Girls​ wearing​ Glasses​ 6

1037 Words
​ " หม้อแกงฝากมาให้มึงแล้วให้กูบอกว่า​ ต่อไปจากนี้ไปมึงกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก" ผมอึ้งยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูก​ ทำไมได้ยินคำนี้แล้วมันจุกที่หน้าอกข้างซ้าย​ เพื่อนๆผมคนอื่นๆก็นิ่งงันไปตามกันไม่มีใครเปล่งเสียงออกมา "มึงเจอหม้อแกงที่ไหน" ผมถามมันออกไปด้วยเสียงสั่นๆ​ มันเค้นหัวเราะออกมา " หน้าห้องที่พวกมึงกำลังคุยกันอยู่ไง" ไอ้แบร์รี่พูดจบพวกผมอีกสี่คนอ้าปากค้างกันทันที​ นี่หม้อแกงได้ยินทุกอย่างที่ผมคุยกับไอ้พวกนี้ตั้งแต่เรื่องน้องมะปรางเลยอย่างงั้นเหรอ​ แล้วทำไมหน้าผมถึงร้อนผ่าวอยากจะร้องไห้แบบนั้นวะ​ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรวะ "ชิบหายแล้ว​ไอ้ปอร์เช่​ มึงจะเอาไงต่อ" ไอ้เกอร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจสุดๆ "กูไม่รู้วะ" ผมสมองตื้อไปหมดยัยนั้นบอกเลิกผมแล้วอย่างงั้นเหรอ​ ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นะ​ คือผม "ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอไงไอ้ปอร์เช่​มึงอยากเลิกกับเค้าอยู่แล้วหนิ​ ตอนนี้มึงก็คบกับน้องมะปรางของมึงอย่างเปิดเผยโดยไม่ต้องสนใจยัยแว่นนั้นแล้ว​ ดีจะตายหนิ" ไอ้แบร์รี่น้ำเสียงติดประชดผมกลายๆแล้วมันก็เดินออกจากห้องไปทันที​ ผมพูดไม่ออกจริงๆไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง​ แต่ก็ชั่งเถอะผมอยากคบกับน้องมะปรางอยู่แล้วหนิ​ งั้นก็ปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน " พวกมึงเงียบกันทำไมวะกูโอเค​ ดีอย่างที่ไอ้แบร์รี่บอกไงกูจะได้ไม่ต้องไปหาวิธีเลิกกับยัยแว่นไง" ผมพยายามพูดให้พวกมันรู้สึกดีขึ้นแต่เหมือนว่าพวกมันจะรู้สึกผิดต่อยัยแว่นเพราะสิ่งที่พวกเราพูดกันนั้นใครได้ยินก็คงเจ็บปวดเหลือเกิน หนึ่งสัปดาห์​ผ่านไป.. Mawkaeng​ Talk นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์​แล้วที่ฉันกับปอร์เช่​ไม่ได้คุยอะไรกัน​เลย​ หลังจากวันนั้นเขาก็พยายามติดต่อมาคุยกับฉัน​ ทั้งโทรทั้งไลน์มาหาที่ห้องแต่ฉันไม่อยากคุยไม่อยากเจอเขา วิชาที่ลงเรียนห้องเดียวกันฉันก็ไม่ได้เข้า​ เห้อ​ ฉันเดินไปเรื่อยๆ​ ไม่รู้จุดมุ่งหมาย​ ก่อนจะไปเจอเข้ากับไอ้คนที่ฉันพยายามหลบหน้าเขามาตลอดหนึ่งอาทิตย์​ที่ผ่านมาเขากำลังมองมาทางฉันอยู่​ ซวยจริงๆฉันรีบหันหน้าหนีจู่ๆก็มีมือมาดึงฉันไว้ "หลบหน้าฉันทำไม" ฉันเงียบไม่ตอบอะไร​ เขาบีบแขนฉันแน่น "ไม่มีปากหรือไงถามทำไมไม่ตอบ" ฉันเงยหน้ามองเขา​นิ่ง "มีอะไรกับฉันไม่ทราบ" ฉันพยายามคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ​ ฉันไม่อยากอ่อนแอให้เขาเห็น "เธอกล้ามากนะมาบอกเลิกฉันนะ​" เขาเค้นเสียงหัวเราะออกมาใส่ฉัน​ ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ "ต้องการอะไรอีก​ นายต้องการแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" ฉันถามออกไปน้ำตาเริ่มคลอเบ้า​ ฉันปาดน้ำตาทิ้ง​เหมือนเขาจะตกใจไม่น้อยที่ฉันร้องไห้ออกมา "เอ่อ​ คือฉัน​ ฉัน​ ขะ" " พี่ปอร์เช่​คะรอมะปรางนานมั้ย​ แล้วนี่ใครคะ" ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อมะปรางมองมาทางฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า​ แล้วแสยะยิ้มใส่ฉัน " คงมาตามตื้อพี่ปอร์เช่​สินะ​ เขามีแฟนแล้ว​ ไปไกลๆได้ล่ะ​" ยัยนั้นยังคงจิกฉันไม่เลิ​กกอดแขนแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ " แล้วนายจะเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้ปอร์เช่" พูดจบฉันก็เดินหนีไปจากตรงนั้นทันที​ มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะเอาคืนเขาบ้าง​ เขาจะต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาทำกับฉัน​ ฉันกลับมาคอนโดตัวเองก่อนจะไปโล๊ะตู้เสื้อผ้าทิ้งให้หมดแล้วโทรหายัยเพ้นตี้ (ว่าไงแก)​ "เพ้นตี้แกต้องช่วยฉัน" (ช่วยอะไร)​ " เจอกันที่ห้าง U" (โอเค)​ ฉันกดวางแล้วหยิบกุญแจรถที่ไม่ค่อยได้ขับกับกระเป๋าเงินเดินออกไปจากคอนโดทันที @ห้างสรรพสินค้า​ U ฉันนั่งรถยัยเพ้นตี้ประมาณ5นาทีมันก็วิ่งมาทางฉันที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์​เล่นอยู่ "รอนานมั้ยแก" ฉันส่ายหน้าเบาๆก่อนเอ่ยออกมา "ไม่หรอก​ ป่ะไปเถอะ" มันมองฉันอย่างงงๆว่าฉันจะทำอะไร "แกจะทำอะไรพิเรนท​์ใช่ไหม" ฉันหัวเราะหึหึ "ฉันจะเป็นคนใหม่ไงแก" พูดจบฉันก็ลากยัยเพ้นตี้ไปเข้าร้านเสื้อผ้า​ เลือกชุดที่สวยบาดใจชายที่สุด​ ​มีทั้งเซ็กซี่​ เดรสคุณหนู​ ชุดกระโปรง​ เสื้อหลายๆแบบ​ ได้มาเกือบยี่สิบชุด จากนั้นก็ไปซื้อคอนแทคเลนส์​มาสามคู่​ แล้วก็ซื้อรองเท้ากระเป๋าใหม่​ ชุดนักศึกษาใหม่​ จากนั้นก็ไปสปาหน้าสปาตัว​ ทำผมทรงใหม่​ " แม่งอิหม้อ​ มึงสวยชิบหาย​ อ๊ายๆๆๆๆ" มันดูจะตื่นเต้นนะหลังจากที่ฉันทำผมเปลี่ยนลุกใหม่มันกริ๊ดกราดอะไรก็ไม่รู้ "จริงเหรอ" ฉันถามขึ้นก่อนมองในกระจก​ แล้วก็ต้องตกใจ​ อินี้ใครวะ​ ฮ่าๆๆ​ ไม่คิดว่าตัวเองพอแต่งเนื้อแต่งตัวขึ้นมาแล้วจะพอดูได้นะเนี้ย "อิเหี้ย​ สวยกว่าอิผู้หญิงคนปัจจุบัน​ที่ไอ้ปอร์เช่​ควงซะอีก" ฉันหน้าหงอยขึ้นมาทันที​ มันหัวเราะแหะๆก่อนจะตีปากตัวเอง "ขอโทษนะแก​ พรุ่งนี้เราจะไปเชิดใส่ไอ้ผู้ชายที่มันไม่เห็นคุณค่าของเรานะคะเพื่อนสาว" ฉันพยักหน้าเบาๆ​ แล้วเดินออกมาจากร้านทำผม​ วันนี้กลับบ้านก่อนดีกว่า​ และตั้งแต่พรุ่งนี้ไปอิหม้อแกงคนเดินที่เฉิ่มๆมันได้ตายไปแล้ว ​
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD