บทที่5.ลืมตัวเพราะแสงจันทร์ หรือเป็นเพราะความต้องการในหัวใจ

1619 Words

ทันทีที่ประตูห้องนอนที่เธอหมายตาไว้เปิดผึ่ง กระต่ายตัวน้อยๆ ขนฟูสีขาว สีน้ำตาล สีเทา 4ถึง 5 ตัวก็วิ่งกรูเข้าใส่เธอ มือเล็กๆ จับหูยาวๆ ของมันชูขึ้นและอีกหลายๆ ตัวก็วิ่งเข้ามาคลอเคลียทำความรู้จักกับเจ้าของคนใหม่ “ตัวเล็กๆ น่ารักจัง อู้ย! 1 2 3 4 5 โห! 5 ตัวเลย นี่ฟ้านะจ้ะตัว มีชื่อกันหรือยังล่ะ ฟ้าตั้งให้นะ ตัวเล็กนะๆ” เธอคลี่ยิ้มกระจ่างใสแต้มเต็มหน้า พูดคุยจุกจิกกับฝูงสัตว์ตัวเล็ก ในอ้อมแขนและที่คลอเคลียอยู่รอบตัว วิคเตอร์พิงขอบประตูมองฑิฆัมพรด้วยสายตาอบอุ่น เธอไม่เหมือนผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยพบเจอ ในตัวหล่อนมีแต่ความรักความอบอุ่น รอยยิ้มใสบริสุทธิ์ที่ไม่แฝงเล่ห์กลอื่นใด “รู้สึกว่านางฟ้าจะชอบไอ้ตัวเล็กพวกนี้ มากกว่ามนุษย์ตัวโตๆ แบบผมนะครับ” “สัตว์ไม่มีเล่ห์กล มีแต่ความจริงใจและไม่เคยทำร้ายใครหากพวกเขาไม่ได้ถูกคุกคามก่อน” ริมฝีปากสีสดขยับเอ่ยบอก มือเล็กๆ ลูบไปตามขนนุ่มนิ่มและเขี่ยพวกมันไปมาเพราะพวกมันต่างเข้ามรุมเคล้าเคลียเธอด้วยความจงรัก “อืม...มันก็จริง แต่ไอ้ตัวเล็กๆ นี่กอดคุณไม่ได้ จูบคุณไม่ได้แบบผมนะครับ” เสียงขี้เล่นของวิคเตอร์เอ่ยลอยๆ พร้อมทั้งยักคิ้วเข้มๆ ใส่เธอเสียอีก ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นทันตา เมื่อเธอและวิคเตอร์เคยกอดและจูบกันหลายครั้ง เพราะเขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ฟังคำห้ามของเธอเสียที่ไหนกันล่ะ “ชิ” “เห้อ!” วิคเตอร์เดินไปทิ้งตัวนอนแผ่กลางเตียงโดยสายตาคู่คมจับจ้องมองฑิฆัมพรไม่วางตา เธอจึงแสร้งทำท่าทางไม่สนใจ ไล่ต้อนกระต่ายน้อยขนฟูไม่สนใจหนุ่มรูปงามที่นอนอ่อยอยู่บนเตียงหนา เพราะหากเผลอสบสายตาด้วยเธออาจจะถูกมนต์เสน่ห์ของวิคเตอร์ฉุดกระชากตกลงไปในบ่วงเสน่หาเอาก็ได้ เมื่อไม่ว่าจะในอดีตหรือตอนปัจจุบันเธอก็ยังหลงใหลได้ปลื้มเขาอยู่ดี “ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงนางฟ้า ขึ้นมานอนพักบนเตียงกับผมดีกว่า ปล่อยไอ้พวกนั้นเล่นซนไปก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยตื่นมาเล่นกับมันก็ได้” “ไม่มีทางวิคเตอร์ ฟ้าไม่ขึ้นไปนอนบนนั้นกับคุณเด็ดขาด!” “นอนอย่างเดียวจริงๆ ผมสัญญา” “คุณไปหลอกเด็กๆ เถอะค่ะ ฟ้าไม่เชื่อคุณอีกแล้ว คนกะล่อน” “หึๆ ผมกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาคุณแล้วหรือครับ” เขาพลิกตัวนอนตะแคง ท้าวแขนกับศีรษะจ้องมองวงศ์หน้าของฑิฆัมพรยิ้มๆ “ไม่ว่าตอนไหน คุณเป็นคนไม่ดีในสายตาฟ้าเสมอค่ะ” “อ้าว! ผมพยายามทำตัวว่านอนสอนง่าย อยู่ใต้คำบันชาของคุณทุกอย่างนะนางฟ้า ผมไม่มีส่วนดีบ้างหรือไงครับ” “คำว่ามาเฟีย มันสักอยู่กลางหน้าผากคุณค่ะ วิคเตอร์! ไม่ว่าคุณจะสวมส่ชุดของบาทหลวงมา ฟ้าก็ยังมองเห็นว่าคุณเจ้าเล่ห์เป็นซาตานชั่วร้ายเหมือนเดิม” “หึๆ...มาเถอะน่า” เขาตบฝ่ามือลงบนที่นอนดังปุๆ พยักใบหน้าเรียกฑิฆัมพรให้ขึ้นไปนอนทอดกายบนนั้นอีกคน “ฝันไปเถอะว่าฟ้าจะหลงกลคุณอีกครั้ง ไม่! และก็ไม่” เธอค่อยๆ กระทดตัวถอยหลังเมื่อสถานการณ์เริ่มส่อแววไม่ดี “เลิกพล่ามแล้วขึ้นมานอนดีๆนางฟ้า ผมอยากพัก” เขาขึ้นเสียงดังๆ จนฑิฆัมพรสะดุ้งสุดตัว เธอรีบลุกขึ้นยืน แต่ไม่ทันวิคเตอร์อยู่ดีเมื่อเขากระโจนพรวดเดียวถึ งตัวเธอสองมือใหญ่จับร่างโปร่งบางโยนขึ้นไปบนเตียงเสียงดังสนั่น “ตุ๊บ!” ร่างอวบอุ่นกลิ้งหลุนๆ นอนแผ่แอ่งแม้งบนเตียงหนา เธอจุกเกินกว่าจะเอ่ยปากต่อว่า ได้แต่รีบพลิกตัวหนีจนไปสุดที่ขอบเตียง “คุณ!…มารยาททรามมากเลยนะวิคเตอร์ คุณต้อนรับแขกแบบนี้หรือคะ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำตามใจตัวเอง คุณเคยสนใจความรู้สึกของฟ้าบ้างไหม?” “ผมเคยสนใจ เคยแคร์คุณมาตลอดนางฟ้า แต่ดูแต่ละอย่างที่คุณทำตอบแทนผมสิครับ มันน่าประพฤติตัวเป็นคนดีไหมล่ะ” วิคเตอร์ท้าวสองแขนกับสะเอวหนา เขาเอ่ยตัดพ้อเธอไปตรงๆ เมื่อเหตุการณ์ก็ล่วงเลยมาจนไกลขนาดนี้ ที่สำคัญเขาไม่คิดจะปล่อยเธอให้กลับไปแบบที่พรหมจรรย์ยังเหลืออยู่ในตัวเธอ เธอจะต้องเป็นของเขาคนเดียว ไอ้หนุ่มหน้าไหนก็หมดสิทธิ์ “เถื่อน ป่าเถื่อนไร้อารยธรรม” “ใช่สิ ผมมันเป็น “มาเฟีย” ในสายตาคุณมาตลอดนี่ แต่…ในวันนี้ ไอ้มาเฟียคนนี้จะเป็นผัวคุณ ดูซิว่ายังจะกล้าด่าผัวปาวๆ อีกหรือเปล่า คนสวย” ลมในหูวิคเตอร์ลั่นวิ้ง ความอดทนขาดผึ่งเขากระโจนพรวดเดียวก็สามารถคว้าร่างอวบอุ่นของฑิฆัมพรไว้ได้ เธอดิ้นรนสุดแรงที่มี แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดหรือจะสู้กำลังของพญาราชสีห์ “ปล่อยนะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ปล่อยฟ้าๆ” “ปล่อยให้โง่สิ ปล่อยคุณไปไอ้หน้าอ่อนนั่นก็งาบคุณสบายใจเฉิบซิล่ะ” เขาตะโบมจุมพิตฝังปลายจมูกตามแอ่งชีพจร กระดกปลายลิ้นไล้เลียชิมผิวกายหอมหวานลออตรงหน้า ไม่สนใจเสียงด่าทอของคนใต้ร่าง อยากด่าก็ด่าไปเขาจะเดินหน้าเต็มกำลังปราบพยศให้เธอรู้สึกเสียบ้าง ว่าความอดทนของคนๆ หนึ่งมีขีดจำกัด “ผมจะพาคุณขึ้นสวรรค์ ตอนที่มีชีวิตอยู่นี่ล่ะ ดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์” วิคเตอร์กระซิบเสียงเคร่ง มือใหญ่ดึงทึ้งชุดคลุมขนมิ้งออกจากร่างกายของฑิฆัมพรอย่างขมีขมัน เขาสอดมือใหญ่สอดแทรกเข้าไปกอบกุมความอวบใหญ่โดยที่เจ้าของไม่ได้ยินยอม และเธอพยายามต่อสู้ด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ “ได้โปรดวิคเตอร์ ฟ้ายังไม่พร้อม ขอเวลาให้ฟ้าหน่อยได้ไหมคะ” เสียงวอนขอสั่นเครือ เมื่อเธอใกล้จะจนหนทาง “อย่าต่อรองเลยนางฟ้า