เพลิงสวาทเจ้ามาเฟีย

บทที่5.ลืมตัวเพราะแสงจันทร์ หรือเป็นเพราะความต้องการในหัวใจ....

 “อ๊า!” ปลายนิ้วแกร่งร้อนระอุ ขยับแหวกทางที่ชุ่มไปด้วยน้ำค้างหวาน ร่างกายของฑิฆัมพรสะอาดบริสุทธิ์เหมือนน้ำค้างยามเช้าบนยอดหญ้า ยังไม่มีผู้ใดได้ดื่มชิมตรงแอ่งน้ำค้าง สัดส่วนความเป็นหญิงบีบรัดปลายนิ้วแน่นจนเขารู้สึกสงสารคนใต้ร่าง เมื่อแก่นกายของเขาใหญ่กว่านิ้วมากมายหลายสิบเท่า จึงพยายามเตรียมความพร้อมให้เธอมากเป็นพิเศษ ถึงคนใต้ร่างจะฝืนร่างกายเอาไว้แต่น้ำมันกับไฟอยู่ใกล้กันก็ลุกพรึ่บเหมือนเดิม

ฑิฆัมพรจมดิ่งสู่ห้วงภวังค์หวามไหว ร่างกายสะท้านเยือก เมื่อปลายนิ้วร้อนระอุเริ่มขยับถอนเข้าถอนออกช้าๆ ริมฝีปากอิ่มเม้นแน่น กลั้นเสียงครางน่าอายที่อาจจะดังรอดออกมา เพราะเธออาจจะเผลอลืมตัว ใบหน้าหวานส่ายสะบัดจนมวยผมเริ่มหลุดลุ่ยไม่เป็นรูปทรง เสียงครางอืออาดังออกมาเป็นระยะ แม้เจ้าตัวจะกลั้นฝืนไว้สุดความสามารถ

               วิคเตอร์กระทดตัวลงต่ำ เมื่อเขาดูดดื่มทรวงอกอิ่มจนเกินความพอใจ เป้าหมายใหม่หวานหอมยิ่งกว่านัก รอเวลาให้เขาลงไปลิ้มลอง กลุ่มไหมงามละเอียดเปียกชุ่มและยุ่งเหยิง เขาจรดปลายลิ้นสากระคายตวัดไล้เลียไปรอบๆ จนฑิฆัมพรผวาเยือก หลุดเสียงร้องน่าอายออกมาทันที

               “อ๊า!...”

               มือเล็กๆ ขยุ้มกลุ่มผมสีดำบนศีรษะได้รูปของวิคเตอร์ไว้แน่น อยากผลักออกไปให้พ้นเพราะความอาย เมื่อเขากำลังฟ้อนเฟ้นสัดส่วนความเป็นหญิงที่ยังไม่เคยมีใครบุกไปถึงซักคนเดียว วิคเตอร์เป็นคนแรกที่สามารถเข้าประชิดและกำลังปรนเปรอเธอด้วยปลายลิ้นสากๆ ของเขา จนเธอเกือบจะขาดใจตายเมื่อความเสียดเสียวพุ่งเข้าจู่โจมหัวใจ สิ่งที่เธอทำคือ...กดศีรษะได้รูปของวิคเตอร์แนบชิดสัดส่วนของตัวเองมากขึ้น เอวอ่อนส่ายไหว ยกรับการกระดกรัวของปลายลิ้นพร้อมทั้งครางเสียงลั่นน่าอาย ในตอนนี้เธอรู้แค่ว่าความหฤหรรษ์กำลังมาเยือนตัวเอง และเธอไม่สามารถหลีกหนีได้สำเร็จ เมื่อร่างกายสมยอมเดินตามการนำของชายหนุ่มด้วยความเต็มใจหลังตกลงไปในห้วงพิศวาสเต็มตัว

