Destiny's Game

Chapter 5

Halos lahat na ng nakita kong pwedeng applyan ay in-applyan ko na. Nagbabakasali na may isa sa mga iyon na tatawag saakin ano mang oras para sa interview.

Hindi naman sa kaya kong gawin ang lahat ng iyon kaya ko in-applyan pero wala namang hindi kayang gawin kapag susubukan at pag-aaralan diba? Lahat naman ng bagay ay kayang pag-aralan lalo na kung desidido lang matuto, gaya nga ng lagi kong sinasabi sa sarili ko 'Nothing is impossible until it's done so never give up and don't lose hope' that is my motivational quote or motto in life to keep my chin up and be confident enough that I can do it, that nothing wrong to try and discover new things in any ways on my own.

Noong nasa mansyon pa lang ako ay kinaugalian ko ng mag-ikot ikot at tignan ang bawat gawain na ginagawa o tinatrabaho ng mga tao doon, kung minsan ay tumutulong o nagpapaturo ako dahil kung ako lang din naman ang masusunod ay ayaw ko ng inuutos pa lahat sa mga tao doon. Pero konting galaw lang ay pinapatigil na nila ako dahil sa takot na baka mapagalitan sila nila mommy. Kapag nasa mansyon din kasi sila daddy ay nalalagi lang ako sa kwarto ko dahil kapag nakikita nila akong nagtatrabaho ay hindi nila nagugustuhan iyon, kaya nga daw kami may kasama sa bahay para hindi ko na magawa ang mga bagay na iyon though for me I need to learn dahil ko pwedeng habang buhay na i-asa lang sa iba ang kahit simpleng gawain lang.

Sina Manang Lucia at Nanny Tina lang ang nagtuturo saakin dahil narin sa hindi sila makahindi at kinukulit ko sila ng kinukulit. Nanny Tina is my personal maid since then, she became my bestfriend as she knows almost everything about me maliban sa pag-alis kong ito sa mansyon at alam kong isa siya sa sobrang nag-aalala ngayon saakin.

Manang Lucia is the mayordoma of the mansion, she had been with us for too long because she was Mommy's baby sitter before at hanggang ngayon ay hindi na niya iniwan si mommy, hindi na siga umalis ng puder nila mommy at patuloy parin itong inaalagaan ng maayos, she already became a second mother to mommy and a grandmother to me.

Ilang sandali lang ay nagpalinga-linga ako habang naglalakad dahil mukhang medyo nalalayo na ako sa bahay. Pinili kong maglakad lang mula sa bahay na binili ko para maghanap ng mapagtatrabahuan dahil mas mapapadali para saakin ang paghahanap sa ganitong paraan kaysa sumakay ng sumakay at maaari ko pang malagpasan ang ilan dahil hidni ko iyon mapapansin o makikita ng maayos. Masyado ring magastos sa pamasahe kapang sumakay pa ako ng tricycle.

Habang naglalakad ay huminto ako sa isang restaurant ng mabasa na naghahanap sila ng waitress. Ito na siguro muna ang huli kong pupuntahan sa araw na ito dahil maghahapon na rin at kailangan ko pang tapusin ang paglilinis sa bahay dahil hindi pa siya gaanong kalinis sa sobrang tagal ng walang nanirahan doon.

GK Resto

Agad akong pumasok at nag-excuse sa unang waitress na nakita ko. Agad naman siyang lumingon saakin at lumapit

"Ano iyon? Magpapareserve ka ba ng table? Kakain? Oorder?" sunod sunod na tanong nito.

"Uhm, no no." umiiling ko na sabi habang winawagayway ang kamay sa harapan ko

"I saw the sign board outside, nangangailangan pa ba kayo ng waitress? Is the slot still available?" I asked politely.

Hindi ko alam kung bakit pero titig na titig siya saakin kaya medyo nacoconscious ako sa mukha ko. May dumi ba sa mukha ko or anything? Pasimple kong pinunasan ang sarili na tila nagpupunas lang ng pawis para maalis ang kung ano mang meron sa mukha ko.

"Ah sorry, oo available pa. Teka lang a," tumango naman ako biglang tugon kaya umalis din siya saglit para lumapit sa cashier.

"Judea pakisamahan siya sa HR gustong mag-apply bilang waitress" utos nito sa babaeng nakatayo doon.

