เมียไร้ปรารถนา

น้อยใจไร้ตัวตน

บ้านจีราวิรัช

บ้านเดี่ยวสองชั้นหลังงามใจกลางกรุงเทพมหานคร กินพื้นที่เกือบหนึ่งไร่เพราะคนอาศัยชื่นชอบต้นไม้และบรรยากาศร่มรื่น ความใหญ่โตทันสมัยของบ้านบ่งบอกฐานะความเป็นอยู่ของเจ้าของ บ้านของพายรัญอยู่ห่างจากบ้านของหมอคิลเลียนราวหนึ่งชั่วโมง

คุณการุณและคุณแพงขวัญคือบิดามารดาของพาลินและพายรัญ พวกท่านไม่ได้ทำงานแล้ว นอกเสียจากดูแลร้านอาหารไทยชื่อดังซึ่งเป็นรายได้หลักของครอบครัว ธุรกิจนี้สามารถส่งเสียหญิงสาวเรียนมหาวิทยาลัยและใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบาย สมบัติส่วนใหญ่ตกทอดมาจากคุณปู่ จีราวิรัชถือเป็นตระกูลผู้ดีเก่าที่มีอสังหาริมทรัพย์มากมาย แต่ก็ใช่จะร่ำรวยระดับเศรษฐีร้อยล้าน และทุกคนในบ้านล้วนแล้วแต่ชื่นชอบการใช้ชีวิตเรียบง่าย

"คุณแม่ว่าอะไรนะคะ พี่ลินติดต่อกลับมาแล้ว?" พายรัญมองหน้าบิดามารสลับกันไปมาด้วยความแปลกใจ คิ้วเรียวขมวดยุ่งและยังทำหน้ามุ่ย

"ที่ลินหนีงานแต่งไปเพราะพี่เขาเพิ่งจะตระหนักดีว่ายังไม่พร้อมแต่งงานกับหมอคิลเลียนจริงๆ ลินแค่ไม่กล้าบอกความจริงกับผู้ใหญ่เพราะเห็นว่างานแต่งถูกเตรียมไว้หมดแล้ว ลินเองเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องมีคนเข้าพิธีแต่งงานแทนเขาแบบนี้นะลูก" คุณการุณอธิบาย แม้คำพูดจะดูเข้าข้างพาลินอยู่ไม่น้อย

"แต่ตอนนี้พายแต่งงานแทนพี่ลินแล้วก็ยังจดทะเบียนสมรสด้วย คุณพ่อจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เหรอคะ พายอยากคุยกับพี่ลินให้รู้เรื่อง" เธออยากขอร้องให้พาลินกลับมาหาหมอคิลเลียน

"ลินแค่ส่งข้อความมาบอก พ่อไม่ได้คุยกับพี่เขาหรอก รออีกสักหน่อยเถอะนะลูก พูดอะไรไปตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ พ่อบอกลินไปว่าขอให้เขาลองคิดไตร่ตรองดูให้ดี เผื่อว่าพี่เขาจะกลับมาเคลียร์กับหมอคิลได้พายก็จะเป็นอิสระ"

"แล้วถ้าพี่ลินไม่ยอมกลับมาล่ะคะ พายต้องหย่ากับพี่หมอเร็วๆ นี้นะคะคุณพ่อ"

"อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องหย่าเลยพาย คิดซะว่าเห็นแก่ชื่อเสียงของลินเขา อีกอย่างตอนนี้พายก็แต่งงานจดทะเบียนสมรสกับหมอคิลไปแล้ว มันยังไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เร็วๆ นี้

"พายให้นานสุดสามเดือนค่ะ พายจะหย่ากับพี่หมอ"

"มันเป็นเรื่องของอนาคต ไม่มีใครรู้หรอกว่าจะหย่าตอนไหน หรืออาจไม่ได้หย่าเลยก็ไม่มีใครรู้"

"คุณพ่อพูดอะไรคะ..."

