Girls wearing Glasses 18
1000 Words
Mawkeang Talk
ยืนถ่ายรูปมาเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่ไปถึงไหน ตาบ้าคนข้างๆเนี้ยแหละกวนประสาทอยู่นั้น เค้าบอกให้กอดก็มาจับหน้าอกฉัน เค้าให้หอมแก้มก็จับฉันจูบ คนเยอะจะตายเขินนะเว้ย ตอนนี้เปลี่ยนชุดไทยแล้วละ ให้ถ่ายแบบออเจ้านะ ปอร์เช่ก็มโนว่าตัวเองเป็นคุณพี่หมื่น หล่อตายแหละจิ๊
"ออเจ้ามาๆ มานั่งตักข้านี่"
ปอร์เช่ตบขาตัวเองเรียกให้ฉันเข้าไปหา ออเจ้าบ้าบออะไรยะ
"เลิกเล่นสักทีปอร์เช่ เสียเวลาเพราะนายเป็นชั่วโมงแล้วนะ"
ปอร์เช่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ถ้าเจ้าไม่มานั่งตักข้า ข้าจะลงหวายเจ้าให้หลังลาย"
ฉันขว้างหมอนใส่เขาตรงกระบาลพอดี เขาลูบหัวป้อยๆ สะบัดหน้าใส่ฉัน หึ สมน้ำหน้า
"งอนแล้ว"
ฉันเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆปอร์เช่ สักพักช่างกล้องก็สั่งให้พวกเราทำท่าทางนู้นนั้นนี่ ตาบ้านี่ก็กวนไม่หยุดพยายามจะแต๊ะอังฉันทุกครั้งที่มีโอกาส กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ2ชั่วโมง เห้อ เหนื่อยจริงๆ นี่ก็ปาไปบ่ายโมงกว่าแล้ว หิวมากหิวสุดๆ
"ออเจ้าหิวไหม"
ฉันหันไปเขม่นหน้าเขา
"จะเลิกเล่นยัง"
เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอ เอามือเข้ามากอดคอฉันแล้วลากฉันไปที่รถ
"อยากกินอะไร เดี๋ยวมื้อนี้เลี้ยงเอง"
"ปกติฉันก็ไม่จ่ายอยู่แล้วนะ"
เขาหลุดขำออกมา มือโยกหัวฉันไปมา
"ตกลงจะกินอะไร ถ้าไม่เลือก งั้นกินเช่แล้วกัน ป่ะกลับคอนโด"
ฉันตีหัวหมอนั้นไปหนึ่งที
เพี๊ยะ
"โอ๊ยยยยย ทำไมต้องรุนแรงด้วย"
"หื่นไม่เลือกที่ก็ต้องโดนอย่างนี้แหละ ชิ"
ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปในรถไม่สนใจเขาอีก ในรถก็มีก่อกวนฉันบ้าง มือไวตามประสาเขานั้นแหละ สัก10นาทีเขาก็ขับรถพามาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง ฉันชอบทานอาหารญี่ปุ่นมากเลยแหละ รถชาติมันพอดีไม่จัดจ้านจนเกินไป
" หม้อแกงทานไรดี สั่งเผื่อด้วยนะ"
พูดจบก็วางเมนูกดโทรศัพท์ไม่ยอมสั่งอะไร ฉันส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเลือกเมนูที่ฉันชอบทาน 4อย่างเครื่องดื่มอีก2อย่าง พนักงานรับออเดอร์เสร็จก็เดินออกไป สัก10นาทีอาหารก็มาเสิร์ฟครบทั้งหมด เราสองคนก็ลงมือทานทันที
"พี่ปอร์เช่ บังเอิญจังเลยนะคะ"
ฉันเงยหน้ามองไปทางเสียงเรียก ชะนีรุ่นน้องนั้นเอง นี่ยังไม่เลิกยุ่งกันอีกเหรอไง ฉันมองหน้าปอร์เช่นิ่ง เขาสบตาฉันส่ายหน้ารัวๆเป็นเชิงว่าไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยแล้ว
"อุ๊ย ยัยพี่แว่นหน้าจืดนี่นา โทษทีค่ะพอดีว่าไม่เห็นนะ"
ส่งยิ้มอาบยาพิษมาให้ฉัน ฉันก็ส่งยิ้มคืนบ้าง
"ก็ไม่แปลกใจนะที่ไม่เห็น สงสัยตาคงมองแต่ผัวชาวบ้านสินะ"
หล่อนหันขวับมาทางฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"เอ๊ะ มะปรางก็พูดดีๆนี่นา ทำไมต้องมาแขวะด้วย พี่ปอร์เช่ขา"
พูดจบก็หันไปอ้อนว่าที่คู่หมั้นฉันต่อ ฉันยกยิ้มมุมปากมองหน้าหล่อนนิ่งๆ
"ไหนๆก็บังเอิญเจอกัน ทานข้าวด้วยกันมั้ย"
ฉันเอ่ยถาม หล่อนมองหน้าฉันอย่างงงๆ ก่อนจะยิ้มหวานส่งมาให้
"งั้นไม่เกรงใจนะคะ พี่ปอร์เช่มะปรางนั่งด้วยนะคะ"
ก่อนที่หล่อนจะทันได้นั่งลงข้างๆปอร์เช่ ฉันเดินเข้าไปแทรกหล่อนแล้วลงไปนั่งข้างๆปอร์เช่ทันที
"นั่งสิจ๊ะน้องมะปราง นั่งๆ เชิญ"
ฉันพูดจบก็เอามือไปคล้องแขนปอร์เช่ซบหน้าลงกับไหล่ ยัยชะนีรุ่นน้องกระทืบเท้าเร้าๆอย่างขัดใจก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับพวกเรา
" ที่รักขา เดี๋ยวเราไปดูแหวนแต่งงานกันต่อนะเวลายังเหลืออีกเยอะเลยอ่ะ"
ปอร์เช่มองหน้าฉันงงๆ เพราะเราไม่ได้นัดกันไว้ไง ฮ่าๆๆ ไม่สนใจโว๊ยย ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆปอร์เช่ก่อนจะกระซิบข้างหู
"เล่นไปตามน้ำนะไม่งั้นนายหัวแตก"
ปอร์เช่ผงะถอยหลังหน้าซีดอย่างกับไก่ต้มหัวเราะแหะๆ
" จ๊ะๆ ที่รักรีบทานน้า เดี๋ยวเราไปซื้อแหวนแต่งงานกันต่อ"
ยัยชะนีรุ่นน้องมองหน้าพวกเราสองคนสลับกันอย่างอึ้งๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ
"พะ พี่สองคน จะ แต่งงานกัน เหรอ"
ฉันพยักหน้าเบาๆส่งยิ้มสวยๆไปให้
"ก็เพิ่งจะไปถ่ายพรีเว็ดดิ้งกันมาเมื่อกี้นี่เอง แต่พี่ไม่เชิญหรอกนะ เราไม่สนิทกันขนาดนั้นจ๊ะ"
เหมือนปอร์เช่จะหลุดขำออกมา ยัยมะปรางดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จู่ๆก็ลุกขึ้น
"มะปรางมีธุระต่อขอตัวก่อนนะคะ"
พูดจบก็เดินออกไปทันที ฉันตะโกนไล่หลังไป
"จ๊ะ ไปแล้วไปลับนะ อย่ามาวนเวียนใกล้ๆละ ขี้เกียจไล่"
" ไอ้บ้าปอร์เช่ ยังติดต่อกับยัยคนนี้อยู่อีกเหรอ"
ฉันหันขวับไปมองเขาอย่างเคืองๆ เขารีบส่ายหน้ารัวๆ โบกมือปฏิเสธพัลวัน
"เห้ยๆเลิกยุ่งนานแล้วเว้ย อย่าๆ อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ เอ๊ะ หึงผัวช่ายมะ"
เขามองฉันยิ้มกรุ่มกริ่ม ฉันรีบปฏิเสธทันที
" ปะ ป่าวนะ บะ บ้า ใครหึงเล่า เอ๊ะ กินไปสิ เร็วๆจะกลับบ้าน"
ฉันเดินกลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะลงมือทานข้าวต่อ ได้ยินเสียงหัวเราะของปอร์เช่ดังมาเป็นระยะๆ
" ไม่ไปเลือกแหวนแต่งงานแล้วเหรอที่รัก"
" เอ๊ะไอ้บ้านี่ จะหยุดพูดยัง ห๊ะ"
- Writer