               วิคเตอร์ขยับตัวขึ้นเสมอดวงหน้าหวานฉ่ำ เมื่อแก่นกายขยายสัดส่วนเต็มที่มันปวดหนึบๆ เตือนให้เขารู้ว่าใกล้เวลาที่จะผสานรวมกับคนตัวเล็กใต้ร่างเสียที ริมฝีปากหนาหยักบดขยี้กลีบปากหวานฉ่ำ สอดปลายลิ้นที่คงค้างน้ำหวานชุ่มชื่นเพื่อให้เจ้าตัวได้รับรู้รสชาตของตัวเอง มือใหญ่ชันปลายขาเรียวตั้งตรง อีกข้างยกโอบสะโพกแกร่งเตรียมพร้อมบุกตะลุยเดินหน้าเต็มกำลัง เขาจรดแก่นกายใหญ่ยาวจมสู่กลางกลุ่มไหมเนียนละเอียด

               “อ้าย!...” เสียงหวีดร้องกระอึกกระอักผ่านริมฝีปากหนาที่ปิดทับ ร่างกายตึงเปรี๊ยะเหมือนถูกฉีกกระชาก เมื่อมีส่วนแปลกปลอมแหวกเยื่อพรหมจรรย์บางเบาเข้าไปภายในร่างกาย มือเล็กๆ ตะกุยแผงอกหนา ทั้งผลักทั้งดันเมื่อเจ็บปวดแทบสิ้นใจ แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจ เขาแค่พักร่างกายนิ่งๆ พร้อมทั้งกระซิบเสียงแหบๆ ปลอบริมใบหูหอมกรุ่นของเธอ

               “ชูว์! อย่าดิ้นสินางฟ้ามันจะยิ่งเจ็บมากขึ้น อยู่นิ่งก่อนเถอะ ได้โปรด”

“ไม่! มันเจ็บวิคเตอร์ เอาไอ้หนอนเน่าๆ ของคุณออกไปจากตัวฟ้า เดี๋ยวนี้!” เธอกล่าวตอบโต้เสียงแหบ เมื่อร่างกายสะบัดร้อนสะบัดหนาว มันเสียดเสียวปนเจ็บปวดทรมาน

               “พระเจ้า! คุณว่าไอ้ลูกชายผมเป็นหนอนเน่า...จะบ้าตาย นี่สาวๆ ทั่วโลกยกให้เป็นพญามังกรนะคุณ” ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะ เอ่ยตอบเสียงสั่นเครือ เมื่อมันผสมกับเสียงหัวเราะคลุกคลัก ยามได้ยินคนใต้ร่างเปรียบเปรยลูกชายของเขาเสียน่าเกลียด

               “จะหนอนจะมังกรก็เอาเถอะค่ะ เอามันออกไป... ได้โปรด ฟ้าเจ็บ!” เธอเถียงหน้าดำหน้าแดง

               “ไม่นานคนสวย ความเจ็บมันเกิดขึ้นในครั้งแรกของผู้หญิง อีกซักพักคุณจะชินกับมันเอง” วิคเตอร์เอ่ยปลอบ เขาเริ่มขยับตัวช้าๆ ฝังตัวตนให้ลึกกว่าเดิม จนฑิฆัมพรตัวสั่นระริก เมื่อความเจ็บจางหายไปคงเหลือไว้แต่ความซาบซ่านในการสัมผัส เธอขยับตอบรับเมื่ออยากไปให้ถึงปลายทางเร็วๆ แสงสีรุ้งส่องนำทางมองดูมะลังมะเลือง เธอขยับเข้าใกล้เส้นชัยสีทองทุกวินาที ร่างกายอ่อนบางชุ่มโชกไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาประหนึ่งว่าถูกสายฝนชะโรมร่างกายจนเปียกปอน วิคเตอร์เกร็งตัวแน่นเขาขยักโยกซ้ายป่ายขวา เร่งเคลื่อนขับเต็มที่นำพาฑิฆัมพรปีนป่ายบันไดสวรรค์

