เมียไร้ปรารถนา

มีแฟนแล้ว

สิธาและพาลินเดินทางมาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งเพื่อฝากครรภ์ หลังจากที่ชายหนุ่มโน้มน้าวแฟนสาวมาหลายสัปดาห์ เพราะพาลินเป็นคนดื้อรั้นและเอาแต่ใจ งอแงอยากจะดื่มแต่กาแฟเช่นที่เคยใช้ชีวิตปกติแบบเมื่อก่อน เขาจำต้องคอยห้ามปราม และดูแลอย่างใกล้ชิดเกือบตลอดเวลา

สิธากำลังจ้องมองลูกน้อยผ่านหน้าจอ ในขณะที่คุณหมอกำลังอัลตราซาวนด์ พาลินเองก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย แม้การตั้งครรภ์นี้จะเกิดจากความผิดพลาดก็ตาม

"อายุครรภ์ตอนนี้สิบสี่สัปดาห์แล้ว เป็นเพศชายนะครับ" หมอคิมพูดกับคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ด้วยรอยยิ้ม สิธาฉีกยิ้มดีใจทันทีเมื่อคุณหมอบอกเช่นนั้น เขาอยากให้ลูกคนแรกเป็นผู้ชาย

"พี่ดีใจที่สุดเลยครับลิน" ชายหนุ่มกุมมือเรียวเล็กไว้ พาลินคลี่ยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าสิธามีความสุข

จนกระทั่งคุณหมอตรวจทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย สั่งยาและให้ใบนัดหมายฝากครรภ์รอบถัดไป จากนั้นทั้งสองจึงเดินทางกลับบ้าน

"คุณหมอขา...วันนี้ไม่มีนัดคนไข้แล้วค่ะ" ลันลิตาเดินเข้ามาบอกคุณหมอ หล่อนเป็นพยาบาลหน้าห้องสาวสวย จ้องแต่จะจีบคุณหมอวันละนิด มีหรือหมอคิมจะไม่ยอมใจอ่อน ก็หล่อนสวยหวานเสียขนาดนั้น ทว่าตอนนี้เขากลับมีเรื่องหนักใจ...

"ขอบคุณครับคุณลิตา แต่ผมขอเวลาส่วนตัวสักครู่นะครับ" เขาบอก พยาบาลสาวยิ้มแฉ่งแล้วเดินออกไป

หมอคิมขมวดคิ้วแทบชนกัน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ผู้หญิงคนที่มาฝากครรภ์ คือพาลิน จีราวิรัช หล่อนเพิ่งเข้าพิธีวิวาห์กับหมอคิลเลียนเพื่อนสนิทของตนเมื่อวาน เขาเองก็ไปร่วมงานมาด้วย

"บ้าชะมัด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ เพิ่งแต่งงานไปเมื่อวาน แต่วันนี้มาฝากท้องกับผู้ชายอีกคน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่วะ ไอ้หมอคิล..." หมอคิมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จ้องมองหน้าจอสมาร์ตโฟนอย่างเพ่งพินิจ ครุ่นคิดว่าควรโทรถามเพื่อนสนิทดีหรือไม่ แต่ในใจกลับเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก

"เรื่องสำคัญแบบนี้ โทรคุยไม่ดีแน่ๆ ไปหาที่บ้านเย็นนี้ดีกว่า" เขาพึมพำ แล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง ร่างสูงกำยำลุกขึ้นและเดินออกจากห้องตรวจไป

บ้านเขมวัตร

พายรัญวุ่นวายแต่กับการเก็บเสื้อผ้าของตนเองเข้าตู้เสื้อผ้า ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตวัยรุ่นของตนจะจบลงโดยการต้องมาใช้ชีวิตในห้องนอนร่วมกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งได้ขึ้นว่าเป็นสามี สามีที่แทบไม่รู้จักกัน

หมอคิลเลียนใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องนั่งเล่น เขาเอาแต่ดื่มไวน์จนหมดไปหลายขวด เอาแต่ครุ่นคิดเรื่องที่พาลินหายตัวไป

ทันใดนั้น เสียงข้อความในมือถือดังขึ้น มือหนาเอื้อมไปหยิบอุปกรณ์สื่อสารที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกขึ้นมาอ่าน เห็นเป็นข้อความจากหมอคิม ส่งมาบอกว่าจะมารับประทานมื้อค่ำด้วย จึงตอบตกลงไปด้วยความยินดี แม้เพื่อนสนิทจะยังไม่รู้เรื่องการแต่งงานอันแสนเลวร้ายที่เกิดขึ้น

'ก๊อก ๆ ๆ'

เสียงเคาะประตูห้องนั่งเล่นดังขึ้น แม้ประตูจะถูกเปิดไว้ก็จำเป็นต้องเคาะตามมารยาท พายรัญจ้องมองหมอคิลเลียนด้วยแววตาประหม่า เธอไม่ชอบเวลาเขาดื่มเหล้าจนเมา

"เข้ามาสิ" ดวงตาประกายหลุบต่ำลงมองขวดไวน์ที่ดื่มหมดแล้วถึงสามขวดตั้งอยู่บนพื้น

"เอ่อ...พี่หมออยากทานอะไรเป็นมื้อเที่ยงคะ พายจะทำให้ทาน"

"พี่ไม่หิว ทานมื้อเช้าก็อยู่ได้ทั้งวันแล้ว" เขาตอบเสียงเรียบ แล้วดื่มไวน์ในแก้วที่ถืออยู่จนหมดรวดเดียว ที่ไม่หิวคงไม่ใช่เพราะทานมื้อเช้าไปแล้ว แต่คงเพราะดื่มไวน์มากจนไม่รู้สึกหิวต่างหาก

"ถ้างั้นพายก็คงไม่ต้องทำมื้อเที่ยง พายมาบอกว่าจะกลับไปที่บ้านคุณพ่อคุณแม่นะคะ พอดีลืมชุดนักศึกษา" เธอแค่บอกกล่าว ไม่ได้เป็นการขออนุญาตแต่อย่างใด หมอคิลเลียนช้อนตามองคนตรงหน้า

"ให้คนเอามาให้ไม่ได้หรือยังไง บ้านพายอยู่ตั้งไกล"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พายอยากไปทานมื้อเย็นกับคุณพ่อคุณแม่ ความจริงพายตั้งใจว่าจะค้างที่นั่น ไม่มีใครรู้หรอกนะคะว่าเราไม่ได้อยู่ในบ้านหลังเดียวกัน"

"ไม่ได้ เพื่อนพี่จะมาทานมื้อเย็นด้วย ถ้าไปจะไปเอาชุดนักศึกษาก็ต้องกลับมาก่อนสี่โมงเย็น เพราะว่าต้องเตรียมอาหารมื้อค่ำ" คิลเลียนบอกราวกับเป็นการออกคำสั่ง เพราะหากหมอคิมมาที่บ้านแล้วไม่พบภรรยาสาวเขาคงสงสัย

"แต่ว่า..."

"ช่วยกรุณาทำหน้าที่ภรรยาของพี่เพียงแค่สามเดือนเท่านั้น พายคิดว่าตัวเองทำได้หรือเปล่า?"

"แต่การแต่งงานของเราเป็นเพียงการแต่งงานเพื่อแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าเท่านั้นนะคะ ไม่ได้แปลว่าพายจะต้องทำหน้าที่ภรรยาในชีวิตจริงเสียหน่อย" หญิงสาวทำหน้าบึ้ง นายแพทย์หนุ่มจ้องมองใบหน้าหวานง้ำงอของภรรยากำมะลอแล้วแค่นหัวเราะน้อยๆ

"พายยังไม่ได้ทำหน้าที่ภรรยาจริงๆ เลยสักอย่าง ไม่รู้หรอกเหรอ ว่าผัวเมียกันจริงๆ เขาทำอะไรกันบ้าง" หมอคิลเลียนพเยิดหน้าถาม พายรัญทำตาโตเพราะคิดไปไกล

"พี่หมอพูดอะไรคะ?"

"ความจริงแล้วเราก็แต่งงานกันจริงๆ จดทะเบียนสมรสกันจริงๆ เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย"

"พอเลยค่ะ พี่หมอไม่ต้องยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเลยนะคะ เรื่องการแต่งงานว่ามันผิดพลาดแล้ว เรื่องจดทะเบียนสมรสยิ่งผิดพลาดเข้าไปใหญ่ ห้ามให้ใครรู้เรื่องทะเบียนสมรสเด็ดขาดนะคะ แล้วก็ห้ามให้ใครรู้ด้วย ว่าพายแต่งงานกับพี่หมอแทนพี่ลิน" หญิงสาวพูดเสียงแผ่วเบาลงในประโยคท้าย พลันนึกถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งขึ้นมา 'ธาม' ชายหนุ่มนักธุรกิจรุ่นพี่ คนแสนดีที่คอยตามรับตามส่งตนไปกลับมหาวิทยาลัยเป็นประจำ

"พูดเหมือนกลัวจะมีคนรู้ ถ้าเดาไม่ผิดพายคงมีแฟนอยู่แล้ว เรื่องแต่งงานพายคงลำบากใจน่าดู" เขาพูดเสียงแข็ง น้ำเสียงราวกับประชดประชัน

"ใช่ค่ะ พายมีแฟนอยู่แล้ว และตอนนี้พายก็รู้สึกผิดมาก พายไม่รู้ว่าจะบอกแฟนยังไง ดังนั้นพี่หมอจำเป็นต้องช่วยพายปิดบังเรื่องนี้ไปก่อนนะคะ" พายรัญโกหกเรื่องที่ว่าตนมีแฟนแล้ว ที่พูดออกไปเช่นนั้นเพียงเพราะอยากจะปกป้องตนเองเพื่อไม่ให้หมอคิลเลียนคิดล่วงเกินตน แม้จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายก็ตาม

"หึ! ให้มันได้อย่างนี้สิ" เขาแค่นหัวเราะแล้วเมินหน้าหนี นอกจากเจ้าสาวของตนจะหนีไป ยังซวยซ้ำซวยซ้อนแต่งงานกับคนที่มีแฟนอยู่แล้ว ไม่รู้โชคชะตากลั่นแกล้ง หรือเป็นเวรกรรมที่ตนเคยก่อไว้แต่ชาติก่อน

"จะกลับบ้านก็รีบไปสิ แต่อย่าลืมว่าต้องกลับมาก่อนสี่โมงเย็น" คิลเลียนบอกเสียงขุ่น แล้วจึงรินไวน์ลงแก้วอีกครั้งหนึ่ง พายรัญจ้องมองการกระทำของเขาพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป