Girls​ wearing​ Glasses​ 19

1271 Words
​ 2เดือนผ่านไป.. ฉันกับปอร์เช่​หมั้นกันเรียบร้อยได้เดือนกว่าแล้วฉันก​็​มาฝึกงานที่บริษัท​ปกติ​ ตอนนี้ฉันก็แบกข้าวแบกของไปอยู่คอนโดปอร์เช่​เรียบร้อย​ ไม่ใช่ความคิดฉันหรอก​ หมอนั้นจัดการเองหมด​ เขาบอกว่าคอนโดเขาใกล้ที่ทำงานมากกว่า​ จะได้ไปด้วยกันสะดวกดี​ "หม้อแกง​ อาทิตย์หน้าผัวจะพาไปเที่ยวญี่ปุ่นนะเมียจ๋า​ แพคกระเป๋ารอเลยนะ" ฉันตาโตวิ่งเข้าไปกอดแขนเขาทันที​ เกิดมายังไม่เคยไปเลยจ้า​ แม่ฉันเคยพาไปที่ไหนเล่า​ แม่บอกแค่กลัวตกเครื่องบิน​ "จริงเหรอ​ อร๊ายๆๆๆ​ ต้องไปซื้อชุดสวยก่อน" เขายกยิ้มมุมปาก "ซื้อเยอะๆเลยนะชุดไปทำงานอ่ะ" ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาอย่างเคืองๆ​ ตาบ้าแล้วบอกว่าจะพาไปเที่ยว​ ไหงไปทำงาน​คนสวยเซงสุดๆ " ตาบ้า​ แล้วบอกจะพาไปเที่ยวชิ" ฉันกอดยกเชิดหน้าอย่างงอนๆ​ เขาโอบกอดรอบเอวฉันจากทางด้านหลัง​ คางเกยอยู่บนไหล่ " ก็ไป2อาทิตย์​ ทำงาน3วัน​ ที่เหลือพาเมียเที่ยวดีมั้ย" ฉันเหลือบตามองเขาอย่างไม่เชื่อ​ แต่ใจนี่ตื่นเต้นสุดๆ​ ฉันทำหน้านิ่งๆไม่แสดงออกอะไร​ แล้วถามกลับไปเพื่อยืนยันคำพูดของเขาว่าฉันได้ยินไม่ผิด "จริงเหรอ" เขาพยักหน้าเบาๆ "จริงสิ​ อยากไปตรงไหนจะพาไปหมดเลย​ แต่ว่าต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนะ" ฉันทำหน้าสงสัยหันหน้ากลับไปสบตามอง "อะไร​" เขาอมยิ้มไม่พูดอะไร " แลกกับอะไรเล่า" เขาไม่ยอมตอบอะไรเดินหนีออกจากห้องไปทิ้งให้ฉันเกาหัวอย่างงงๆ​ แลกอะไรเนี้ยน่ากลัวจริงๆเวลาหมอนี่คิดแล้วทำหน้ากรุ่มกริ่มอ่ะ ฉันนั่งแปลเอกสารสักพักก็เดินออกจากห้องจะไปหาอะไรทานสักหน่อยนี่ก็จะเที่ยงแล้ว​ ยืนกดลิฟท์​สักพักประตูก็เปิดออก ติ้งงงง "อ่าวคุณโตชิ สวัสดีค่ะ" ฉันทักทายเขาเป็นภาษาญี่ปุ่น​ เขาส่งยิ้มกลับ "สวัสดีครับคุณ​หม้อแกง จะไปไหนครับ" " ทานข้าวค่ะ​ หิวมาก​ " ฉันตอบกลับไปก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟท์​ แต่คุณโตชิไม่ยอมออกจากลิฟต์​อ่ะ " อ่ะ​ แล้วคุณโตชิไม่ไปธุระเหรอคะ​ เห็นกดลิฟท์​มาชั้นนี้" ฉันถามออกไป​ เขาส่ายหน้าเบาๆ "เปลี่ยนใจแล้ว​ ไปทานข้าวเป็นเพื่อนคุณหม้อแกงดีกว่า" ฉันทำหน้า​แบบ​ อ่ออออ​ คือเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ​ ฮ่าๆๆ​ "ค่ะๆ​ งั้นไปทานชั้น5แล้วกันนะคะ​ ออกไปข้างนอกร้อนสุดๆ" เขาพยักหน้าเบาๆส่งยิ้มยิงฟัน​ จริงๆถ้าฉันโสดนี่ฉันคงคบหากับคุณโตชิไปแล้ว​ คิคิ​ จริงๆก่อนหน้านั้นเขาจีบฉันแหละ​ พอรู้ว่าฉันกับปอร์เช่​หมั้นกันก็ยังจีบอยู่​ เอ๊ะยังไง​ ฮ่าๆๆ​ แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก​ คนที่อยู่ในใจฉันก็มีคนเดียวป่ะ ปอร์เช่​ไงเล่า​ ถึงหมอยั้ยจะกวนประสาทไปสักนิดแต่เขาก็ดูแลฉันดีมากๆเลยนะ​ ตั้งแต่จบเรื่องยัยชะนีรุ่นน้องนั้นเขาก็ทำตัวดีมาตลอด​ ตัวติดฉัน24ชั่วโมงอ่ะคิดดู ติ้งงง ประตูลิฟต์​เปิดตรงชั้น5​ ฉันเดินเข้าไปตรงโซนร้านอาหาร​ จริงๆตึกนี้มีอยู่35ชั้น​ ออฟฟิตของปอร์เช่​อยู่ตั้งแต่ชั้น30ขึ้นไป​ ที่เหลือปล่อยเช่าเพราะเจ้าของตึกคือคุณป้านันท์​แม่ของปอร์เช่​นั้นเอง​ "คุณหม้อแกงทานอะไรดีครับ" คุณโตชิหันหน้ามาถามฉันที่ยืนมองซ้ายมองขวาไม่รู้จะทานอะไรดี ฉันทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยออกมา "ทานอาหารญี่ปุ่นแล้วกันหม้อแกงชอบทาน" เขาพยักหน้าส่งยิ้มมาให้​ ก่อนจะเดินนำฉันเข้าไปในร้าน​ แล้วเราสองคนก็สั่งอาหารแล้วคุยกันไปพลางๆ​ ระหว่างรออาหาร Porsche​ Talk ผมเพิ่งจะคุยธุระกับพ่อผมเสร็จก็เดินไปที่ห้องทำงานหม้อแกง​ แต่ไม่เจอใครเลยอ่ะ​ ผมหันซ้ายหันขวานี่มันก็เที่ยงแล้วสงสัยว่าคงจะไปหาอะไรทานละมั่ง​ ผมเดินออกจากห้องก็เจอกับเลขาของผมพอดี "คุณลัดดา​ เห็นหม้อแกงมั้ย" "ค่ะ​ ทานข้าวตรงชั้น5ค่ะ​ ร้านอาหารญี่ปุ่นดิฉันเพิ่งจะออกมาเอง" ผมพยักหน้าเบาๆ​ แล้วเดินตรงไปที่ลิฟ​ท์แล้วกดชั้นปลายทางที่จะไปทันที ติ้งงงง ผมเดินเข้าไปสักพักก็เดินออกจากลิฟต์​แล้วตรงไปร้านอาหารญี่ปุ่นทันที​ เห็นในกระจกลางๆเหมือนจะตาฝาด​ ผมขยี้ตาเบาๆก่อนจะลืมตามองไปตรงนั้นอีกรอบ​ " ยัยตัวแสบ​ กล้าดียังไงออกมาทานข้าวกับผู้ชายวะ" ผมโมโหอารมณ์​เสียสุดๆ​ เดินกระแทกเท้าเข้าไปในร้านทันที​ ผมยืนอยู่ข้างหลังไอ้คุณโตชิ​ แล้วจ้องมองสองคนนั้นกำลังคุยกันอย่างสนุก​ หึ​ ไอ้นี่ก็อีกคน​ ผมอุส่าห์บอกไปแล้วว่านี่คู่หมั้นผม​ มันตอบผมว่าไงรู้มะ​ (ก็แค่คู่หมั้นไม่ได้แต่งงานจดทะเบียนส​มรสสักหน่อย)​ หน้าด้านสุดๆไอ้บ้านี่​ คิดจะเคลมเมียผมสินะมันฝันอยู่หรือไง​ แล้วทำไมผมถึงรู้นะเหรอ​ ก็เพิ่งรู้ไม่นานเนี้ยแหละว่ามันอ่ะพูดภาษาอังกฤษ​ได้​ กวนตีนป่ะละ​ เวลามันจะคุยกับเมียผมนะพูดเป็นภาษาบ้านมันเพื่อไม่ให้ผมเข้าใจกวนประสาทสุดๆ​ ผมยืนนิ่งจ้องไปทางเมียผมเหมือนเธอจะเห็นทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆมาให้ "เอ้า​ ปอร์เช่​ มาได้ไง​ " ผมสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ​ ตอบกลับอย่างน้อยอกน้อยใจ "ก็ถ้าเมียจะสนใจกันสักนิดนะ​ เหอะ​ นึกว่าจะรอมาทานด้วยกันไอ้เราเหรอทำงานเสร็จก็รีบไปหาที่ห้องทันทีกลัวจะหิว​ แล้วนี่เหรอสิ่งที่ได้ตอบแทนอ่ะ​ น้อยใจสุดๆ" ผมบ่นออกไปด้วยน้ำเสียงตัดพ้อต่อว่า​ แต่ใจจริงๆไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอก​ แต่อยากให้หม้อแกงรู้สึกผิดเยอะๆแค่นั้นเอง​ หมั้นไส้ไอ้บ้านี่ด้วยนี่ถ้าไม่ติดเป็นหุ้นส่วนนะถีบตกตึกไปนานละ " ไม่เอาสิปอร์เช่​จ๋า​ มามะมานั่งด้วยกันเดี๋ยวหม้อแกงสั่งให้น้า" ผมสะบัดหน้าใส่​อย่างงอนๆ แต่ตัวนะเหรอเดินไปนั่งข้างๆแล้ว​ ฮ่าๆๆ "ที่รักทานอะไรดีคะ​" แหมทีอย่างนี้มาที่รงที่รัก​ เอาใจใส่ดีจริงๆ​ หึหึ​ ถ้าเป็นปกตินะเหรอ​ ด่ายันลูกบวชไปแล้ว​ ประมาณว่า​ ไอ้บ้าปอร์เช่​อย่าเรื่องมากจะกินมั้ย? แล้วทำหน้าโหดๆเหมือนผีเสื้อสมุทรในคราบนางเงือก​อ่ะ​ "อยากกินของเตงอ่ะ​" หม้อแกงมองหน้าผมแล้วชี้ไปที่จานของตัวเอง​ ผมพยักหน้ารัวๆเป็นเชิงว่าเออนั้นแหละจะกินอันนั้น "อ่ะ​ เอาไปสิ" เธอยื่นจานของตัวเองมาให้ผม ผมส่ายรัวๆ​ ยกมือปฏิเสธ​ หม้อแกงมองหน้าผมงงๆ​ "ป้อนสิ" ผมอมยิ้มกรุ่มกริ่มตาเหลือบมองไปทางไอ้บ้าโตชิที่ตอนนี้กำลังทำท่าทางจะอ้วกใส่ผมที่กำลังอ้อนเมียอยู่​ เหอะ​ ไอ้ตัวอิจฉาในนิยายน้ำเน่า​ "ขออนุญาต​อ้วกได้ไหมครับคุณปอร์เช่​"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD