EP 18
1218 Words
“ป๋าไม่เห็นเหรอครับ ว่าเด็กนั่นไร้เดียงสาแค่ไหน จะดูแลกิจการไปได้สักกี่น้ำกัน อีกหน่อยมีผัวมา ก็เอาเงินไปผลาญจนหมดพอดี”
“ตกลงแกกลัวจนไม่ยอมหย่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ระหว่างเขาจะดูแลกิจการไม่ได้หรือกลัวเขาจะแต่งงานกับเจ้าหนุ่มหน้าหล่อนั่น”
ผู้พ่อจ้องมองลูกแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย คนลูกก็เลยจ้องพ่อกลับบ้างอย่างไม่วางตา “ป๋าก็รู้ว่าผมไม่สนเด็กนั่นอยู่แล้ว และไม่ว่าจะเด็กคนไหนๆ ผมก็ไม่สน ไม่เหมือนป๋านี่เห็นเด็กไม่ได้เป็นต้องอยากกินทุกคน”
“ก็ฉันไม่ได้หน้าโง่อย่างแกนี่ มีเด็กมาให้กินแล้วดันปล่อยไป แต่กลับคว้ายัยแก่ที่วันๆ กินแต่ผักเป็นวัวเป็นควายเหมือนแม่แฟนของแกน่ะ”
“ป๋า! นี่เรากำลังพูดถึงเด็กนั่นนะ แนทมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับ”
“แล้วเมียเด็กของฉันมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ถ้าแกไม่เริ่มฉันก็ไม่เริ่มอยู่แล้ว เราต่างคนต่างอยู่นี่นา”
“ต่างคนต่างอยู่ แต่ป๋ามาบีบให้ผมแต่งงานกับเด็กนั่นนี่นะ”
“แกจะไม่แต่งก็ได้นี่ จะหย่าตอนนี้ก็ยังไม่สาย ฉันว่าหนูดาวคงจะดีใจกว่าได้แต่งกับแกเป็นไหนๆ เลยล่ะ เลือกเอาสิว่าจะให้เป็นยังไง เว้นแต่แกจะไม่อยากเลือกหรือเกิดอยากจะกินเด็กเหมือนฉันขึ้นมา”
“ผมเบื่อป๋าที่สุด” แล้วลูกก็หุนหันออกจากห้องไปด้วยความหัวเสีย ที่ปะคารมกันทีไรมักจะเป็นฝ่ายแพ้พ่อตลอดเวลา เพราะไม่กล้าใช้คำพูดแรงๆ ออกไป
“อีกไม่นานแกจะมาขอบคุณฉันมากกว่า” อาทิตย์พูดตามหลังลูกด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ เอ็นดูหน่อยๆ แม้ลูกจะโตและอายุสามสิบหกแล้วก็ตาม แต่ในความคิดแล้วก็ยังเห็นว่าลูกยังเด็กๆ อยู่ไม่วาย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ส่วนอีกสาวที่ได้ฉายาจากคนทั้งฟาร์มว่า ‘คุณเซร่าขาวีน’ นั้นก็ถึงกับกรีดร้องออกมาดังๆ ด้วยความโกรธสุดชีวิต หลังได้ข่าวจากคนในฟาร์มว่าแสงตะวันจะเข้าพิธีแต่งงานชนิดสายฟ้าแลบกับสาวสวยดีกรีนักเรียนนอก
“เป็นอะไรไปยังเซร่า จู่ๆ ก็ร้องออกมาทำเอาคนอื่นตกอกตกใจไปหมด” ยุวดีเพื่อนสนิทของรวิสรานั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้นครัว ตรงหน้ามีครกสำหรับทำส้มตำตั้งอยู่ หันไปหาเพื่อนที่เพิ่งกลับจากตลาดแล้วร้องกรีดๆ มาให้ได้ยินตั้งแต่ลงรถมาแล้วด้วยซ้ำ
“นั่นสิยัยเซร่า ฉันกับยัยยุตกอกตกใจไปตามๆ กันเลย เป็นอะไรไปล่ะแก” พราวเดือนเพื่อนสนิทอีกคนต่างก็หันไปหารวิสราด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน ส่วนคนถูกถามนั้นก็แทบจะโยนถุงขนมจีน กับไก่ย่างลงไปหาเสื่อด้วยความอารมณ์เสียด้วยซ้ำหากไม่ห่วงว่าจะต้องเอามากินต่อ
“จะไม่ให้ฉันกรี้ดได้ยังไง ก็เมื่อกี้ฉันเข้าไปในตลาด เห็นยัยแตงอ่อนกับคนในฟาร์มมาเม้าส์กันให้แซดว่าคุณตะวันจะแต่งงานกับอีนังคนนั้นน่ะ ฉันไม่ยอม ไม่ย๊อม ไม่ยอม!!!” เดรสที่ทั้งสั้นและทั้งบานนั้นสบัดไปตามแรงเจ้าของที่กระแทกกายลงนั่งกับเสื่อ จนสองเพื่อนเห็นไปถึงไหนๆ แต่คนใส่กลับไม่แคร์ด้วยซ้ำ เพราะต่างคนก็ต่างใส่สั้นเสมอหูไม่แพ้กัน
“อีนังไหนวะแก แล้วเป็นไปได้เหรอผัวแกจะแต่งน่ะ ฉันไม่เห็นว่าจะจริงจังจริงใจกับใครมาก่อนเลยนะ หรือถ้าจะแต่งก็น่าจะเป็นอีนังนางแบบจอมหยิ่งคนนั้นมากกว่า” ยุวดีเองก็ช็อกกับข่าวไม่น้อย
“ใช่ๆ วันๆ ฉันไม่เห็นว่าผัวแกจะจริงจังกับใครเลยนะ นอกจากเลี้ยงไว้มาเอาแล้วตอนเช้าก็จากไปเท่านั้นน่ะ แกฟังผิดหรือเปล่าวะ” พราวเดือนเพื่อนที่มีอาชีพเกาะเสี่ยกินเหมือนกันก็ไม่อยากจะเชื่อ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงจะดีน่ะสิ ฉันจะรีบถวายหมูหมากาไก่สักอย่างละสิบเลย แต่นี่มันเป็นข่าวกรองมาแล้ว เฮียเจ้าของร้านทองที่ฉันแวะไปส่งดอกก็บอกมาเหมือนกันว่าผู้จัดการฟาร์มโทรมาเชิญแทนการส่งการ์ดเพราะจัดแบบด่วนๆ น่ะแก ฉันจะทำยังไงดีวะ ฉันรักคุณตะวันไม่อยากเสียคุณตะวันไปน่ะ”
รวิสรามีท่าทีร้อนรนไม่น้อย แต่สองเพื่อนดันทำหน้าเฉย “แกจะทำอะไรได้วะ นอกจากเตรียมหาผัวใหม่ หาที่เกาะใหม่ หาคนใหม่ ถ้าลองได้แต่งแบบฟ้าแลบแบบนี้นะ ชัวร์เลยล่ะแกว่านังนั่นน่ะท้องแหงๆ”
“บ้า! มันจะท้องได้ยังไงวะนังยุ ก็วันก่อนฉันยังเห็นมันเดินเข้าบ้านคุณป๋ามาเหมือนคนไม่รู้จักใครเลยนะ จู่ๆ มันจะไปสนิทหรือเอากับผัวฉันแล้วท้องภายในอาทิตย์เดียวหรือยังไงล่ะ”
“แล้วแกแน่ใจเหรอว่าอีนังคนที่แกเห็นน่ะ เป็นคนเดียวกับที่ผัวแกจะแต่งด้วย แกชัวร์หรือเปล่า ไม่ใช่ว่าเขามีใครหมกไว้ไม่ให้แกหรือยัยนางแบบจอมหยิ่งนั่นรู้หรอกนะ ผัวแกก็รู้ๆ อยู่ว่าหล่อ รวย เลือกได้แค่ไหน”
พราวเดือนเลยรีบเตือนสติเพื่อนที่ทำท่าจะเป็นจะตายให้ได้ “ใช่อีนังนั่นล่ะ ฉันถามคนงานแล้ว เขาบอกมันเพิ่งมาฟาร์มเมื่ออาทิตย์ก่อนเป็นครั้งแรก แล้วเขาก็ว่าพ่อมันน่ะเป็นเจ้าของไร่ดอกทานตะวันกับเจ้าของรีสอร์ตที่ผัวฉันเอามาดูแลเองเมื่อหลายปีก่อนด้วย คงจะตอนมันไปเรียนเมืองนอกล่ะมั้ง”
“งั้นแกก็เจองานช้างเข้าแล้วสิวะยัยเซร่า ลูกเจ้าของไร่เจ้าของรีสอร์ตก็แปลว่าต้องรวยและมีที่ไม่น้อยกว่าร้อยไร่แน่ๆ แล้วแกจะเอาอะไรไปสู้วะ ยิ่งแกบอกว่ามันสวยเปรี้ยวเฉี่ยวตรงสเปกผัวแกด้วย ฉันว่าแกเตรียมหาผัวใหม่ได้แล้วล่ะว่ะ”
ยุวดียังไม่ยอมหยุดเตือนให้เพื่อนเตรียมถอย “ไม่เอา! ฉันจะไม่ยอมเสียคุณตะวันไปให้มันง่ายๆ แน่ ถ้ามันแต่งได้อีกหน่อยมันก็ต้องเลิกได้ คุณตะวันของฉันยังไม่ได้บอกว่าจะเลิกคบหรือเลิกเลี้ยงฉัน ก็แปลว่าฉันยังมีหวังอยู่ ฉันจะต้องทำคะแนนตีตื้นนังนางแบบจอมหยิ่งและนังเมียสายฟ้าแลบนั่นให้ได้ พวกแกต้องช่วยฉันนะ”
“แล้วจะให้ช่วยยังไงวะ อย่าบอกนะว่าจะให้ไปแย่งผัวแกจากอกอีนังนั่นได้น่ะ”
“ถ้าจำเป็นก็ต้องทำ แต่อย่างแรกพวกแกจะต้องพาฉันไปหาชุดสวยๆ ไว้ใส่ไปงานแต่งของมันกับผัวฉันก่อน ราคาแพงเท่าไหร่ไม่สน ขอให้ฉันเด่นกว่ามันก็เป็นพอ”
- Writer
