Just to be Near HIM

Chapter One

AKO ang pinakahuling natira sa girl’s dormitory. Nagsipag-uwian na ang mga kapwa ko estudyante sa kani-kanilang lugar dahil tapos na ang second semester. Pero sa halip na matakot, mas gamay ko ang mag-isa at sarilinin ang buong dorm, tahimik at maaliwalas ang paligid.

May narinig akong ingay sa isa sa mga kuwarto kaya mabilis akong pumunta sa pinanggalingan niyon para alamin kung ano. Scholar ako sa unibersidad na pinapasukan ko. Ang may-ari ng dormitory na ito ang sponsor ko at ang kapalit ay ang pagiging caretaker dito sa dorm at siguruhing ang lahat ay nasa ayos.

Naka-lock ang pinto kaya kinuha ko ang spare key na nasa bulsa ng suot na pajama at binuksan ang pinto. Ang malamig na dapyo ng hangin ang bumulaga sa akin mula sa bukas na bintana.  Sinabihan na nga ang mga boarders na isara lahat ang bintana bago magsi-uwian pero sadyang may mga matitigas talaga ang ulo na hindi marunong sumunod o baka nagmamadali lang sa pag-uwian kaya nakaligtaang isara ang bintana ng kuwarto nila.

Kumidlat sa labas, may kasama pang malakas na kulog habang bumubuhos ang malakas na ulan. Mabilis akong lumapit sa bintana para sana isara iyon nang mapasigaw ako sa gulat dahil may biglang dumaklot sa aking braso. Mabilis ang reflexes na binayo ko kung sino man iyon at paulit-ulit na sinuntok ang anumang masusuntok.

“LAILA, it’s me!” sigaw ng kung sino mang iyon sa boses lalaki. Lalo akong nanlaban sa pagkakahawak nito sa aking braso.

“Bitiwan mo ako!”

“Lai, it’s me, Julian.” Ulit nito.

Julian? As in JULIAN SAMONTE? The Julian of our university’s basketball player? Julian, the VP of the student council? Julian, the center of attraction and attention of our university’s majority of female students? Julian, whose course is the same as mine but with different major? Julian, who’s been my lifelong crush ever since I first laid my eyes on him?

“Lai, please help me up.” Pilit siyang umaakyat sa bintana.

Dumukwang ako sa nakabukas na bintana at saka siya hinila papasok sa loob. Itinaas niya ang sarili at saka pasadsad na sumalampak sa sahig sa loob ng kuwarto. Basang-basa siya, marahil ay kanina pa siya sa labas nababasa ng ulan.

Siya ba ang nagbukas ng bintana mula sa labas? Anong ginagawa ng isang Julian Samonte dito sa harap ko?

Nagpumilit siyang itayo ang sarili tsaka lumapit sa akin na nanatiling nakatayo at nakamasid lang sa kanya.  Niyakap niya ako, humigpit iyon hanggang sa halos hindi na ako makahinga. Hindi man lang alintana ang basang damit niya na dumikit sa aking damit dahil mas nanaig ang malakas na t***k ng aking puso sa init ng balat niyang nakadikit sa akin.

“Laila, I miss you so much, babe!” mahina niyang sabi bago hinalikan ang nakaawang kong labi.

Julian!

Amoy alak siya. Kaya pala halos hindi na makatayo at kung bakit narito ngayon na wala sa sariling katinuan. Hindi ganito ang Julian na kilala ng lahat, dahil si Julian Samonte ay responsable at maasahan at hindi mo makikita sa ganitong kalagayan.

But tonight, was special; he made me see the different side of him, the only side that no one knew about, the side that I will hold close into my heart.

“Please, babe bati na tayo? I can’t last this long without seeing you. It’s been a week Lai, kung ako kaya mong tiisin, ako hindi. I miss you so bad I think I’ll lose my head. Please say bati na tayo.” Hinaplos-haplos niya ang mga pisngi ko.

Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi. Pinakatitigan sa aking mga mata. Hinalikan niya ako sa dulo ng aking ilong. Dumampi ang labi sa aking labi. Sinimulan niyang hubarin ang basang poloshirt. Inihagis ang suot na sapatos at saka isinunod ang suot na pantalon.

“I love you, babe. I can’t concentrate when you’re mad at me. Kaya natalo kami sa game kanina dahil walang ibang nasa isip ko kung paano ka susuyuin para magkabati na tayo bago ka man lang makauwi sa inyo. Ayokong magkalayo tayo nang hindi ayos sa isa’t-isa. I don’t care if we lost at the championship, as long I get you back, that’s what matters to me.”

Kumidlat uli sa labas kaya ang liwanag na nanggaling doon ay sapat para maaninag ko ang kanyang kahubdan. Malamig ang dapyo ng hangin na nanggagaling sa labas subalit hindi ako makakilos para isara ang bintana. Hindi ako makapag-isip ng diretso. Kung ano-ano ang pumapasok sa aking isip. Pero iisa lang ang tumatak doon, Julian was right in front of me, wanting to touch me, and truth to be told…I am begging to be touched.

The lights went off. The room was pitched black. There was a typhoon warning earlier in the radio broadcast, the rain was pouring heavily. It sure looked cold and gloomy outside but with Julian started touching me, para akong nag-aapoy sa lagnat. Hindi pa rin ako makakilos.

