Girls wearing Glasses 3
1420 Words
Mawkaeng Talk
หลังจากวันนั้นฉันกับปอร์เช่ก็คุยกันมากขึ้น เขาทักมาถามเกี่ยวกับรายงานบ้าง เรื่องส่วนตัวบ้าง อย่ามาให้ความหวังฉันสิเว้ยยย ฉันคิดนะ
"นี่ยัยหม้อแกง แกอาการหนักแล้วนะฉันว่า"
ยัยเพ้นตี้ที่ตอนนี้ส่ายหัวระอากับอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของฉัน ฉันนั่งกดดูข้อความย้อนหลังที่ปอร์เช่ส่งมาให้ ก็ไม่ได้อะไรมากหรอกก็แค่
(หม้อแกงทานข้าวยัง)
(มีเรียนป่ะวันนี้)
แล้วข้อความล่าสุดคือ
(เย็นนี้ฉันจะไปเตะบอลที่สนามกีฬากลาง ไปดูฉันด้วยนะ)
โอ๊ยยย อิหม้อแกงเขินสุดๆ อยากหลอกตัวเองมากว่าเขาชอบฉัน แต่ใจลึกๆมันก็ไม่กล้ามะ
"นี่ยัยหม้อ"
ฉันหันขวับไปหามันทันที
"หม้อแกงโว๊ยยยย"
มันหลุดขำออกมาทันที
"เออๆหม้อแกงก็หม้อแกง แกจะไปดูมันเล่นบอลเหรอเย็นนี้"
ฉันพยักหน้าหงึกๆ มันถอนหายใจใส่ฉันอย่างเบื่อหนาย
"ถ้าขนาดนี้แกไม่จีบมันเลยละห๊ะ"
ฉันหันไปมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ นี่ผู้หญิงนะโว๊ยยย จีบผู้ชายก่อนได้ไงเล่า แล้วชีวิตฉันมันเคยมีแฟนกับเขาที่ไหน จีบใครก็ไม่เป็นอ่ะ
"บ้าน่า "
ฉันส่ายหน้ารัวๆ ไม่มีทาง
" มันก็ดูว่าจะสนใจแกนะฉันว่า ลองดูดิ นึกซะว่าประสบการณ์ชีวิต"
ฉันเริ่มคล้อยตามยัยเพ้นตี้แล้วละ อืม น่าคิด อย่างน้อยฉันก็ได้ลองพยายามแล้วนี่เนาะ จะลองดูไหมน้า
"เชื่อฉัน อย่างน้อยแกก็ไม่เสียใจ เหลืออีกแค่เทอมเดียวเองแกต้องออกไปฝึกงานแล้วแกคงไม่มีเวลาไปเจอปอร์เช่แล้วละ ถ้าไม่รุกตอนนี้แกจะไม่มีโอกาสแล้วนะเว้ยยย"
ฉันนิ่งอย่างใช้ความคิด แล้วฉันก็ตัดสินใจได้แล้วว่า ฉันจะจีบปอร์เช่
"โอเคลองดูสักตั้ง"
ฉันหันไปสบตากับยัยเพ้นตี้ มันส่งยิ้มมาให้ฉัน
" เริ่มจากวันนี้เป็นไง ไปหามันที่สนามบอลแล้วก็เอาอะไรไปฝากมันด้วยสิ"
ยัยเพ้นตี้แนะนำขึ้น ฉันก็คิดไว้ว่าจะซื้อน้ำเย็นแล้วก็ผ้าเย็นไปด้วยแล้วก็ขนมดีกว่า อิอิ ว่าแล้วก็ลุกไปจัดการทันที
"ไปไหน"
ยัยเพ้นตี้มองฉันอย่างงงๆ
"ก็ไปเตรียมของไงเล่า แกไปกับฉันด้วย"
พูดจบฉันก็ลากยัยเพ้นตี้ไปด้วยทันที มันทำหน้าเซงๆแต่ก็ยอมเดินตามมาดีๆ
@สนามกีฬากลางมหาวิทยาลัย UC
Porsche Talk
ปกติผมก็มาเตะบอลเล่นที่นี่ประจำแหละ กับเพื่อนผม มีไอ้โดมิโน่ ไอ้แบรี่ ไอ้ไทเกอร์ที่เรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขา แต่กลุ่มผมมี5คนนะ อีกคนเรียนบริหารธุรกิจนะชื่อไอ้คอปเตอร์ แต่วันนี้อยู่กันครบ5คนเลยแหละ ผมส่งไลน์ไปให้ยัยแว่น ไม่รู้ว่าจะมาดูผมหรือเปล่า
"เห้ยๆไอ้ปอร์เช่ ยัยแว่นมาจริงด้วยวะ"
ไอ้เกอร์ทักขึ้นผมจึงหันไปดู ก่อนจะเจอยัยแว่นกำลังมองมาที่ผม ผมโบกมือให้ส่งยิ้มหวานๆไปให้ยัยนั้นก็รีบหลบตานั่งลงตรงนั้นทันที
"ว่าที่เมียกูก็มาวะ"
ผมมองหน้าไอ้เกอร์ที่ตอนนี้กำลังมองเพื่อนยัยแว่นที่ชื่อเพ้นตี้อย่างกับหมาเห่าเครื่องบิน ฮ่าๆๆ
" ปากหมาอย่างมึงเค้าคงชายตามองอ่ะ ฮ่าๆๆ"
ไอ้คอปเตอร์ล้อเลียนไอ้เกอร์ มันหับขวับไปแล้ววิ่งไปเตะไอ้คอปเตอร์ทันที มันสองคนวิ่งไล่กันจนพวกผมอีก3คนรำคาญ ผมเลยเดินหนีไปตรงที่ยัยแว่นนั่งอยู่
"มาจริงด้วย"
ผมทักออกไป ยัยแว่นส่งยิ้มมาให้ก่อนจะยื่นขวดอะไรสักอย่างมาให้
" หือ"
ผมมองขวดที่มือยัยแว่นอย่างงงๆ
" น้ำไง ไม่เหนื่อยหรือไงเล่า อ่ะนี่ผ้าเย็นเช็ดหน้าก่อน"
หล่อนยิ้มเขินๆส่งของอะไรไม่รู้เยอะแยะผมก็รับมาแล้วเปิดน้ำดื่มทันที
"หม้อแกงไม่มีมืออ่ะ เช็ดหน้าให้หน่อย"
ผมมองเธอที่ตอนนี้หน้าแดงอย่างกับลูกตำลึง
"จะ จะดีเหรอ"
มือเธอสั่นๆจนผมอดขำกับท่าทางของเธอไม่ได้
" เร็วๆเหงื่อท่วมหน้าแสบไปหมดแล้วนะ"
ผมเร่าเร้า ยัยแว่นเดินเข้ามาใกล้ๆผมแล้วก็เอาผ้าเย็นค่อยๆเช็ดหน้าผม ตั้งแต่แก้ม ไปที่หน้าผาก ผมจ้องหน้ายัยแว่นจนเธอเริ่มทำตัวไม่ถูก หึ
"เอ่อ เสร็จแล้ว"
ยัยแว่นรีบชักมือกลับแล้วถอยออกจากผมทันที ส่วนเพื่อนยัยแว่นที่มาด้วยตอนนี้ก็หน้างอเพราะถูกไอ้เกอร์ชวนคุยนั้นนี่ ไวไฟกว่าผมอีก เหอะ
"หม้อแกง"
ผมเรียกยัยแว่นที่ตอนนี้เอาแต่จ้องหน้าผม
"ห๊ะ"
"หิว ไปทานข้าวกัน"
พูดจบผมก็ดึงมือยัยแว่นเดินอแกไปจากสนามทันที เจ้าหล่อนเดินตามมาเงียบๆจู่ๆก็หยุดเดิน
"เพื่อนฉันอ่ะ"
เพิ่งจะนึกได้เหรอไงว่าเพื่อนมาด้วยเนี้ย ฮ่าๆๆ
"เดี๋ยวไอ้เกอร์ก็พาไปส่งเองแหละไม่ต้องห่วง"
พูดจบผมก็พาเดินออกไปตรงล็อกเกอร์ เดินไปหยิบกระเป๋าเรียบร้อยก็เดินไปหายัยแว่นแล้วก็พาเธอไปที่รถผม
"จะไปไหนเหรอปอร์เช่"
ผมเปิดประตูให้ยัยแว่นเข้าไป แต่เธอไม่ยอมเข้าไปสักที
"หิว จะกินข้าว ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะๆ"
ลูกอ้อนก็มา ฮ่าๆๆ เชื่อสิ ร้อยทั้งร้อยเจอแบบนี้สลบคาอกผมหมดอ่ะ
"อื้ม"
พูดจบก็ก้มหน้างุดๆเข้าไปนั่งในรถทันที ผมหัวเราะหึหึก่อนจะปิดประตูแล้วเดินมาขึ้นฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปทันที
@ห้างสรรพสินค้า U
Mawkaeng Talk
ฉันเดินตามหลังเขาอย่างเงียบๆไม่รู้จะวางตัวท่าไหนดี เขาก็เดินไปแล้วหันมามองฉันบ้าง ก่อนจะหยุดเดิน
" โอ๊ยยย"
ฉันเดินไปชนเข้ากับแผงอกของเขา หยุดก็ไม่บอกกันเลย
"เหม่ออะไรอยู่"
ฉันมองเขาอย่างงงๆ
"ไม่นะ แหะๆขอโทษก็ได้"
ฉันเดินชนเขานี่เนาะ เขาจับมือฉันให้เดินเคียงข้างกันไป ตุ๊บๆๆๆๆๆ โอ๊ยยย หัวใจเจ้ากรรมมันเต้นรัวๆอีกแล้ว อร๊ายยยย ทำไมอยู่กับเขาฉันไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเนี้ย
"เดินช้าอ่ะ หิวจะตายอยู่แล้ว"
เขาลากฉันเดินเข้าไปร้านอาหารไทย ฉันมองเมนูเงียบๆปล่อยเขาสั่งไปแล้วคือสั่งประมาณ5อย่างได้แล้วจะกินหมดมั้ยเนี้ย
"ไม่สั่งล่ะ"
เขามองหน้าฉันเลิกคิ้วถาม
"ทานกับนายก็ได้ ไม่ได้หิวมากขนาดนั้น"
ฉันบอกออกไปแล้วก็ยื่นเมนูคืนให้พนักงาน
" อื้มตามใจแล้วกัน"
แล้วเราสองคนก็คุยอะไรนั้นนี่เรื่อยเปื่อยพออาหารมาก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว เฉพาะปอร์เช่อ่ะนะส่วนฉันอ่ะเหรอ นั่งมองเขากินก็อิ่มแล้ว สักพักอาหารตรงหน้าก็หมดลง เขาเรียกพนักงานเช็คบิล ฉันเปิดกระเป๋ายื่นเงินให้เขา500
"อะไร"
เขามองฉันนิ่งๆ
" ช่วยนายจ่ายไง"
เขาผลักมือฉันลง
"ไม่ต้องฉันจ่ายเอง"
ฉันเกาหัวมองเขาอย่างงงๆ ตามใจแล้วกัน ฉันเก็บเงินเข้ากระเป๋าแล้วก็เดินตามเขาออกไปจากร้าน
"หม้อแกงอยากไปไหนต่อมั้ย"
เขาหันหน้ามามองฉันที่ตอนนี้กำลังเดินตามเขาอยู่ ฉันไม่กล้าเดินใกล้ๆหรอกไม่คู่ควรอ่ะรู้จักป่ะ
" ตามใจนายแล้วกัน"
ฉันไม่รู้จะไปไหนอ่ะวันๆก็เรียนแล้วก็อยู่คอนโดนอน ไม่ค่อยเที่ยวกินดื่มกับเขาหรอก
"งั้นไปดูหนังกัน"
พูดจบก็ลากมือฉันเดินตามเขาไปชั้นบนสุดทันที ฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอก ฮ๋าๆๆ โอกาสที่จะได้อยู่กับเขานั้นหายากจะตาย ฉันต้องกอบโกยไว้เยอะๆจ๊ะ อิอิ
- Writer