Nilinon muna ako ng babae saka ngumiti saakin at kinawayan ako na kinawayan ko rin pabalik, she's so jolly and friendly tho masasabi ko na yan kahit kakakita pa lang namin.

"Calib ikaw na muna doon" tumango naman iyong lalake na nakatayo di kalayuan saamin at ng mapansin niya ako ay nginitian naman niya ako.

It feels so strange na parang ang gaan gaan ng pakiramdam ko sa mga tao dito, para bang darating ang araw na magiging parte sila ng buhay ko.

"Tara?" aya saakin ni Judea na nginitian ko lang bago siya sinundan.

Pagkarating sa HR ay tinanong lang ako ng kaunti bago hiningi ang mga papeles na kailangan ko ipasa na sakto namang dala dala ko rin. Tatawagan nalang daw nila ako matapos ireview ang files ko.

"Thank you," nakangiting sabi ko bago in-excuse ang sarili ko at lumabas ng office saka ako nagpaalam sa mga umalalay saakin kanina papuntang HR at nagpasalamat.

Pauwi na ako ng may biglang huminto na sasakyan sa harapan ko. It's a matte black lamborghini, it's Oliver's.

"Hi Thalia" 

"Oli! Anong ginagawa mo dito?" nagtatakang tanong ko saka napalinga linga sa paligid dahil baka may makakilala sakanya dito, mahirap na prinsipe pa naman ang isang to.

Wow look who's talking? napailing nalang ako sa sariling naisip.

"May dinaanan lang ako na kaibigan malapit dito. Saan ka galing?" kunot noong tanong niya saka nilingon ang restaurant na nasa likuran ko at biglang ngumiti.

Minsan talaga ang weird din ng lalakeng to.

"Ah, naghahanap kasi ako ng trabaho and it's much better to walk kesa magcommute dahil baka may mga makalingatan pa akong sign boards," paliwanag ko.

Pinasakay muna niya ako sa sasakyan niya saka siya nagmaneho palayo sa kinaroroonan namin bago siya nagtanong ulit. Sabagay hindi nga naman safe na mag-usap kasi sa ganong kalagayan dahil baka ano pa ang isipin ng makakakita lalo na't I look so simple and nobody compare to him at this moment, baka maissue pa ang isang prinsipe na nakikipagkita sa isang nobody at sa lahat ng iniiwasan ko ay ang maissue sa isang royalty lalo na't paniguradong makikita nila mommy ang news at malalaman nila kung saan ako.

"Anong trabaho ba ang hinahanap mo?" tanong niya habang nakafocus lang ang tingin sa daan.

Hindi ko rin alam kung saan kami pupunta pero wala narin naman na akong gagawin pa kaya hinayaan ko nalang siya sa kung saan siya pupunta. Magcocommute nalang ako pauwi mamaya, it also feels good to have someone to talk with after that exhausting job hunting.

"Kahit anong pwede at bukas na trabaho basta disente lang din at maayos ang panggagalingan ng income ko. Hindi naman necessarily kung saan ka lang magaling o maalam iyon lang dapat ang aapplyan diba? I can learn naman just incase na hindi ako ganon kahasa sa mapapasukan kong trabaho. I can train myself or ask for a help until I can master it besides may training naman siguro sila for newbies," paliwanag ko sa sagot ko.

We only live once, so let's not waste our time lang din sa mga takot takot at kaba na yan. Why not try and challenge yourself diba?

"Sabagay may point ka naman. You really are a positive thinker, huh? An optimist," puri niya saakin saka ako saglit na nilingon at nginitian.

"Hindi naman sa ganon pero kasi I believe that nothing is impossible until it's done kahit na ano pa man iyan. Atsaka wala akong mapapala kung ako rin mismo magdidiscourage sa sarili ko," nakangiti kong sabi.

"Saan ba ang sunod na punta mo? Hatid na kita," alok naman niya

Ngayon ko lang napagtanto na umikot-ikot lang pala kami sa buong barangay habang nag-uusap dahil nakabalik na ulit kami sa kung saan niya ako nakita kanina.

"Wala naman na uuwi narin, bukas nalang ako ulit maghahanap" pag-aamin ko.

"Kung ganon ay pwede ba kitang ayain na magkape muna?" nakangiti niyang tanong.

Wala naman sigurong masama sa pagkakape diba? 

Tumango ako bilang sagot dahilan para magpatuloy siya s pagmamaneho saka kami huminto sa isang cafe. 

Malapit lang ito sa tinitirhan ko pero hindi ko it napansin.

"What do you want? It's on me, okay?" tanong niya

"No, no. I'll pay for mine" tanggi ko sa alok niya.

"How about you'll pay for the drinks then I'll pay for the meals? Does that sounds fair to you?" 

Well, that's much better though kesa naman sa siya lang ang magbayad ng lahat diba?

Tumango lang ako na kinangiti naman niya.

Siya na ang nag-order ng pagkain namin at ako na sa inumin since kanya-kanya naman ng bayad atsaka hindi naman ako mapili so kahit anong kunin niya ay ayos lang. I already scanned the menu at lahat naman ng mga nakalagay doon ay pwede kong kainin.

"Hey!" natigilan ako ng may marinig akong lalake na bumati kay Oli.

I don't know but I don't want to put the menu down dahil for some reason ayaw kong makita ang mga bumati sakanya.

"What are you doing here, Gav?" rinig ko pang tanong ni Oli

"Elijah dragged me here and it happened that I am with Gio that's why he is with us right now" paliwanag naman nung kausap niya.

"So that explains why the young master is here" natatawang sabi ni Oli na tila iniinis ang isang kaibigan sa pagtawag dito ng young master.

"Stop teasing him, idiot" suway nung Gav 

"I'll just accept this call" rinig kong paalam ng isa sa kanila.

"Who's this lady with you, Ver?" 

Nagulat ako ng may biglang magsalita sa tabi ko at ng lingunin ko siya ay nabitawan ko ang menu dahil sa sobrang lapit ng mukha niya saakin.

"Not too close Eli" hila ni Oli sa damit ng lalaking tumabi saakin.

"Thalia these are Elijah and Gavin, they are also me and Kleliam's friends" pagpapakilala nito sa dalawa.

"And this is Thalia, the one that Klee and I was talking about" pagpapakilala naman nito saakin. 

Nakipagkamay naman ako sa dalawa saka sila magalang na binati because if I know prinsipe din ang dalawang to.

"Oh, she's the girl in your **. It's nice to finally meet you, Thalia" nakangiting sabi ni Gavin.

"Likewise" simpleng tugon ko lang.

"Hey Gav let's go!" napalingon kami sa may pintuan ng cafe ng may biglang tumawag kay Gav mula doon. Hindi ko siya gaanong maaninag dahil masyado rin siyang mabilis na tumalikod at umalis.

"Oh siya maiwan na muna namin kayo, enjoy!" paalam ni Eli na tinanguan lang namin pareho ni Oli. 

Kumaway rin naman ako ng makita kong kumaway din saakin si Gav.

"I bet your circle is full of royalties, huh?" kunwaring namamanghang tanong ko.

Tumawa naman siya saka nilingon ang papalayo niyang mga kaibigan.

"As we should. Our parent's was so strict when it comes to our circles, not until we already said good bye to our teenage life" parang wala lang na paliwanag niya.

I envy them.

I also already bid my good bye to my teenage life but I am still being controlled.

"Is it hard?" biglang tanong ko.

For me it is, but I wanted to know others perspective.

"Sort of because we were being dictated with almost everything we're doing. We actually don't have freedom. Others might thing we have the most comfortable and beautiful life but we don't" pag-aamin niya.

Yes, we don't.

"I actually envy you, those who aren't in this bloodline"

You got me wrong this time, Oli. We are the same.

"Because you can live freely without obeying any rules, practicing a lot of things, preparing yourself to anyone, for everyone. You can be yourself without judgments and can be with anyone, everywhere"

I actually felt exactly the same with what Oli is feeling right now. It seems like we were being tied in our necks, like a dogs with our collars on.

But I choose to leave and remove that collar for the meantime, just for a short period of time, because I know for sure that my parents will found me sooner or later, no matter what.

"But at some point we were lucky compared to Van, the one who took a phone call earlier" pagtukoy niya sa isa nilang kasama na hindi ko na nakilala.

"Why?"

"Because almost everything, even his entire life was all planned and he's living according to how and what the prophecy is saying. His future is not an exemption to that either"

Para kong nakikita ang sarili ko sa Van na tinutukoy niya. I was being controlled not until I escaped from the palace. Why do we have to be like this? To be controlled and to live according to the prophecy? Why can't we just live normally like others?