เฉินหยางคุนยิ่งรู้ว่าโดนเข้าใจผิดก็ยิ่งแกล้ง เขาจับมือคนรักไว้แน่น ก่อนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย นั่นยิ่งทำให้มู่เฟยหยวนที่หวงน้องสาวและเฉินฟางเซียนโมโห
“คุณหัวเราะอะไร นี่ไม่ใช่เรื่องน่าขำ แล้วนั่นคุณมีสิทธิ์อะไรจับมือน้องสาวผม อันเหมยมาหาพี่เร็ว”
“หึ ๆ นายจะมาหวงน้องสาวทำไมเวลานี้เล่าอาหยวน เซียนเอ๋อร์ก็เหมือนกัน จำพี่ชายคนนี้ไม่ได้เชียวหรือ”
ทันทีที่กล่าวจบประโยคเฉินหยางคุนจึงเอามือปลดหน้ากากออก จากนั้นจึงเงยหน้ามองน้องสาวของตนและพี่ชายของคนรัก
“พี่ใหญ่! / พี่หยางคุน”
“อืม พี่เอง ทั้งสองคนจะตกใจอะไรนักเล่า”
“หมายความว่ายังไงพี่ใหญ่ ทำไมพี่ถึงต้องใส่หน้ากากแล้วยังมาอยู่ที่นี่ ฉันงงไปหมดแล้ว หรือว่าพี่กับนายท่านเฉินคือคนคนเดียวกัน” เฉินฟางเซียนลำดับเหตุการณ์ต่าง ๆ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างใจคิด
“อืม มานั่งก่อนเถอะ ทุกคนด้วยนะ อาเฉียง อาอี้ ทั้งสองคนถอดหน้ากากได้แล้ว”
เฉินหยางคุนเรียกทุกคนมา