               “นางฟ้าจ๋า...ผม ผมไม่ไหวแล้ว” เสียงสั่นพร่ากระซิบแผ่วๆ ร่างใหญ่โตเกร็งตัวแน่น เขาขยับตัวตอกอัดเต็มแรงครั้งสุดท้ายและฑิฆัมพรก็กระโจนถึงตีนบันไดสวรรค์พอดิบพอดี ร่างอ่อนบางเกร็งกระตุก เธอกรีดร้องเสียงแหลม สัดส่วนอ่อนบางดูดตอดแก่นกายทรงพลังและทรุดร่างลงฮวบแนบที่นอนหนา นอนหอบหายใจจนลำตัวโยน วิคเตอร์ถอนลมหายใจพรวด เกือบจะขายหน้าสาวเจ้าเมื่อเขาแตะขอบฟ้าก่อนคนใต้ร่าง เสียชื่อฉายาหนุ่มนักรักชื่อกระฉ่อน แต่เป็นสิ่งเดียวที่ฑิฆัมพรไม่รู้เพราะเธอยังใหม่สำหรับเกมส์รักอันดุเดือด ก่อนที่วิคเตอร์จะหลับเขาให้สัญญากับตัวเองเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ซ้ำอีกครั้ง เพราะมันเป็นความอับอายของลูกผู้ชายโดยแท้

               ร่างอวบอุ่นอ่อนปวกเปียกหลังจบเกมส์รักสะท้านป่า เธอหลับสนิทไม่กระดุกกระดิกร่างกาย จนวิคเตอร์ส่ายใบหน้าด้วยความเอ็นดู เขาหย่อนปลายเท้าลงด้างข้างเตียงฉวยหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ เดินเข้าห้องน้ำกว้างโดยที่ร่างกายเปลือยเปล่า อวดหุ่นนายแบบที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามไม่อายผู้ใด เพราะอยู่กับฑิฆัมพรเพียงลำพังแค่2 คนในกระท่อมหลังนี้

               ผ้าเช็ดตัวชุบน้ำอุ่นเขาบรรจงเช็ดตามใบหน้าและร่างกายชื่นเหงื่อของผู้หญิงสุดที่รัก ไม่รังเกียจแม้สัดส่วนความเป็นหญิงที่เปรอะเปื้อน ที่เขาทำให้ทำด้วยใจรักล้วนๆ บรรจงเช็ดเบาๆ มือ เป็นห่วงว่าเธอจะระบมเมื่อฟื้นขึ้นมาตอนที่รู้สึกตัว ขนาดของเขากับของเธอต่างกัน จนเขาเองก็เห็นใจ แต่เมื่อได้ผสานรวมกันธรรมชาติก็จะปรับให้เหมาะสมพอดีกันเอง

               “อื้อๆ...” เสียงครางของคนตัวเล็ก เรียกรอยยิ้มเขาได้อีกครั้ง เธอถูกก่อกวนจากการนอนหลับหารู้ไม่ว่า วิคเตอร์ต้องวนเข้าวนออกห้องน้ำกว้างหลายสิบรอบ เมื่อแก่นกายประท้วงขยายสัดส่วนทุกครั้งที่เธอขยับเบียดตัวเข้าไปในอ้อมอก

               “เห้อ! ทำเป็นไก่อ่อนไปได้ไอ้วิค แค่นางฟ้าเบียดนิดเบียดหน่อยลุกตั้งอีกแล้วนะมึง...”

