“นายอย่าคิดมาก ในเมื่อเข้ามาอยู่ในครอบครัวของเหมยเหมย บ้านรองมู่ก็คือครอบครัวฉันเหมือนกัน และไม่ต้องกังวลว่าทั้งหมดที่ฉันให้นั้น จะต้องมาชดใช้หรือตอบแทนให้ฉัน ฉันทำเพื่อเหมยเหมย”
เฉินหยางคุนกล่าวด้วยความรู้สึกจริง ๆ
นางอี่หนิงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จากนั้นทุกคนนั่งคุยกันอีกเล็กน้อยและเตรียมคำพูดให้ตรงกันเมื่อชาวบ้านถาม
เมื่อถึงเวลาสมควรทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับด้วยเกวียนเช่นเดิม
วันต่อมาทุกคนยังคงใช้ชีวิตเช่นเดิมแม้จะรู้ว่าเฉินหยางคุนคือนายท่านเฉินแล้วก็ตาม วันนี้ชาวบ้านต่างสงสัยเรื่องเมื่อวานว่าบ้านเฉินและบ้านรองมู่หายไปไหนพร้อมกัน
“นี่เมื่อวานพวกหล่อนไปไหนกันเหรอ” ชาวบ้านเอ่ยถามแม่ของมู่อันเหมย
“ฉันจะไปไหนกันมันแปลกด้วยหรือไง จะถามมากไปเพื่อ?”
“ร้อยวันพันปีไม่เห็นพวกหล่อนไปไหนพร้อมกัน พวกฉันเลยแปลกใจ”
“ไม่มีอะไรมากหรอก บ้านเฉินชวนไปกินอาหารในเมือง อีกทั้งหยางคุนใจร้อนอยากจะแต่งงานน่ะ