จะช้าหรือเร็วคุณก็ต้องเป็นของผม” เขาพูดจบก็กระชากอันเดอร์แวร์ตัวจิ๋วจนมันหลุดผึ่งออกมา เปิดเผยเต้าทรวงสร้างงามตาให้ชายหนุ่มได้ชื่นชม ปลายถันสีระเรื่อสั่นระริก เมื่อสายตาคมดุจับจ้องไม่ละสายตา ปลายลิ้นสากระคายแลบออกมาไล้เลียมุมปาก น้ำลายไหลมาจดจ่อที่ปลายลิ้นพร้อมที่จะดื่มชิมความหวานหอมตรงหน้า “อย่า!” เธอร้องห้ามเสียงตื่นตระหนก ร่างกายไหวยะเยือก ร่างกายสะบัดร้อนสะบัดหนาว ปลายลิ้นสากระคายตวัดเลียชิมความหวานละไมที่ปลายยอดอกจนฑิฆัมพรสะท้านเฮือก เธอโก่งลำตัวหนี แต่ไร้สิ้นหนทางเมื่อแผ่นหลังชิดกับเตียงกว้างโดยมีร่างใหญ่คร่อมทับ อกอวบอิ่มถูกฟ้อนเฟ้นอย่างหนักหน่วง ฝ่ามือหนายกขึ้นมาเกาะกุม เขาบีบเคล้นเพิ่มความกระสันรัญจวนมากขึ้นนับเท่าทวี เสียงครางละเมอดังรอดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้ม เพราะเธอสิ้นความอดทนและมันเกินที่จะฝืนความรู้สึกซ่านเสียวเอาไว้ได้อีก “คุณจะได้แค่ตัวฟ้า จำไว้ให้ขึ้นใจ วิคเตอร์!” เสียงแหบสั่นเอ่ยบอกเมื่อเธอหมดทางต่อสู้ แต่ก็ยังไม่วายฝากความอัปยศให้กับเขาเป็นการตอบแทนที่เธอตกเป็นของเขาเพราะเขาใช้กำลังบังคับ หาได้มาจากการยินยอมพร้อมใจจากเธอไม่... “แค่ตัวตอนนี้นางฟ้า... ในอนาคตหัวใจคุณก็ต้องตกเป็นของผม ผมเอาเกียรติตัวเองเป็นประกัน” วิคเตอร์กัดฟันกรอด ร่างกายแกร่งแน่น แต่สายเลือดนักสู้ที่ไหลวนอยู่ในตัว ทำให้ความกร้าวแกร่งมีอยู่ทุกตารางนิ้ว เขาเอ่ยตอบทันควัน พร้อมมองสบนัยน์ตาของเธออย่างท้าทาย “ไม่! ไม่มีทาง ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน หัวใจของฟ้าไม่ใช่ของคุณ” “เรามาคอยดูกันคนสวย ว่าเมื่อถึงเวลานั้น คุณหรือผมจะเป็นคนทายถูก” วิคเตอร์เอ่ยเสียงเยาะหยัน ไม่รู้ว่าเขาเย้ยหยันใครกันแน่ ระหว่างตัวเองกับฑิฆัมพร ชายหนุ่มเอาคืนที่เธอทำให้เขาเสียกำลังใจ โดยการที่มือใหญ่ขยุ้มขยำหน้าอกอวบเต็มแรง มันทั้งเจ็บปวดและซ่านเสียวจนฑิฆัมพรสะบัดใบหน้าหนี เธอพยายามฝืนร่างกายเอาไว้ไม่ให้คล้อยตามสัมผัสของชายหนุ่ม แต่ร่างกายไม่รักดีกลับเริงร่า ปรีดิ์เปรมกับสัมผัสนั้นเต็มอารมณ์ความรู้สึก เธอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ๆ พยายามสลัดความซ่านเสียวออกไปจากใจและพยายามมองหาทางหนีทั้งที่ใกล้จะจนหนทางเต็มที ผิวกายขาวลออขึ้นสีจัดจากการที่มือใหญ่ๆ ขยุ้มขยำ อกอวบอิ่มสะท้อนไหวจนปลายยอดสีระเรื่อสั่นระริก วิคเตอร์รูดซิปกางเกงลง งัดความอลังการออกมาเตรียมพร้อม เมื่อกลางกลีบกุหลาบหวานฉ่ำขับน้ำหวานออกมาจนแพนตี้ตัวน้อยชุ่มโชก ถึงเธอจะต่อสู้สุดฤทธิ์ แต่ภายในร่างกายตอบรับสัมผัสด้วยดี มุมปากเขายกยิ้มสมใจ สอดปลายนิ้วรูดขอบแพนตี้ออกไปให้พ้นๆ ด้วยความร้อนรุ่มที่กำลังใกล้จะแตกปะทุ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more