               ผิวของวิคเตอร์เกือบจะเปื่อยเพราะเขาแช่น้ำเย็นๆ เพื่อข่มอารมณ์เกือบทั้งคืน กว่าจะข่มตาให้หลับลงได้เขานับ1 ถึง 1,000,000 ได้มั้ง...ความทรมานที่เขายินดีจะแบกรับมันไว้ เมื่อได้กกกอดฑิฆัมพรแนบอก

ปลายจมูกโด่งขยับฟุดฟิดเมื่อกลิ่นอาหารโชยเข้ามาในจมูกและร่างกายก็ตื่นเพลิด เป็นเพราะเสียพลังงานในตัวไปเกือบหมดจากเหตุการณ์ระทึกขวัญเมื่อค่ำคืน “โครก!” เสียงท้องร้องครางจนเจ้าตัวสะดุ้ง เธอขยับเปิดเปลือกตาขึ้นมอง ก่อนจะรีบมุดกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม เพราะนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา “อู้ย!” แค่ขยับตัวเพียงนิดหน่อยร่างกายก็แสดงอาการเจ็บปวดให้รับรู้ กึ่งกลางร่างกายปวดแปล็บ

               “เจ็บเหรอครับ?” เสียงห่วงใยเอ่ยถาม เขารีบวางถาดใส่อาหารลงบนโต๊ะเตี้ยๆ หัวเตียง ขยับขึ้นไปนั่งหมิ่นๆ ปลายเตียงเอ่ยถามเสียงอาทร

               “ไปให้พ้นนะ! อย่ามายุ่งกับฟ้า ไปไหนก็ไปเลยไปที่ชอบๆ อย่ามาจองเวรกันเลยค่ะ” ฑิฆัมพรตวาดไล่เสียงสั่นปนเสียงสะอื้น เธอเสียดายตัวเองสุดใจแต่เมื่อไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก เพราะเหตุการณ์ล่วงเลยมาไกลจนเกินกว่าจะเปลี่ยนแปลง

               “โอ๊ะโอ! ฟื้นมาก็ออกปากไล่ผัวเลยนะทูนหัว ให้ไปที่ชอบเสียด้วยซิ”

               “ไปตายซะ! คนบ้า”

               “โธ่ๆ ผมพึ่งจะได้เมียมาหมาดๆ ไล่ผมให้ไปตายเสียแล้วคนสวยใจร้ายชะมัด ได้เสียกันปุปคิดจะทิ้งขว้างกันเสียแล้ว”

               “ออกไปนะ! อย่ามาใกล้ๆ ฟ้ามาเฟียบ้ากาม ข่มขืนฟ้าทั้งที่ฟ้าไม่ได้ยินยอม คุณเอาศักดิ์ศรีของมาเฟียจอมเถื่อนถ่อยไปทิ้งเสียที่ไหนกัน ถึงได้ลดตัวลงมาทำอะไรเลวทรามได้ขนาดนี้” เธอต่อว่ารัวเป็นชุดเมื่อเสียใจจนสติแตกซ่าน

               “อุต๊ะ! ด่ากระจายเลยวุ้ย หิวไหมครับ! เมื่อคืนเสียเหงื่อไปไม่ใช่น้อยนี่นา ฟาดฟันกับผัวจนเตียงแทบจะพัง สงสัยจะโมโหหิวที่ผัวยกอาหารเช้าเข้ามาให้ช้าไปหน่อย ใช่ไหมครับที่รัก”

               “บ้าๆ...บ้า ใครผัวใครเมีย อย่ามาพูดพล่อยๆ แถวนี่นะ เดี๋ยวฟ้าตบปากแตก หยุดเลย ห้ามพูดอีก!” เสียงตวาดจากใต้โปงผ้ากับร่างอวบอัดที่ดิ้นเร่าๆ เขาทั้งขำทั้งฉุน แต่ติดตรงที่ว่ามันรักเสียจนล้นอก จึงปล่อยให้ฑิฆัมพรได้ระบายอาการเสียใจโดยการได้ด่าว่าเขาแก้เขินอายที่เธอเผลอตัวเดินตามเกมส์รักของไปอย่างง่ายดาย

               “ครับๆ ได้ครับ ไม่พูดก็ได้ครับเมียจ๋า มาๆ ลุกขึ้นมาเสริมแรงก่อนน่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ถ้าคุณไม่มีแรง จะมาสู้ผมบนเตียงได้ยังไง จะยอมแพ้ผมง่ายๆ เหมือนเมื่อคืนหรือไงครับ”