“Babe, please? Mahal na mahal kita at alam mo ‘yan. Batiin mo na ako, sige na,” muli niyang pagsusumamo.

He undid the buttons of my pajama top. Nagsimula nang manginig ang aking kalamnan. Nagsisimula na ring rumehistro sa aking isipan ang nangyayari. He came here to ask for forgiveness. He came here because he couldn’t bear to be away from his love of life, his girlfriend.

I was not wearing a bra, bakit pa e mag-isa lang naman ako sa dorm, kaya sinong makaaalam na wala akong bra sa loob ng aking pantulog? My breasts were exposed but he left them untouched. He looked at me again, so close I could smell his breath. I could not read his reaction; it was too dark to do that.

“I love you, Laila.” He was breathing hard, waiting for my response.

Ako man ay nadadala na rin. Mahirap tumanggi lalo at mahal ko ang taong nagsasabi sa akin ng mga katagang hindi ko inaasahang maririnig mula sa sarili niyang labi. Ito ang pagkakataong hindi na kailanman darating uli. Once in a blue moon as they say. Pagkatapos nito, wala na naman, my life will go back to its daily boring routine.

Why not take this chance while it’s here? Hindi ko ito inagaw, ang tadhana mismo ang nagbigay sa akin ng pagkakataon kaya dapat ko lang tanggapin iyon at pasalamatan. Hindi ko kailangang ma-guilty. Hindi ko kailangang humingi ng kapatawaran. This is a once in a lifetime chance, I will take it no matter what the costs is. This is mine.

“Lai...” muling bulong ni Julian, nagsusumamo.

“I love you, Julian. Mahal na mahal kita.” Niyakap ko na siya.

And that is the cue he was waiting for. He cupped my face and claimed my lips. He knew what he was doing. His hands started caressing and rubbing my skin. Kahit napapaigtad ako sa bawat haplos niya sa aking balat ay naghahatid naman iyon ng kakaibang init na bago sa akin. Bumaba ang kanyang labi sa aking dibdib, nagpaubaya lang ako. Para itong uhaw sa pagmamahal, dulot iyon ng damdaming nanabik sa kanyang kasintahan.

Hindi ko alam kung saan bibiling sa tuwing dadampi ang kanyang labi sa bawat parte ng aking katawan. Nakikiliti ako, napapaso, nasisiyahan at sa lahat damdaming iyon, hindi ko rin maitatago ang kaba at paghahangad.

Matino akong tao, diretso mag-isip, tanggap ang reyalidad ng buhay at alam kung saan ilulugar ang sarili. Subalit sa gabing ito ay hindi ko pinagana ang utak. Hinayaan kong damdamin ang magdesisyon sa ginagawa ko. Hinayaang puso ang pumaibabaw kaysa utak.

Nakakapagod din kasing umasa sa wala, maghangad ng hindi sa iyo at hindi kailanman mapapasaiyo. This chance came to me so suddenly so why should I refuse it? Opportunity knocks only once, grabbing it is only a given, and so I am taking it.

Hindi ko alam kung kailan pa ako nahubaran ng todo. Hindi ko rin alam kung kailan pa kami nakarating sa kama. Basta ang alam ko lang, he was getting ready to get on top of me. Naghihimagsik ang aking utak, ngunit nasisiyahan naman ang aking puso at hindi makapaghintay ang aking katawan sa susunod na mangyayari.

“Oh, Laila, I love you so much!” he whispered before he entered me.

I felt my flesh tearing apart and the pain it caused. I needed something to grab on and found his back. He moved again and thrust deeper. Faster. The pain worsened, and so my nails clawed into his skin, bruising him.

The pain was worth it because when it subsided, the pleasure I felt was incomparable.  I imitated his move and matched his rhythm. The sensation was so sweet and breathtakingly delicious I could not stop moving. He moved even faster until we reached the heights of the sweetest ecstasy.

Pareho kaming hinihingal at sabay na humuhugot ng hininga. He stayed on top and I felt his pulse inside me. Muli niya akong hinalikan, mga munting halik na dumampi sa aking mukha habang patuloy sa pagsasabi kung gaano niya ako kamahal.

Mahigpit ko siyang niyakap, pinakiramdaman ang init ng kanyang katawan, a nd as if that triggered it, we did it again.

He took my virginity, and I gave it without complaints. I gave in to my selfish desire, and I willingly surrendered everything to him. And as if once is not enough to feel each other, we did it again, and again, until we satisfied each other and let the darkness swallowed our consciousness afterward.

A beautiful dream is something that will stay beautiful even when you wake up from your sleep, but when I woke up and found myself lying on his arm I knew from that moment it was not just a dream.

Mabilis akong tumayo at nagdamit. It was still dark outside, but the morning sunshine will approach soon. Tumila na ang ulan. Lumipas na ang bagyo. Humupa na rin ang apoy na tumupok sa amin kagabi nang paulit-ulit.

Ah, that was the dream for me, a beautiful dream that will stay close to my heart and soul. I will treasure and keep it hidden till the day I die.

Iniwan ko siyang natutulog pa rin sa kama at saka lumabas para iwan ang eksenang ni minsan ay hindi ko akalaing masisilayan. It was enough for me.