Girls wearing Glasses 5
1481 Words
Mawkaeng Talk
ฉันนั่งรอที่ม้านั่งตรงนี้ได้สองชั่วโมงแล้ว บ่ายสองกว่าแล้วทำไมยังไม่มาอีกเนี้ย สักพักก็มีคนวิ่งเข้ามา
"โทษทีนะ อาจารย์ปล่อยช้า"
ฉันส่งยิ้มให้เขาแล้วก็ยื่นแก้วน้ำไปให้
"ช่างมันเถอะ เรียนมาเหนื่อยๆดื่มน้ำเย็นๆก่อนนะ"
เขาหยิบแก้วน้ำไปดื่มอย่างกระหายคงจะวิ่งลงมาจากตึกละมั่ง
"ไปทำรายงานที่ไหนดี"
ฉันเอ่ยถามเขาไปตอนนี้เขาดูหายใจโล่งขึ้นแล้วล่ะ
"ห้องฉันห้องเธอเลือกเอาสิ"
เขาเอ่ยขึ้นยิ้มๆ ฉันหน้าแดงทันทีพูดอะไรเนี้ย
"ห้องสมุดแล้วกัน"
ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะลุกเก็บของที่โต๊ะ
"ไม่มีทาง งั้นไปห้องเธอแล้วกันป่ะๆ"
พูดจบก็มาแย่งหนังสือฉันไปถือแล้วก็เดินออกไปทันที ทิ้งฉันให้ยืนงงอยู่ตรงนั้น เห้อ ห้องฉันก็ได้
@คอนโดหม้อแกง
ติ๊ดดดด
"ไปนั่งตรงโซฟานะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำกับขนมมาให้"
ฉันเดินเข้าไปทางครัวแล้วก็หยิบขนมเค้ก ขนมทองหยิบทองหยอด แล้วก็น้ำอัดลมไปวางให้เขาที่โต๊ะ เดินเข้าห้องไปหยิบโน๊ตบุ้คแล้วก็กระดาษปากกาออกมา
"ปอร์เช่ขนมที่ให้ทานแล้วเหรอ"
ฉันลืมถามไปซะสนิทเลยอ่ะ
" ชิบหายลืมทิ้งไว้ตรงม้านั่ง ขอโทษๆ"
ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเขาก็ไม่โกหกฉันนึกว่าเขาตั้งใจทิ้งมันไว้ตรงนั้นเสียอีก
"ชั่งมันเถอะ นายหาข้อมูลแล้วกัน ฉันจะทำเล่ม"
เขาพยักหน้าแล้วเราก็ตั้งใจทำงานกัน จนเวลาล่วงเลยมาเกือบจะสามทุ่ม
" ปอร์เช่นายกลับไปก่อนเถอะ ดึกแล้ว ฉันทำที่เหลือเอง"
ฉันบอกออกไปแบบนั้นดูท่าทางเขาจะไม่ไหวแล้วนะ
"ขับรถไม่ไหวอ่ะขอนอนด้วยนะ"
ฉันมองเขาอย่างอึ้งๆ
"ได้ไงนายเป็นผู้ชายนะ"
ฉันบอกเขาออกไปแบบนั้น เกินมาฉันไม่เคยให้ผู้ชายมาค้างที่ห้องเลยนะเว้ย
"ก็เราสองคนเป็นแฟนกันทำไมจะนอนด้วยกันไม่ได้ไม่รู้แหละ อาบน้ำดีกว่า"
พูดจบก็เดินเข้าห้องฉันไปทันที ฉันไม่รู้จะไล่เขาทางไหนดีเหมือนกัน ช่างมันละกัน เขาอาบน้ำเสร็จก็เดินมาเช็ดหัวบนเตียงนอนของฉัน ฉันก็หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป สักยี่สิบนาทีฉันเดินออกมาเขาก็หลับไปแล้ว ฉันก็เลยห่มผ้าให้เขาแล้วเดินออกไปนอนตรงโซฟาข้างนอก
"ฝันดีนะปอร์เช่"
ฉันลูบผมเขาเบาๆแล้วก็เดินออกไปทันที
สองเดือนผ่านไป..
ฉันกับปอร์เช่ก็เหมือนเดิมคุยกันปกติ ไปเที่ยวดูหนังปกติ แต่เค้าไม่เคยล่วงเกินฉันนะดีเหมือนกันเพราะฉันก็ยังไม่พร้อมเหมือนกัน
"คุณนายตื่นสายนั่งรอจนรากจะงอกแล้วคับ"
เขาบ่นฉันที่โซฟาห้องของฉัน ฉันอาบน้ำเพลินไปหน่อยเอง ช้าตรงไหนเนี้ยยังทันเวลาอยู่เลย
"บ่นเป็นคุณพ่อเลยนะ"
ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าก่อนที่เขาจะดึงฉันลงไปนั่งตักเขา แล้วเขาก็โน้นตัวลงมาจูบฉัน
ฉันก็จูบเขาตอบเหมือนกัน ฉันกับเขามากสุดก็แค่จูบเนี้ยแหละ อาจจะมีแอบจับหน้าอกฉันบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้ถล่ำลึกมากไปกว่านั้น
"พอแล้วน่า เดี๋ยวสายนะปอร์เช่"
ฉันพูดจบก็รีบลุกขึ้นจากตักของเขาทันที อยู่นานกว่านี้เปลืองตัวแน่ๆ ฮ่าๆๆ
@มหาวิทยาลัย UC
ฉันแยกจากปอร์เช่ก็เดินไปหายัยเพ้นตี้ที่ตอนนี้กำลังกดอะไรสักอย่าง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะ ก่อนที่มันจะเงยหน้าขึ้นมาหาฉัน
"แกกับไอ้ปอร์เช่เป็นยังไงบ้าง"
มันมองหน้าฉันนิ่งๆ
"ก็เรื่อยๆมารับมาส่งเหมือนเดิม มีอะไรหรือเปล่า"
มันยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ฉันก่อนฉันจะหยิบไปดู เป็นภาพในไอจีของผู้หญิงคนหนึ่ง อัพรูปของปอร์เช่ลงในไอจี แล้วแฮทแท็คคือ ที่รักพามาเดต
"ที่รักอย่างงั้นเหรอ"
ฉันเริ่มใบหน้าร้องผ่าว มือไม้สั่นนี่มันอะไรกัน ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงเรียกปอร์เช่ว่าที่รัก แล้วฉันล่ะ ฉันเป็นอะไรสำหรับเขา
"แกใจเย็นๆก่อน ไปถามมันไหม"
ยัยเพ้นตี้จับมือฉันแน่น ฉันพยักหน้าบอกมัน
"แกรอฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไปถามเขาที่ตึกวิศวะเอง "
มันพยักหน้ามองฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"แกให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"
ยัยเพ้นตี้เหมือนไม่อยากให้ฉันไปคนเดียว ฉันจับมือมันบอกว่าฉันโอเค แล้วฉันก็ลุกขึ้นพร้อมกับภาพในโทรศัพท์ของยัยเพ้นตี้
@ตึกวิศวะ
ฉันเดินเข้าไปที่อาคารชั้นล่าง มีคนบอกว่าเห็นเขาอยู่ที่นั้น ฉันกำลังเดินเข้าไปก็ต้องชะงักเพราะเสียงของปอร์เช่ที่กำลังคุยกับเพื่อนเขาอยู่
"น้องมะปรางตกลงคบกับมึงแล้วเหรอไอ้ปอร์เช่"
"เออสิ กูว่าคืนนี้จะพาน้องเขาไปฉลองสักหน่อย"
"พกถุงยางไปสักโหลนะมึง เผื่อไม่พอ ฮ่าๆๆ"
ฉันอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินตรงหน้า น้ำตาไม่รู้มาจากไหนไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก ฉันปาดน้ำตารอฟังเขาจะพูดอะไร จู่ๆมีคนเดินมาด้านหลัง
" อ่าวมะ..."
