Girls wearing Glasses 19
1271 Words
2เดือนผ่านไป..
ฉันกับปอร์เช่หมั้นกันเรียบร้อยได้เดือนกว่าแล้วฉันก็มาฝึกงานที่บริษัทปกติ ตอนนี้ฉันก็แบกข้าวแบกของไปอยู่คอนโดปอร์เช่เรียบร้อย ไม่ใช่ความคิดฉันหรอก หมอนั้นจัดการเองหมด เขาบอกว่าคอนโดเขาใกล้ที่ทำงานมากกว่า จะได้ไปด้วยกันสะดวกดี
"หม้อแกง อาทิตย์หน้าผัวจะพาไปเที่ยวญี่ปุ่นนะเมียจ๋า แพคกระเป๋ารอเลยนะ"
ฉันตาโตวิ่งเข้าไปกอดแขนเขาทันที เกิดมายังไม่เคยไปเลยจ้า แม่ฉันเคยพาไปที่ไหนเล่า แม่บอกแค่กลัวตกเครื่องบิน
"จริงเหรอ อร๊ายๆๆๆ ต้องไปซื้อชุดสวยก่อน" เขายกยิ้มมุมปาก
"ซื้อเยอะๆเลยนะชุดไปทำงานอ่ะ"
ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาอย่างเคืองๆ ตาบ้าแล้วบอกว่าจะพาไปเที่ยว ไหงไปทำงานคนสวยเซงสุดๆ
" ตาบ้า แล้วบอกจะพาไปเที่ยวชิ"
ฉันกอดยกเชิดหน้าอย่างงอนๆ เขาโอบกอดรอบเอวฉันจากทางด้านหลัง คางเกยอยู่บนไหล่
" ก็ไป2อาทิตย์ ทำงาน3วัน ที่เหลือพาเมียเที่ยวดีมั้ย"
ฉันเหลือบตามองเขาอย่างไม่เชื่อ แต่ใจนี่ตื่นเต้นสุดๆ ฉันทำหน้านิ่งๆไม่แสดงออกอะไร แล้วถามกลับไปเพื่อยืนยันคำพูดของเขาว่าฉันได้ยินไม่ผิด
"จริงเหรอ"
เขาพยักหน้าเบาๆ
"จริงสิ อยากไปตรงไหนจะพาไปหมดเลย แต่ว่าต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนะ"
ฉันทำหน้าสงสัยหันหน้ากลับไปสบตามอง
"อะไร"
เขาอมยิ้มไม่พูดอะไร
" แลกกับอะไรเล่า"
เขาไม่ยอมตอบอะไรเดินหนีออกจากห้องไปทิ้งให้ฉันเกาหัวอย่างงงๆ แลกอะไรเนี้ยน่ากลัวจริงๆเวลาหมอนี่คิดแล้วทำหน้ากรุ่มกริ่มอ่ะ
ฉันนั่งแปลเอกสารสักพักก็เดินออกจากห้องจะไปหาอะไรทานสักหน่อยนี่ก็จะเที่ยงแล้ว ยืนกดลิฟท์สักพักประตูก็เปิดออก
ติ้งงงง
"อ่าวคุณโตชิ สวัสดีค่ะ"
ฉันทักทายเขาเป็นภาษาญี่ปุ่น เขาส่งยิ้มกลับ
"สวัสดีครับคุณหม้อแกง จะไปไหนครับ"
" ทานข้าวค่ะ หิวมาก "
ฉันตอบกลับไปก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟท์ แต่คุณโตชิไม่ยอมออกจากลิฟต์อ่ะ
" อ่ะ แล้วคุณโตชิไม่ไปธุระเหรอคะ เห็นกดลิฟท์มาชั้นนี้"
ฉันถามออกไป เขาส่ายหน้าเบาๆ
"เปลี่ยนใจแล้ว ไปทานข้าวเป็นเพื่อนคุณหม้อแกงดีกว่า"
ฉันทำหน้าแบบ อ่ออออ คือเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ ฮ่าๆๆ
"ค่ะๆ งั้นไปทานชั้น5แล้วกันนะคะ ออกไปข้างนอกร้อนสุดๆ"
เขาพยักหน้าเบาๆส่งยิ้มยิงฟัน จริงๆถ้าฉันโสดนี่ฉันคงคบหากับคุณโตชิไปแล้ว คิคิ จริงๆก่อนหน้านั้นเขาจีบฉันแหละ พอรู้ว่าฉันกับปอร์เช่หมั้นกันก็ยังจีบอยู่ เอ๊ะยังไง ฮ่าๆๆ แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก คนที่อยู่ในใจฉันก็มีคนเดียวป่ะ ปอร์เช่ไงเล่า ถึงหมอยั้ยจะกวนประสาทไปสักนิดแต่เขาก็ดูแลฉันดีมากๆเลยนะ ตั้งแต่จบเรื่องยัยชะนีรุ่นน้องนั้นเขาก็ทำตัวดีมาตลอด ตัวติดฉัน24ชั่วโมงอ่ะคิดดู
ติ้งงง
ประตูลิฟต์เปิดตรงชั้น5 ฉันเดินเข้าไปตรงโซนร้านอาหาร จริงๆตึกนี้มีอยู่35ชั้น ออฟฟิตของปอร์เช่อยู่ตั้งแต่ชั้น30ขึ้นไป ที่เหลือปล่อยเช่าเพราะเจ้าของตึกคือคุณป้านันท์แม่ของปอร์เช่นั้นเอง
"คุณหม้อแกงทานอะไรดีครับ"
คุณโตชิหันหน้ามาถามฉันที่ยืนมองซ้ายมองขวาไม่รู้จะทานอะไรดี ฉันทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยออกมา
"ทานอาหารญี่ปุ่นแล้วกันหม้อแกงชอบทาน"
เขาพยักหน้าส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะเดินนำฉันเข้าไปในร้าน แล้วเราสองคนก็สั่งอาหารแล้วคุยกันไปพลางๆ ระหว่างรออาหาร
Porsche Talk
ผมเพิ่งจะคุยธุระกับพ่อผมเสร็จก็เดินไปที่ห้องทำงานหม้อแกง แต่ไม่เจอใครเลยอ่ะ ผมหันซ้ายหันขวานี่มันก็เที่ยงแล้วสงสัยว่าคงจะไปหาอะไรทานละมั่ง ผมเดินออกจากห้องก็เจอกับเลขาของผมพอดี
"คุณลัดดา เห็นหม้อแกงมั้ย"
"ค่ะ ทานข้าวตรงชั้น5ค่ะ ร้านอาหารญี่ปุ่นดิฉันเพิ่งจะออกมาเอง"
ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์แล้วกดชั้นปลายทางที่จะไปทันที
ติ้งงงง
ผมเดินเข้าไปสักพักก็เดินออกจากลิฟต์แล้วตรงไปร้านอาหารญี่ปุ่นทันที เห็นในกระจกลางๆเหมือนจะตาฝาด ผมขยี้ตาเบาๆก่อนจะลืมตามองไปตรงนั้นอีกรอบ
" ยัยตัวแสบ กล้าดียังไงออกมาทานข้าวกับผู้ชายวะ"
ผมโมโหอารมณ์เสียสุดๆ เดินกระแทกเท้าเข้าไปในร้านทันที ผมยืนอยู่ข้างหลังไอ้คุณโตชิ แล้วจ้องมองสองคนนั้นกำลังคุยกันอย่างสนุก หึ ไอ้นี่ก็อีกคน ผมอุส่าห์บอกไปแล้วว่านี่คู่หมั้นผม มันตอบผมว่าไงรู้มะ
(ก็แค่คู่หมั้นไม่ได้แต่งงานจดทะเบียนสมรสสักหน่อย)
หน้าด้านสุดๆไอ้บ้านี่ คิดจะเคลมเมียผมสินะมันฝันอยู่หรือไง แล้วทำไมผมถึงรู้นะเหรอ ก็เพิ่งรู้ไม่นานเนี้ยแหละว่ามันอ่ะพูดภาษาอังกฤษได้ กวนตีนป่ะละ เวลามันจะคุยกับเมียผมนะพูดเป็นภาษาบ้านมันเพื่อไม่ให้ผมเข้าใจกวนประสาทสุดๆ ผมยืนนิ่งจ้องไปทางเมียผมเหมือนเธอจะเห็นทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆมาให้
"เอ้า ปอร์เช่ มาได้ไง "
ผมสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ ตอบกลับอย่างน้อยอกน้อยใจ
"ก็ถ้าเมียจะสนใจกันสักนิดนะ เหอะ นึกว่าจะรอมาทานด้วยกันไอ้เราเหรอทำงานเสร็จก็รีบไปหาที่ห้องทันทีกลัวจะหิว แล้วนี่เหรอสิ่งที่ได้ตอบแทนอ่ะ น้อยใจสุดๆ"
ผมบ่นออกไปด้วยน้ำเสียงตัดพ้อต่อว่า แต่ใจจริงๆไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอก แต่อยากให้หม้อแกงรู้สึกผิดเยอะๆแค่นั้นเอง หมั้นไส้ไอ้บ้านี่ด้วยนี่ถ้าไม่ติดเป็นหุ้นส่วนนะถีบตกตึกไปนานละ
" ไม่เอาสิปอร์เช่จ๋า มามะมานั่งด้วยกันเดี๋ยวหม้อแกงสั่งให้น้า"
ผมสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ แต่ตัวนะเหรอเดินไปนั่งข้างๆแล้ว ฮ่าๆๆ
"ที่รักทานอะไรดีคะ"
แหมทีอย่างนี้มาที่รงที่รัก เอาใจใส่ดีจริงๆ หึหึ ถ้าเป็นปกตินะเหรอ ด่ายันลูกบวชไปแล้ว ประมาณว่า ไอ้บ้าปอร์เช่อย่าเรื่องมากจะกินมั้ย? แล้วทำหน้าโหดๆเหมือนผีเสื้อสมุทรในคราบนางเงือกอ่ะ
"อยากกินของเตงอ่ะ"
หม้อแกงมองหน้าผมแล้วชี้ไปที่จานของตัวเอง ผมพยักหน้ารัวๆเป็นเชิงว่าเออนั้นแหละจะกินอันนั้น
"อ่ะ เอาไปสิ"
เธอยื่นจานของตัวเองมาให้ผม ผมส่ายรัวๆ ยกมือปฏิเสธ หม้อแกงมองหน้าผมงงๆ
"ป้อนสิ"
ผมอมยิ้มกรุ่มกริ่มตาเหลือบมองไปทางไอ้บ้าโตชิที่ตอนนี้กำลังทำท่าทางจะอ้วกใส่ผมที่กำลังอ้อนเมียอยู่ เหอะ ไอ้ตัวอิจฉาในนิยายน้ำเน่า
"ขออนุญาตอ้วกได้ไหมครับคุณปอร์เช่"
- Writer
