เมียไร้ปรารถนา

เป็นแค่เพื่อนแต่อยากครอบครอง

คิลเลียนเดินเข้ามาในห้องครัว ขณะที่พายรัญกำลังตักของหวานใส่ถ้วยด้วยความระมัดระวัง เขาเดินเข้ามาใกล้ แววตาดุดันจ้องมองภรรยา บ่งบอกว่ากำลังโกรธจนแทบบ้า

"พี่หมอ..." หญิงสาวหวั่นใจเหลือเกินเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของคนเมา

"รู้เรื่องหรือเปล่า?" คิลเลียนถามเสียงห้วน

"คะ?" คิ้วเรียวขมวดยุ่ง ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มยังไม่มีทีท่าโกรธเคืองเช่นนี้

"เรื่องพี่สาวของพายไง อย่าบอกนะว่าไม่รู้เรื่อง?" น้ำเสียงดุดันยิ่งขึ้น

"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะคะ พายจะไปรู้ได้ยังไงกัน"

"โกหก! เป็นพี่น้องฝาแฝดกันแท้ๆ จะไม่รู้เรื่องได้ยังไง เรื่องใหญ่ขนาดนี้" คำพูดของคิลเลียนยิ่งทำให้พายรัญรู้สึกแปลกใจ ชายหนุ่มไปรับรู้เรื่องอะไรมา หากเป็นเรื่องเกี่ยวกับพาลินนั้นตนไม่รู้เรื่องจริงๆ

"พายก็บอกพี่หมอไปแล้วไงคะ ว่าถึงเราจะเป็นพี่น้องฝาแฝดกันก็ไม่ได้แปลว่าจะรู้ทุกเรื่อง เราไม่ได้สนิทกันด้วยซ้ำ"

"ลินท้องกับผู้ชายคนอื่น" เธอเบิกตากว้าง อ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

พายรัญไม่เคยรู้มาก่อนว่าพาลินคบหากับผู้ชายคนอื่น และยิ่งเรื่องตั้งท้องยิ่งไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งพ่อแม่ของตนเอง

"ไม่จริงหรอกค่ะ พี่ลินไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ พี่หมอรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ?"

"ไปฝากท้องถึงโรงพยาบาล ชื่อพาลิน จีราวิรัช หน้าเหมือนกันกับพายไม่ผิดแน่ๆ ใครมันจะไปโกหก" หลังจากที่ชายหนุ่มพูดเช่นนั้น พายรัญจึงเรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมดได้

คิลเลียนรู้เรื่องทั้งหมดหลังจากที่หมอคิมกลับไป นั่นแปลว่าพาลินคงบังเอิญไปฝากครรภ์กับหมอคิม เขาถึงได้มาบอกเพื่อนสนิทถึงที่บ้าน

"พายไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ นะคะ คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่รู้เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ลิน"

"ใช่! มันก็คงจะเป็นเรื่องส่วนตัวของลินถ้าเขาไม่ได้เป็นแฟนพี่มาก่อน พายรู้ไหมว่ามันรู้สึกยังไง ก่อนหน้านี้พี่ก็ยังไม่อะไรมาก แต่ตอนนี้แม่งรู้สึกโคตรเกลียดผู้หญิงที่ชื่อพาลินเลย เพราะเขาทำให้พี่รู้สึกเหมือนตัวเองถูกหักหลัง ถูกทรยศ ถูกนอกใจ ถูกสวมเขา!" มันไม่ได้เป็นความเจ็บปวดที่ถูกคนรักทิ้งไป แต่เป็นการเจ็บปวดที่ถูกอีกฝ่ายทรยศหักหลัง

คิลเลียนกำมือแน่นจนสั่นเทิ้ม เขาจ้องมองพายรัญด้วยแววตาเกรี้ยวกราด ขณะที่หญิงสาวเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสู้แววตาดุร้ายของคนตรงหน้า เธอหวาดกลัวเหลือเกินว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับตน รวมถึงพาลินและครอบครัวด้วย

"พายไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะพูดอะไร นอกจากขอโทษแทนพี่ลิน ขอโทษกับสิ่งที่พี่ลินทำลงไปแล้วมันทำให้พี่หมอโกรธแล้วก็เจ็บปวดมากแบบนี้"

"ใช่! พี่โกรธมาก แล้วก็เจ็บปวดมากด้วย พี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าลินจะเป็นคนแบบนี้ ผู้หญิงที่ไม่มีความซื่อสัตย์ หรือว่าผู้หญิงทุกคนจริงๆ แล้วก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก"

"พี่หมออย่าพูดแบบนี้สิคะ ผู้ชายยังไม่ได้ดีแสนดีเหมือนกันหมดทุกคนเลย" เธอไม่ได้เห็นด้วยเมื่อเขากล่าวหาว่าผู้หญิงทุกคนเป็นเช่นนั้น แม้พายรัญจะไม่เคยมีแฟนแต่ก็ไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย หรือความจริงแล้วเพราะหญิงสาวยังไม่เคยเจ็บปวดเช่นที่คิลเลียนกำลังได้รับ จึงยังคงมองโลกของความรักในแง่ดีเช่นนี้

"อยากปกป้องกันนักก็เชิญ แต่รู้เรื่องนี้ก็ดีเหมือนกัน ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างพี่กับลินมันจะได้จบลงอย่างถาวร"

"ถ้าอย่างนั้น..." พายรัญไม่อยากจะต้องตกอยู่ในสภาพของความทุกข์ใจ รวมทั้งต้องรองรับอารมณ์โกรธเคืองและโมโหของชายหนุ่มอีกแล้ว

"อะไร?" เขาพเยิดหน้าถาม

"งั้นเราก็หย่ากันได้แล้วสินะคะ" เธอตอบเสียงแผ่ว

"อย่ากล้าดีมาพูดเรื่องนี้ตอนนี้!" คิลเลียนตะคอกเสียงดัง ชายหนุ่มรู้สึกโกรธเคืองยิ่งขึ้นที่พายรัญดันพูดเรื่องหย่าขึ้นมาตอนนี้

"ทำไมคะ?"

"ไว้ค่อยคุยกัน คืนนี้พี่จะไปค้างที่อื่น" คิลเลียนพูดแล้วจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องครัว เขาเดินไปคว้าเอากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะและเดินพรวดพราดออกจากบ้านไปในเวลาหนึ่งทุ่ม

หญิงสาวได้แต่มองตามหลัง แล้วจึงค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ฉุกคิดกลับมาเรื่องที่เขาบอกว่าพาลินตั้งท้อง พายรัญพยายามไตร่ตรองว่าพี่สาวฝาแฝดคบหากับใครและตั้งท้องกับใคร ทว่าเธอกลับไม่เคยรู้เลยว่าพาลินคบกับผู้ชายคนไหน เพราะทั้งสองไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันนั่นเอง

"พี่ลินนะพี่ลิน ทำไมเรื่องมันถึงดูเลวร้ายลงแบบนี้ ถ้าเกิดพี่ลินกับพี่หมอแตกหักกันจริงๆ แล้วเมื่อไหร่พายจะได้หย่ากันเนี่ย" เธอพึมพำ ก่อนจะตัดสินใจลุกเดินออกไปเก็บโต๊ะอาหารหลังรับประทานมื้อค่ำเสร็จ

ไนต์คลับ

คิลเลียนยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง หลังจากที่ก่อนหน้านี้ซดเหล้าถี่จนนับแก้วไม่ได้ โดยมีหมอหวานเพื่อนสาวคนใหม่คอยดื่มเป็นเพื่อน

"หวานไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคิล แต่ถ้ามันทำให้คิลทุกข์ใจขนาดนี้หวานก็เสียใจด้วยจริงๆ" หล่อนพูดปลอบใจ และเอื้อมมือมากุมมือหนาของคิลเลียนไว้

"ไม่ต้องพูดถึงมันหรอก สั่งเหล้ามาอีก ผมอยากดื่มอีก" เขาพูดรัวจนแทบจับใจความไม่ได้ หมอหวานรู้สึกเป็นห่วงเพื่อน จึงไม่ยอมทำตามที่ชายหนุ่มบอก

"คุณเมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะคะ หวานไปส่งที่บ้านดีกว่านะ"

"ไม่! คืนนี้ไม่อยากกลับบ้าน" คำพูดของหมอคิลเลียนทำให้หล่อนพอจะรู้ว่าเขาคงทะเลาะกับภรรยาที่เพิ่งแต่งงานใหม่ได้เพียงสองวัน หมอหวานคลี่ยิ้มน้อยๆ แล้วจึงประคองเพื่อนสนิทเดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าไนต์คลับ

"ถ้าไม่อยากกลับบ้าน งั้นคืนนี้ไปค้างที่คอนโดของหวานก็ได้ คิดซะว่าหวานช่วยเหลือคุณในฐานะเพื่อนนะคะ" หมอหวานหลงรักคิลเลียนอย่างหัวปักหัวปำ ทั้งที่เขาเพิ่งย้ายกลับมาทำงานในโรงพยาบาลเดียวกันได้เพียงหนึ่งเดือน ทั้งคู่เพิ่งจะเป็นเพื่อนกันเพราะทำงานในแผนกเดียวกัน

"อืม..." เสียงเรียบตอบเพราะอาการมึนเมา หญิงสาวจึงคลี่ยิ้มและขับรถออกจากไนต์คลับกลับไปยังคอนโดของตนเอง

บนเตียงนอนสีขาวขนาดพอดีสำหรับคนสองคน หมอหวานให้พนักงานรักษาความปลอดภัยของคอนโดมิเนียมช่วยประคองคิลเลียนขึ้นมา

หล่อนจ้องมองเขานอนหลับอย่างคนไร้สติ และถอดเสื้อผ้าของชายหนุ่มออกจนร่างสูงกำยำอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า

หมอหวานกวาดสายตามองบุรุษที่ตนใคร่หลงรัก แล้วจึงถอดเสื้อผ้าของตนเองออกจนเรือนกายอรชรอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า หล่อนก้าวขึ้นเตียง และคร่อมร่างกำยำที่นอนแผ่หลาอยู่ สายตาจับจ้องแกนกายความเป็นชายที่ยังคงหลับอยู่เฉกเช่นเจ้าตัว

หมอหวานค่อยๆ ทิ้งตัวนอนลงบนลำตัวหนาของคิลเลียน หล่อนซบใบหน้าลงบนแผงอกกว้างของชายหนุ่ม ท่ามกลางราตรีที่มืดมิด ภายในคอนโดหรูหราปราศจากคนอื่น นอกจากสองกายเปลือยเปล่าแนบชิดไร้สิ่งใดขวางกั้น

หมอหวานกำลังจินตนาการไปไกลแสนไกล จินตนาการถึงรสรักบนเตียงที่หล่อนพร่ำเพ้อปรารถนากับหมอคิลเลียนมานานนับเดือน มือเรียวลูบไล้สัมผัสลำเอ็นอุ่นที่กำลังขยายตัวแข็งชัน เขาเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น...

เปิดฉากมาก็เพื่อนรักเพื่อนร้ายเลยนะคะ แต่ว่าพี่หมอจะรอดหรือเปล่า ฝากติดตามตอนหน้าด้วยหนา

ส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ❤❤