"เอาล่ะ วันนี้พ่อจะไปที่ร้านใหม่ อย่าลืมสิว่าเราเปิดสาขาใหม่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยของลูกไง พ่อต้องไปแล้ว" คุณการุณบอกเท่านั้นแล้วจึงลุกขึ้นและเดินออกไปยังหน้าบ้าน คุณแพงขวัญได้แต่มองตามหลังสามีพร้อมทั้งส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันมามองบุตรสาวด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ

"พาย...โถลูกแม่" นางโอบกอดบุตรสาวไว้ด้วยความรักและสงสารจับใจ ได้แต่ตัดพ้อพาลินในใจที่ทำให้น้องต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

"ไม่เห็นยุติธรรมเลยค่ะ ที่พายยอมแต่งงานแล้วก็จดทะเบียนสมรสก็เพื่อรักษาชื่อเสียงของพี่ลินไม่ใช่หรือยังไงคะ พายจะต้องทนเป็นภรรยาของพี่หมอไปอีกนานสักแค่ไหน ทำไมพายต้องย้ายไปอยู่กับพี่หมอจริงๆ ล่ะคะคุณแม่..."

"เรื่องไม่อยากไปอยู่กับหมอคิลแม่จะเป็นคนช่วยพูดเรื่องนี้กับพ่อเอง แต่แม่อยากจะขอลูกอย่างหนึ่ง ถ้าเกิดลินเขาไม่ยอมกลับมาจริงๆ และลูกอยากจะหย่ากับหมอคิล แม่ขอให้ลูกรออีกสักสองสามเดือนเถอะนะลูก ค่อยไปจดทะเบียนหย่าแบบเงียบๆ ไม่ให้มีใครรู้" พายรัญทำได้เพียงฝืนใจยอมรับแม้ไม่เต็มใจ

"ก็ได้ค่ะ พายเองก็คุยกับพี่หมอไว้แบบนั้นเหมือนกัน พี่หมอเขาบอกว่ารอสักสามเดือนค่อยจดทะเบียนหย่า แต่พายรู้สึกไม่สบายใจที่ต้องอยู่ในบ้านหลังเดียวกับคนที่พายแทบไม่รู้จักเลย"

"รอผู้ใหญ่คุยกันก่อนนะลูก"

"ค่ะ วันนี้หนูแค่มาเอาชุดนักศึกษาเพราะว่าวันจันทร์ต้องไปเรียน อีกอย่างเย็นนี้เพื่อนพี่หมอจะมาทานมื้อเย็นที่บ้านด้วย หนูจะกลับไปทำอาหารค่ะ"

"แม่ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้ชีวิตของลูกต้องเป็นแบบนี้" คุณแพงขวัญรู้สึกผิดไม่น้อย กับการตัดสินใจให้พายรัญแต่งงานแทนพาลิน เพราะเอาแต่ห่วงชื่อเสียงวงศ์ตระกูล โดยลืมนึกถึงความรู้สึกของบุตรสาว

พายรัญน้ำตาคลอ เธอซบใบหน้าสวยลงบนอกอุ่นของมารดา ได้แต่ถอนหายใจแผ่วเบาและเฝ้ารอคอยให้เรื่องราวแสนยุ่งเหยิงนี้คลี่คลายไปในทางที่ดี

ห้าโมงเย็น

คิลเลียนชะเง้อมองดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า เข็มนาฬิกาเดินมาถึงเลขห้า บ่งบอกว่าเลยเวลาที่พายรัญต้องกลับมาถึงบ้านหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่หญิงสาวกลับยังมาไม่ถึง

"บ้าจริง ที่บอกว่าสี่โมงเย็นนี่ไม่คิดจะฟังกันเลยหรือยังไง" มือหนาเอื้อมไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโซฟา ตั้งใจจะต่อสายหาภรรยาสาว ทว่าได้ยินเสียงรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านเสียก่อน คิลเลียนเดินออกไปดู จึงเห็นว่าพายรัญกำลังเดินกลับเข้ามา พร้อมกับถุงกระดาษที่มีชุดนักศึกษาอยู่ในนั้น

"พาย นึกว่าจะไม่ยอมกลับมาซะแล้ว" ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กด้วยสีหน้าบึ้งตึง หญิงสาวได้กลิ่นเหล้าหึ่ง เขาดื่มหนักเกินจนดวงตาเป็นสีแดงก่ำ

"ก็รถมันติด พายไม่เคยมาแถวนี้ก็เลยไม่รู้ว่าตอนเย็นรถติดขนาดนี้ ว่าแต่พี่หมอดื่มจนเมาขนาดนี้จะทานมื้อเย็นได้เหรอคะ?" เสียงเล็กเอ่ยถามประชดประชันเล็กน้อย

"พี่ไม่ได้เมาขนาดนั้น แล้วพายจะยังทำอาหารอยู่หรือเปล่า?"

"ทำสิคะ เพิ่งจะห้าโมงเย็นเอง ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงก็น่าจะทำเสร็จทัน" เธอบอก แล้วกำลังจะเดินเอาถุงกระดาษขึ้นไปเก็บบนห้องนอน ทว่าคิลเลียนกลับรั้งข้อมือเล็กไว้เสียก่อน

"เดี๋ยว"

"คะ?" ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเพราะตกใจ เธอหันกลับมาจ้องมองใบหน้าคมคาย สัมผัสได้ถึงมืออุ่นที่คลายออกจากข้อมือของตน

"อย่าบอกเพื่อนพี่นะ ว่าพายไม่ใช่ลิน" คำพูดของคิลเลียนทำให้พายรัญรู้สึกเจ็บปวดใจ มันเป็นความรู้สึกแสนประหลาดที่อยู่ๆ กลับรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่ตนจะต้องปลอมตัวเป็นพาลินอีกครั้ง

"พายจะพยายามค่ะ ถึงแม้ว่าความจริงแล้วพายจะไม่ได้อยากเป็นพี่ลิน"

"ครับ?" เขาขมวดคิ้ว

"พายแค่จะหมายถึง...ความจริงคนที่ควรอยู่ในบ้านหลังนี้กับพี่หมอตอนนี้คือพี่ลิน ไม่ใช่พาย" หญิงสาวรับรู้ราวกับว่าตนเองไร้ตัวตน

"ไม่ใช่แบบนั้น เพียงแค่เพื่อนพี่เขายังไม่รู้เรื่องที่พายแต่งงานแทนลิน"

"พี่ลินปลอดภัยดีค่ะ พี่ลินติดต่อมาหาคุณพ่อแล้ว แต่ว่าส่งข้อความมา พี่หมอไม่ต้องเป็นห่วงพี่ลินนะคะ"

"ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยแค่รู้ว่าเขาปลอดภัยก็ดีแล้ว ทุกอย่างมันจะได้ชัดเจนขึ้น ว่าลินตั้งใจหนีการแต่งงานนี้ไป" คิลเลียนพูดเสียงต่ำ น้ำเสียงบ่งบอกถึงอารมณ์ขุ่นเคือง เขาไม่ได้มีความรู้สึกดีใจ เมื่อพายรัญบอกว่าพาลินติดต่อกลับมาหาครอบครัวแล้ว

"งั้นพายขอตัวค่ะ เดี๋ยวจะทำอาหารมื้อเย็นไม่ทันเพื่อนพี่หมอมาถึง" หญิงสาวพูดแล้วจึงเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน นายแพทย์หนุ่มมองตามหลังภรรยา น้ำหอมกลิ่นนี้ช่างตราตรึง เขาสูดดมเข้าเต็มปอดด้วยความปรารถนา รู้สึกเคลิบเคลิ้มหลงใหลอย่างน่าประหลาดใจ...