EP 34
1127 Words
“คนเดินทางมาตั้งไกลใครจะมาเข้าร้านพวกนี้กัน เขาก็คงอยากจะเข้าไปดูในสวนมากกว่า” แสงตะวันอดแย้งไม่ได้
“ก็อาจจะเป็นพวกคนขับรถ พวกคนแก่ๆ เดินเที่ยวไม่ไหว หรือลูกค้าที่มาพักในโรงแรมไงคะ ก็อย่างที่บอกว่ายังไม่ฟิกซ์ว่าจะเป็นร้านอะไร คุณจะเปลี่ยนทีหลังก็ได้ แต่ฉันคิดว่าเราน่าจะมีร้านพวกนี้ไว้เพื่อให้มีความแตกต่างจากสวนอื่นๆ คิดว่าจะไม่มีใครอยากนวดอยากสปาเลยไม่อยากให้มีร้านพวกนี้เหมือนคุณไงคะ”
ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก นอกจากแอบยิ้มด้วยความขำ โดยเฉพาะอาทิตย์กับอิสระที่อยากจะหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ เพราะนานทีปีหนคนอย่างนายแสงตะวัน จะถูกตบหน้าด้วยวาจาหวานๆ จนจังงังอย่างนี้ “โซนนี้จะเป็นแปลงนาค่ะคุณพ่อ ตอนแรกหนูดาวคิดว่าจะใช้พื้นที่ไม่กี่ไร่ แต่มาคิดดูอีกทีปลูกข้าวทั้งทีเราน่าจะปลูกให้พอกินทั้งปีเลยดีกว่าค่ะ จะได้ไม่ต้องซื้อข้าว”
“แล้วน้ำล่ะหนูดาว พ่อว่าบึงที่มีแค่ร้อยไร่มันไม่น่าจะจะพอนะ ทั้งต้นไม้ดอกไม้ไหนจะทำนาอีก”
“หนูดาวคิดว่าจะทำเพิ่มอีกสักบึ่งค่ะเอาสักร้อยไร่เท่าๆ กันก็ได้ค่ะ ให้ติดกับแปลงนาเลยค่ะ แล้วก็จะขุดคลองจากบึงแรกลัดเลาะลงมาตามสวนผัก สวนดอกไม้แล้วให้มาจรดกับบึงนี้ค่ะ แล้วก็จะมีเรือไว้ให้ลูกค้าพายเล่นด้วย เผื่ออนาคตถ้าลูกค้าเยอะเราก็ทำเป็นตลาดน้ำไปด้วยเลยดีมั้ยคะคุณพ่อ และเพื่อกันน้ำแห้งคลองก่อนปล่อยน้ำลงเราจะหาพลาสติกคลุมพื้นกับผนังบ่อไว้ก่อนค่ะ เวลาพายเรือจะได้มีน้ำเต็มค่ะ”
“อื้ม! เข้าท่าแฮะ เก่งจริงๆ สะใภ้พ่อ รอบคอบเป็นที่หนึ่ง ว่าแต่จะปลูกข้าวสักกี่ไร่ดีล่ะ”
“อืม! หนูดาวว่าจะปลูกสักร้อยไร่คุณพ่อเห็นด้วยหรือเปล่าคะ”
“ใครจะมาทำให้คุณกันร้อยไร่ ทำนานะไม่ใช่เล่นขายของ” ผู้พ่อยังไม่ทันได้ตอบด้วยซ้ำ ก็ถูกเจ้าเดิมขวางเอาไว้ก่อน
“คุณอิสบอกว่าญาติของจ๊อกกี้คุณทำนากันทั้งนั้น บางคนไม่มีที่เป็นของตัวเอง ต้องไปเช่าถ้าเราจะชวนเขามาอยู่เป็นผู้ดูแลหรือให้มาปลูกในที่เราแล้วขายให้เราฉันว่าก็คงจะไม่ยากในเรื่องหาคน”
“นาร้อยไร่มันไม่ใช่คนสองคนจะทำเสร็จนะคุณ”
“เราอาจจะทำเป็นนาหว่าน หรือถ้าอยากได้ผลผลิตเยอะๆ ก็เป็นนาดำ คนงานเรามีเป็นร้อยๆ แต่ละคนมาจากอีสานทั้งนั้น ทุกคนก็ดำนาเป็นหมด เราให้มาลงแขกไม่กี่วันก็คงจะเสร็จได้ ลูกค้าเข้าชมสวนถ้าใครสนใจอยากทดลองดำนาเราก็ไม่ว่า ยินดีให้ลงไปลุยได้เต็มที่ เป็นจุดขายของสวนเราอีกอย่าง หรือไม่ก็ซื้อรถดำนาไปเลยก็จบเรื่อง แต่ฉันไม่แนะนำค่ะ เอาแรงคนก่อนดีกว่ามีเสน่ห์กว่ากันเยอะเลย ถึงหน้าเกี่ยวก็ลงแขกอีกรอบ เราจะมีโรงสีเป็นของตัวเองจะได้ควบคุมคุณภาพการสีให้เป็นข้าวกล้องทั้งหมด เอามาหุงให้ลูกค้ากินได้ประโยชน์แก่ร่างกาย หรือจะแพ็กขายในราคาถูกก็น่าจะได้”
“ก็ดีนะหนูดาว เข้าท่าๆ พ่อชักอยากเห็นตอนสร้างเสร็จแล้วสิ เจ้าตะวันต้องรีบๆ หาคนมาสร้างโรงแรมกับถนนเร็วๆ นะ จะได้เสร็จทันกัน”
“ครับป๋า ไม่ต้องห่วงหรอก ผมมีผู้รับเหมามือดีเจ้าเดิมที่ทำบ้านเรารออยู่แล้ว รับรองว่าโรงแรมผมหรือไม่ก็งานก่อสร้างส่วนอื่นๆ คลองกับบึงก็ลงมือขุดแล้ว ผมน่ะไม่ใช่คนอืดอาดนะครับถ้าลองได้ทำก็เดินหน้าเลยและต้องให้เสร็จภายในหนึ่งปีแน่หรืออาจจะก่อนด้วยซ้ำ สำคัญก็แต่ลูกสะใภ้คนโปรดของพ่อเหอะจะรับผิดชอบเรื่องจัดสวนให้เสร็จทันหรือเปล่าหรอก”
แสงตะวันรับแล้วยังอดเหน็บหนักๆ ไปหาเมียฟันน้ำนมที่ดูพ่อจะโปรดปรานเกินเหตุไม่ได้ แม้ไม่มั่นใจในโปรเจกต์สักแค่ไหน แต่ฟังไอเดียของเจ้าหล่อนก็ค่อนข้างเห็นด้วยเกินครึ่งแล้ว หากไม่อยากปักใจว่าจะเห็นกำไรเพียงฝ่ายเดียว ต้องเผื่อใจไว้ให้ความขาดทุนที่มีสิทธิ์จะเป็นไปได้มากกว่าด้วยเพราะเงินทุนคงไม่หนีหลักพันล้านเป็นแน่
“อย่าตากแดดมากจนไม่สบายล่ะนะหนูดาว”
อาทิตย์หันมากำชับสะใภ้หลังลงจากรถกอล์ฟเรียบร้อยแล้ว “ค่ะคุณพ่อ” ใบหน้าสวยใสยิ้มให้พ่อสามีก่อนจะหันไปพยักหน้าให้อิสระออกรถเพื่อกลับไปวัดระยะจริงต่อ
“ตอกหลักปักเขตแล้วเอาเชือกขึงไว้ด้วยเลยดีมั้ยคะคุณอิส จะได้ไม่ต้องตามมาวัดใหม่อีก” พอเริ่มงานจริง ไอเดียก็เกิดขึ้นมาอีก “ก็ดีครับ งั้นผมจะไปหาไม้กับฆ้อนมาด้วยเลย คุณหนูดาววัดแล้วเอาอะไรปักรอไปก่อนนะครับ” ผู้จัดการฟาร์มที่ว่าไงว่าตามกันรีบกลับไปหารถกอล์ฟอีกรอบ
“คุณตะวันทำอะไรกันอยู่คะ”
แล้วก็มีซีวิคสีขาวแล่นมาจอดแทนที่ พร้อมด้วยใบหน้าขาวสวยใสลดกระจกลงมาทักทายด้วยความปรีดา ก่อนจะพาหุ่นบอบบางมีเดรสผ้าชีฟองเป็นกางเกงขาสั้นหุ้มเอาไว้ลงมาอวดน่องขาวยาวเรียวให้ทุกคนได้เห็น
“ทำงานครับ จะเข้าไปรอในบ้านก็ได้นะ ผมยุ่งๆ อยู่”
แสงตะวันหันไปยิ้มน้อยๆ ให้เท่านั้น แล้วก็ทำสีหน้าจริงจังกับงานทันที “ไม่เอาดีกว่าค่ะ เซร่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณตะวัน แล้วจะได้คอยหาน้ำเย็นให้ดื่มไงคะ”
แต่อีกคนมีท่าทีจริงจังมากกว่า เพราะไม่ปรารถนาจะห่างเขาไปไหน ด้วยกว่าจะได้คิวของเขานั้นต้องรอนานเป็นเดือนก็ว่าได้ แต่ก็ต้องทนรอ เพราะผลตอบแทนนั้นคุ้มค่าคุ้มราคากว่าควงอาเสี่ยคนอื่นหลายเท่า โดยเฉพาะหน้าตาอันหล่อเหลาแม้เขาจะสามสิบหกแล้วก็ตามที แต่เวลาไปไหนด้วยแล้ว รวิสรามักจะรู้สึกว่ามีแต่สาวๆ อิจฉาไปตามๆ กันก็ว่าได้
- Writer