ฉันรีบยกมือปิดปากเขาทันที ก่อนจะบอกให้เขาเงียบ
" แล้วยัยแว่นอ่ะ มึงจะบอกเลิกหรือยัง"
" เดี๋ยวน้องมะปรางรู้แล้วมึงจะโดนเทนะเว้ย"
แบรี่มองหน้าฉันนิ่ง เหมือนอยากจะเดินเข้าไปบอกเพื่อนเขาแต่ฉันดึงแขนเขาไว้ก่อน
"กูค่อยบอกเลิกแล้วกัน บอกตอนนี้เดี๋ยวยัยนั้นจะทำใจไม่ได้"
"เป็นห่วงความรู้สึกยัยนั้นเหรอไง ฮ่าๆๆ"
ฉันทนฟังไม่ได้อีกต่อไป ลากแขนแบรรี่เพื่อนของเขาออกมาจากตรงนั้น เขามองฉันด้วยแววตาลำบากใจปนสงสาร ฉันถอดสร้อยที่คอยื่นให้กับเขา เขารับไปอย่างงงๆ
"เธอไหวไหมหม้อแกง แล้วนี่อะไร"
เขาชูสร้อยที่ฉันใส่ไว้ในมือเขาพร้อทมกับพูดกับเขาเสียงสั่นๆ
" ฝากให้ปอร์เช่ด้วยนะ แล้วช่วยบอกเขาทีว่า ต่อจากนี้ไป ฉันกับเขาเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป"
พูดจบฉันก็เดินหนีออกไปทันที ทิ้งให้เขามองตามฉันด้วยใบหน้าที่อ่านไม่ออก
Porsche Talk
ผมกับเพื่อนคุยกันอยู่ในห้องเรื่องน้องมะปรางนั้นแหละ จริงๆตอนคบกับยัยแว่นผมลืมน้องเขาไปเลยอ่ะ ผมเริ่มจีบน้องเขาจริงจังได้สักอาทิตย์หนึ่งแล้ว ไม่ได้ตั้งใจเลยนะคือเผอิญไปเจอกันที่ผับวันนั้นแล้วก็เลยทักไปคุยกัน ผมลองขอคบเขาดูเขาก็ตกลง เสร็จผมนะสิครับ กินเล่นๆก็ได้อยู่มั่ง
"แล้วยัยแว่นมึงจะเลิกตอนไหน"
เป็นคำถามที่ผมตอบไม่ได้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ยัยนั้นไม่ได้ทำผิดอะไร และตลอดเวลาที่คบกันยัยนั้นดีกับผมทุกอย่างไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว พอรู้จักเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ง่ายเลยนะ ผมพยายามจะปลุกอารมณ์หลายครั้งเธอใจแข็งมากแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร อย่างน้อยก็ยังให้จูบให้จับนมบ้างก็ยังดี ฮ่าๆๆ หม้อแกงเป็นผู้หญิงที่ถ้าใครได้รู้จักตัวตนเธอจริงๆแล้วจะหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นเลยละ จิตใจดี ทำเป็นทุกอย่าง ถ้าไม่ติดเฉิ่มๆไปนิดนี่คือเพอร์เฟคแม่ของลูกชัดๆอ่ะ และผมคิดว่าผมไม่ปล่อยยัยนั้นไปง่ายๆแน่นอน
"ไอ้แบร์รี่หายหัวเลยนะมึงพวกกูรอตั้งนาน"
ไอ้เกอร์ถามไอ้แบรรี่ที่มันเดินเข้ามาแล้วทำหน้าเหมือนโกรธใครมาอย่างงั้น มันยื่นอะไรให้ผมสักอย่างผมรับมาก่อนจะเห็นมันเป็นรูปสร้อยคอที่ผมซื้อให้หม้อแกงเมื่ออาทิตย์ก่อนนิ
"สร้อยของหม้อแกงนี่ มึงเอามาจากไหน"
ผมถามมันอย่างงงๆ
" หม้อแกงฝากมาให้มึงแล้วให้กูบอกว่า ต่อไปจากนี้ไปมึงกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"
- Writer
