองสาวน้อยตรงหน้า ยิ่งเห็นหน้าเธอตอนนี้ก็ยิ่งขำ เธอคงกำลังงงว่าเขาเป็นใครกันแน่ แต่ก็นั่นล่ะ ปล่อยให้เธอค่อยๆเข้าใจเองดีกว่า ส่วนเขา ขอแกล้งเธอต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน

ส่วนนริศรา เธอกำลังงง! ก็เมื่อวานเขายังแต่งตัวเซอร์ๆ เขาต้องไม่ใช่นักศึกษาหรือบุคลากรในมหาวิทยาลัยแน่ๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอตอนนี้ งงไปหมดแล้ว! เขาจะเป็นหมอเหรอ

มันจะใช่ได้ยังไงกันเล่า ก็หมอลูกน้ำ แล้วป้ายชื่อที่อยู่หน้าห้องก็บอกชัดอยู่แล้วว่าคุณหมอต้องเป็นผู้หญิง แล้วอย่างนี้เขาจะเป็นใครกันล่ะ

แต่ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อ เสียงทุ้มที่ได้ยินก็เรียกเธอออกจากภวังค์ความคิด

"ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวขอหมอตรวจหน่อยละกัน"

อะไรนะ เมื่อกี้เขาเเทนตัวเองว่าอะไรนะ สงสัยเธอจะฟังผิด งั้นถามใหม่อีกทีละกัน