Girls wearing Glasses 2
1040 Words
เช้าวันต่อมา..
@UC University
วันนี้ฉันมีเรียนบ่ายนะ แต่เป็นรายวิชาเลือกก็เลยไม่ได้เรียนกับยัยเพ้นตี้เพราะลงคนละตัวกัน ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนรวมรวมกันทุกคณะเลย ฉันมาสายนิดหนึ่งก็เลยไปนั่งหลังๆโน้นแหละ สักพักอาจารย์ก็เข้ามา
"เอาละนักศึกษาทุกคน วิชานี้เป็นวิชาเลือกเสรี........."
ฉันก็นั่งฟังอาจารย์พูดเรื่อยๆก่อนจะมีเสียงดังตรงหน้าห้อง
"ขอโทษครับที่มาสาย"
ฉันหันไปตามเสียง อร๊ายยย ปอร์เช่สุดหล่อของฉันนี่นา เขาลงเรียนวิชาเดียวกับฉันหรือเนี้ยดีใจสุดๆ เขามองมาทางฉันแล้ววิ่งมานั่งเก้าอี้ข้างๆฉันที่มันว่างอยู่
" ขอนั่งด้วยคนนะ"
เขาหันหน้ามากระซิบข้างๆฉันก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ อร๊ายยยย ตึกๆๆๆ หัวใจเต้นรัวๆเลยไม่ไหวแล้วเว้ยยย ฉันพยายามไม่สนใจคนข้างๆแต่ตาเจ้ากรรมดั้นเหลือบไปมองเขาตลอดเวลาอ่ะ
"เอาละนักศึกษาครูจะให้จับกลุ่มทำรายงานเกี่ยวกับมลพิษทางอากาศ จับคู่กันกลุ่มละ2คนนะ ส่งภายในสิ้นเดือนนี้น่ะครับ วันนี้พอแค่นี้ก่อน"
พูดจบอาจารย์ก็เดินออกไปทันที ฉันเงยหน้าขึ้นเก็บของก่อนจะสบตากับปอร์เช่ที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว
"เอ่อ...."
ฉันเขินอ่ะไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาก็เขาเอาแต่จ้องหน้าฉันไม่หยุดสักทีอ่ะ
" คู่กันมั้ย "
ฉันอึ้งงงงง อึ้งสิครับรอไร ใครจะคิดจะฝันว่าวันหนึ่งเขาจะคุยกับฉันและยังมาชวนฉันทำงานกลุ่มด้วยอีก
"เอาสิเรายังไม่มีคู่นะ"
ฉันพยายามทำเสียงไม่ให้สั่น ทำตัวให้เหมือนปกติ เขินเว้ยยย ใจเต้นหมดแล้ว ทำไงเนี้ยยย
Porsche Talk
"คู่กันมั้ย"
ผมถามออกไปมองจ้องหน้าเธอแล้วโปรยเสน่ห์ที่หญิงใดเห็นเป็นต้องหลงไหล ฮ่าๆๆ แล้วก็หลงจริงๆอ่ะหน้าแดงก่ำมือไม้สั่น จับอะไรก็หล่น ถึงขนาดพยายามทำตัวปกติแต่ก็มองออกป่ะ
"เอาสิเรายังไม่มีคู่นะ"
หึหึ สำเร็จไปขั้น แค่ให้ยัยนี่เป็นของผมอ่ะ วันนี้พรุ่งนี้ก็ได้แล้วมะ แต่ใจเย็นๆก่อนค่อยๆหยอดทีละน้อยก่อนเพื่อความสมจริง
"ขอไลน์หน่อย เดี๋ยวจะนัดวันทำรายงาน"
ผมยื่นโทรศัพท์ไปให้เธอ เธอยื่นมือมารับไปกดยิกๆอะไรสักพักก็ส่งคืนมาให้หน้าแดงไปถึงหูเลยยัยแว่นนี่ ฮ่าๆๆ จริงๆยัยนี่ก็ไม่ได้แย่นะ ตัวขาวๆเล็กๆ แต่ดูเชยๆไปอ่ะไม่ใช่สเปคผมไม่ชอบ
"อ่ะ ยังไงก็นัดมาแล้วกันนะ เราไปก่อน"
พูดจบก็เดินหนีออกจากห้องเรียนไปทันที หึ เธอเสร็จฉันแน่ยัยแว่น
@โรงอาหารคณะวิศวะ
"ไงไอ้ปอร์เช่ รุกน้องแว่นไปถึงไหนแล้ว"
เดินเข้ามาปุ๊ปไอ้เกอร์ก็ส่งเสียงมาปั๊ป จริงสิผมยังไม่ได้แนะนำตัวใช่ไหม ผมชื่อปอร์เช่ ปริญญา นิพนธ์สุขสวัสดิ์ อายุ20ปี ที่บ้านทำเกี่ยวกับรับเหมาก่อสร้าง ผมเลือกเรียนวิศวะกรรมโยธาก็เพราะผมลูกคนเดียวความหวังของครอบครัวนั้นแหละ ก็เลยเลือกเรียนทางด้านนี้ สถานะโสด เพราะผมเลือก ฮ่าๆๆ จริงๆผมเล็งน้องมะปรางดาวคณะบัญชีไว้นะ แม่ของลูกเลย ผมไม่รู้จะเริ่มเข้าหายังไงดีเพราะปกติไม่ค่อยจีบหญิง มีแต่หญิงวิ่งเข้ามาหาเพราะว่า ผมหล่อ
"ไม่เสือกสิเกอร์"
ผมยักคิ้วให้มันแล้วนั่งลงตรงข้ามกับไอ้แบร์รี่ที่จ้องหน้าผมแปลกๆ
"มึงเป็นเหี้ยไรไอ้แบร์ ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นกูรู้ว่ากูหล่อ"
ผมพูดติดตลกใส่มันไปแต่เหมือนจะไม่ขำเว้ยยย
"มึงอย่าไปยุ่งกับเขาเลยไอ้ปอร์เช่ กูสงสารยัยนั้น ถ้ามันรักมันหลงมึงจนถอนตัวไม่ขึ้นบาปจะติดตัวมึงเปล่าๆ"
ผมมองหน้ามันแบบงงๆ
"ตั้งแต่กูคบมึงมานี่ วันนี้มึงพูดยาวที่สุดเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ"
ผมหัวเราะออกไปทันทีไม่สนใจในสิ่งที่มันเตือน ผมก็ไม่ได้จะอะไรขนาดนั้นป่ะ แค่ถ้ายัยนั้นชอบมากขึ้นแล้วไอ้เกอร์มันยอมแพ้ให้เบอร์น้องมะปรางมาผมก็จะหยุดทุกอย่าง
" เออมึงจะทำอะไรก็ทำ แล้ววันหนึ่งมึงจะเสียใจที่มึงทำแบบนี้!! "
พูดจบมันก็ก้มหน้ากินข้าวต่อไม่สนใจผม ผมก็วางกระเป๋าเดินไปดูร้านข้าว วันนี้กินอะไรดีน้า ผมหันไปก่อนจะสบตากับยัยแว่นที่ตอนนี้กำลังต่อคิวซื้อน้ำอยู่
"เธอๆ"
ผมเดินไปสะกิดแขนยัยแว่นเธอหันมามองผมก่อนจะผงะตกใจ ตลกชิบเป่งยัยนี่อ่ะ
" หะ หา นะ นายมีอะไร"
พูดเสียงตะกุกตะกักก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตาผม
"ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย เธอชื่ออะไรนะ"
เธอมองผมอย่างงงๆ ใบหน้านี่แดงเถือก ก่อนจะเอ่ยออกมา
"ฉันชื่อหม้อแกง"
แนะนำตัวเสร็จก็ส่งยิ้มมาให้ ยัยนี่น่ารักดีนะผมว่า แต่ยังไงก็ไม่ใช่สเปคโว๊ยยย
" อื้ม ฉันปอร์เช่นะ ไปก่อนละแล้วจะทักไลน์หานะ"
ผมโบกมือให้ยัยแว่นเสร็จก็เดินไปซื้อข้าวต่อทันที ยัยนั้นดูจะเหว่อๆเล็กน้อย ผมอมยิ้มเดินออกมาไม่ได้พูดอะไรต่อ
" เห้ยๆ พวกกูเห็นนะเว้ยย"
ไอ้โดมิโน่แซวผมอมยิ้มกรุ้มกริ่ม หึ นี่มันแค่เริ่มต้นโว๊ยยยย
"เสือก"
ผมตอบกลับไปแค่นั้นก่อนจะหันไปสนใจจานข้าวของตัวเอง ผมเหลือบตามองไปทางโต๊ะยัยแว่นที่ตอนนี้มองมาทางผมเหมือนกัน สบตากันปุ๊บรีบหลบหน้าผมปั๊ป หึหึ แล้วเจอกันจ๊ะสาวน้อย
- Writer
