“ให้ความร่วมมือหน่อยสิเมย์ เดี๋ยวหมอก็จะมาแล้วนะ”
คนตัวใหญ่ที่พยายามจะดึงผ้าห่มออกจากร่างบางมาหลายนาทีเริ่มจะหมดความอดทน เมื่อเจ้าตัวไม่ยอมให้ความร่วมมือง่ายๆ จนเขาเริ่มจะหงุดหงิด
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าจะทำเอง คุณนั่นแหละออกไปไกลๆเลย”
“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าคุณจะแต่งตัวให้เรียบร้อย”
วิลเลียมยืนยันเสียงหนัก เพราะตอนนี้คงใกล้เวลาที่หมอจะเดินทางมาถึงแล้ว และเขาก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นสภาพเปลือยเปล่าของเธอ เพราะฉะนั้นเขาจะต้องอยู่ดูให้มั่นใจก่อนว่าเธอนั้นแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วจริงๆถึงจะคลายกังวล
“ก็คุณมองอยู่แบบนี้จะให้แต่งตัวได้ยังไง”
เสียงหวางเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เธอไม่ใช่หุ่นยนต์ไร้ความรู้สึกเสียหน่อย จะให้มาแต่งตัว หรือถูกจับแต่งตัวโดยที่นิ่งเฉยไม่รู้สึกอับอายได้ยังไงกัน
“งั้นก็อยู่เฉยๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
คราวนี้วิลเลียมไม่คิดจะออมแรง เขากระชากผ้าห่มผืนใหญ่แล้วโยนลงพื้นอย่างไม่ใยด
