ตอนที่ 1
711 Words
บทที่ 1
หญ้าหวาน เลขาสาวสุดเฉิ่ม ความลับสุดยอดของหล่อนก็คือการแอบรักเจ้านายของตัวเอง แต่เขากลับไม่เคยมองหล่อนเลย แถมยังมีข่าวว่าเขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ครอบครัวเลือกให้อีก
หล่อนเสียใจมากร้องไห้ฟูมฟาย และได้คำแนะนำจากเพื่อนสาวประเภทสอง ให้ไปเปิดประสบการณ์ใหม่ในบาร์โฮสต์ เพื่อจะได้ลืมเรื่องอกหักรักคุดที่เกิดขึ้นให้หมดไปจากหัวใจ ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนทำตามที่เพื่อนสาวดีกรีมิสทิฟฟานี่ประจำซอยภายในหมู่บ้านแนะนำอย่างไม่มีทางเลือก
หญ้าหวานวางสายจากตุ๊ดตู่เพื่อนเลิฟ ก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าและเตรียมตัวเลิกงาน หล่อนถอนใจหลายครั้งเมื่อสายตามองไปหยุดที่หน้าประตูห้องพักของเจ้านายหนุ่มที่ตัวเองแอบรักอย่างสุดจะควบคุม
หยาดน้ำตาไหลซึมออกมา แต่ก็ต้องรีบปาดทิ้ง เมื่อประตูไม้ห้องทำงานของเจ้านายเปิดออกกะทันหัน พร้อมกับร่างของเจ้านายและว่าที่เจ้าสาวที่เดินกอดคลอเคลียกันออกมา
หล่อนมองด้วยความเศร้าสร้อย หมดหวังห่อเหี่ยวที่สุดในชีวิต แต่กระนั้นใบหน้าก็จำต้องฝืนยิ้มแสดงความยินดีกับเจ้านายออกไป
“คุณหวาน”
“คะ ท่านประธาน”
“พรุ่งนี้ผมลาพักร้อนนะ ทำเรื่องแจ้งฝ่ายบุคคลให้ผมด้วย”
“เอ่อ แต่พรุ่งนี้มีประชุมนะคะ” หล่อนแย้งเสียงอ่อนล้า
“จัดการเลื่อนให้ผมด้วย พอดีผมจะพาพริ้งไปเลือกชุดเจ้าสาวที่อเมริกาน่ะ”
“อ้อ... ค่ะ ได้ค่ะ”
หล่อนจำต้องพยักหน้าตอบรับคำสั่งของเจ้านายหนุ่มที่ตัวเองหลงรักอย่างนอบน้อม ทั้งๆ ที่ภายในอกเจ็บปวดเหลือเกิน
“โอเคร ฝากด้วยนะคุณหวาน”
“ท่านประธานวางใจเถอะค่ะ หวานจะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ”
“ขอบคุณมาก”
เจ้านายของหล่อนระบายยิ้มกว้างให้กับหล่อน ก่อนจะหันไปพูดกับว่าที่เจ้าสาวคนสวย
“ไปกันเถอะพริ้ง”
“ค่ะ ที่รัก”
สองคนเดินโอบกอดกันจากไป หล่อนทำได้แค่เพียงยืนมองด้วยสายตาสิ้นหวัง หัวใจปวดร้าวทรมานอย่างแสนสาหัส
‘นี่แหละไม่เจียมตัว ดันแอบไปรักคนร่ำรวย นังหญ้าหวาน’
หญิงสาวต่อว่าตัวเองในอก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง
“สงสัยจะต้องไปให้หนุ่มโฮสต์ปลอบใจตามที่นังตุ๊ดตู่มันแนะนำเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นเราคงต้องเป็นบ้าเพราะการอกหักแน่ๆ”
หญ้าหวานหน้าเศร้าหมอง นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่หลังโต๊ะทำงาน เพื่อนร่วมงานนางหนึ่งเดินผ่านมาพอดี ก็หยุดคุย โดยไม่ดูเลยว่าสีหน้าของหล่อนเหมือนคนอยากคุยหรือเปล่า
“นี่หวาน เมื่อกี้ฉันเห็นท่านประธานจูบกับว่าที่เจ้าสาวด้วยล่ะ จูบซะปากเจ่อเลย”
หล่อนฟังแล้วก็ได้แต่ถอนใจ และยิ้มอ่อนๆ ให้ แต่คู่สนทนายังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดคุย
“สงสัยเย็นนี้ลากกันไปซั่มในโรงแรมแน่ๆ เลย เธอว่าไหมหญ้าหวาน”
หญ้าหวานพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ พยายามที่จะระงับความหงุดหงิดและโทสะ แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะสุดท้ายก็ช้อนตาขึ้นมองเพื่อน และเค้นเสียงโมโหตอบออกไปดังๆ
“ฉันไม่ใช่เจ้าสาว เป็นแค่เลขาฯ ไม่จำเป็นต้องมาบอกฉันหรอก!”
คู่สนทนาของหล่อนหน้าเสีย ถอยหลังออกไปเล็กน้อย ก่อนจะมองด้วยความประหลาดใจ
“เธอเป็นอะไรไปอ่ะ เม้ามอยส์ท่านประธานแค่นี้ก็ต้องทำท่าทำทางโกรธด้วย หรือว่าเดือดร้อนแทนเจ้านายกันล่ะ”
“จะอะไรก็ช่าง แต่ฉันไม่ชอบฟังเรื่องแบบนี้ เธอไปเก็บข้าวเก็บของเตรียมตัวกลับไปหาลูกหาผัวที่บ้านได้แล้วล่ะ”
คู่สนทนาของหล่อนยกมือขึ้นเกาหัวแกร่กๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป
หญ้าหวานน้ำตาซึมออกมาทันทีเมื่ออยู่ตามลำพัง แต่ไม่นานก็ยกมือป้ายมันทิ้งไป
“ฉันจะไม่เสียใจ จะไม่เสียใจกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว”
แม้จะบอกตัวเองแบบนี้ แต่ลึกๆ ในอกก็ยังอดเจ็บปวดไม่ได้อยู่ดี ก็เพราะหล่อนแอบรักท่านประธานมาเกือบสิบปีนี่น่า
- Writer
