Girls wearing Glasses 7
1022 Words
@UC University
วันนี้ฉันเปลี่ยนลุกใหม่ขับรถมินิคุปเปอร์มาเองปกติไม่เดินมาขึ้นรถเมล์ก็เพื่อนไปส่ง -.- ใส่กระโปรงรัดรูปโชว์ขาอ่อนเนียนผ่อง จริงๆฉันเป็นคนขาวอยู่แล้ว หุ่นก็ซ่อนรูปแต่ปกติฉันจะใส่กระโปรงยาวๆเสื้อหลวมๆ ผมถักเปีย แล้วก็ใส่แว่น ฉันไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาใครนะ แต่ไหนๆก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว ขอแรดหน่อยแล้วกัน วันนี้ฉันมาในชุดเสื้อนักศึกษารัดรูปกระโปรงทรงเอฟิตเปรี๊ยะ ปล่อยผมยาวแว่นตาไม่ใส่ แต่งหน้าอ่อนๆ ฉันวนรถมาจอดที่ตึกวิศวะเพราะตึกมนุษย์ไม่มีที่จอดรถ
"ยัยหม้อแกง มานี่ๆ"
เสียงตะโกนของยัยเพ้นตี้ทำให้ฉันที่ลงจากรถมาเป็นจุดสนใจเรียบร้อยเสียงซุบซิบดังขึ้นแต่ฉันไม่สนใจหรอก
"ใครวะ เด็กใหม่เหรอสวยชิบหาย"
"แม่ของลูกไอ้สัส"
"ขาวชิบหายโอ๊ยยยกูตาย"
รำคาญพวกเสียนกเสียงกาจริงๆ เห้อ
"กลายเป็นสาวฮอตเลยนะยะ นี่ถ้าแกแต่งแบบนี้ตั้งแต่ปีหนึ่งตำแหน่งดาวคณะคงเป็นของแก ฮ่าๆๆ"
ฉันขยี้หันยัยเพ้นตี้เบาๆ
"เพ้อเจ้อยัยบ้า"
มันลากฉันเดินผ่านตึกวิศวะมีแต่คนส่งเสียงแซวฉันกับยัยเพ้นตี้ตลอดทาง ฉันเงยหน้าไปทางขวาสบตาเข้ากับกลุ่มเพื่อนของปอร์เช่ทันที หึ ฉันเกลียดพวกเขาทั้งแก๊งนั้นแหละ
Porsche Talk
ผมก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่ตรงหน้าไลน์ ลังเลว่าจะทักไปหายัยแว่นดีไหม ยิ่งห่างกันผมยิ่งคิดถึงใบหน้าของยัยนั้น รอยจูบของยัยนั้นอีก เห้อ ผมรู้แล้วว่าจริงๆแล้วผมรักใคร ไม่น่าเลยจริงๆผมไม่น่าปล่อยยัยนั้นไปเลย เห้อ ยังไงผมต้องทำทุกวิถีทางให้ได้เธอคืนมา
"ไอ้เหี้ย นางฟ้า"
เสียงไอ้เกอร์ดังขึ้น
"กินอะไรเข้าไปวะทำไมสวยขนาดนั้น"
เสียงไอ้โดมิโน่
"กูจองโว๊ยยย"
เสียงไอ้คอปเตอร์เสริมทัพมาอีกคน ผมกับไอ้แบร์รี่เงยหน้าไปตามสายตาของไอ้สามคนนั้น ก่อนจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง สวยมาก ปล่อยผมสลวย ผิวขาวผ่อง ชุดนักศึกษารัดแน่นอวดทรวงทรง กระโปรงสั้น ผมเห็นหน้าเธอผมกับไอ้แบร์รี่ก็อุทานขึ้นมาพร้อมกันทันที
" หม้อแกงนี่"
ไอ้สามคนหันมามองผมกับไอ้แบร์รี่
"มึงว่าใครนะ คนสวยๆนั้นมึงว่าใครนะ"
ไอ้คอปเตอร์ถามย้ำอีกครั้งก่อนไอ้แบร์รี่จะตอบคำถามมัน
"นั้นหม้อแกงไง มึงจำไม่ได้เหรอ"
"ฉิบหาย"
พวกมันอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ผมกำโทรศัพท์แน่น ทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจกับภาพตรงหน้าแบบนั้น ทำไมต้องแต่งตัวโป๊ให้ผู้ชายอื่นมองตาค้างแบบนั้น ผมไม่โอเคเลย ผมเดินตรงไปหายัยแว่นทันที พวกเพื่อนๆผมก็วิ่งตามมา
"หม้อแกง ขอคุยด้วยหน่อย"
ผมเดินไปเบียดไอ้ผู้ชายคนหนึ่งที่มันพยายามเดินเข้ามาขอเบอร์หม้อแกง
"ไม่คุย ไปกันเพ้นตี้"
พูดจบก็เดินหนีผมเฉยเลย ผมเดินเข้าไปกระชากแขนเธอทันที
"ทำไมแต่งตัวแบบนี้ ไปเปลี่ยนเลยนะ"
ผมหมดความอดทนแล้วนะ ทำไมพูดไม่รู้เรื่องวะ
" นายเป็นอะไรกับฉัน "
ผมอึ้งพูดไม่ออกทันที นั้นสิผมเลิกกับหม้อแกงแล้วนิ
"เป็นแฟนเธอไง"
ผมพยายามจะแถไปเรื่อยๆ
"ฉันจำได้ว่าเราสองคนเลิกกันไปแล้วนิปอร์เช่"
ผมเงียบอีกรอบหนึ่ง แม่งเอ้ยผมไม่ได้เลิกซะหน่อยเธอเลิกคนเดียวต่างหากเล่า
" ฉันเตือนในฐานะคนรู้จักก็ได้ แต่งตัวแบบนี้มันไม่ดี เวลากลับบ้านใครเห็นแล้วฉุดข้างทางจะทำไง อยากโดนข่มขืนหรือไง ห๊ะ"
ผมหงุดหงิดมากอ่ะตอนนี้โมโหสุดๆ ยัยแว่นก็หันมาส่งยิ้มยั่วให้ผม อึก กลืนน้ำลายลงคอทันทีทำไมลุกนี้ยัยแว่นมันดาเมจแรงจังวะ
"ขอบคุณที่เตือนในฐานะคนเคยรู้จักกันนะ พอดีฉันขับรถมาเองแล้ว แล้วก็อย่าคิดว่าที่ฉันเปลี่ยนตัวเองเพราะอยากให้นายเสียดาย ไม่ใช่นะอย่าเข้าใจผิด ที่ฉันลุกมาแต่งตัวสวยๆเพราะว่า ฉันจะหาแฟนใหม่ที่ดีกว่านายไงล่ะ"
พูดจบก็ลากเพื่อนของเธอออกไปทันที ผมหัวเสียมากอ่ะตอนนี้ แม่งเอ้ยระบายที่ไหนได้บ้างวะ หาแฟนใหม่งั้นเหรอ ชาติหน้าโน่นแหละข้ามศพผมไปก่อนเถอะ เหอะ
" โธ่เว้ยยยย หงุดหงิดโว๊ยยยยย"
ผมเตะถังขยะแถวนั้นจนเพื่อนผมต้องลากผมกลับไปสงบอารมณ์ที่โต๊ะ
"ใจเย็นๆไอ้ปอร์เช่ "
ไอ้เกอร์พยายามกล่อมให้ผมอารมณ์เย็นลง
" มึงทำใจเถอะวะ เขาไม่ใช่ของมึงแล้ว"
ไอ้โดมิโน่มึงสาบานมาสิว่ามึงปลอบใจกู
"กูบอกมึงแล้วไอ้ปอร์เช่แล้วมึงจะเสียใจ ที่มึงทำแบบนั้น"
ไอ้แบร์รี่ตอกย้ำผม
"แม่งเอ้ยรู้งี้กูปล้ำทำเมียก็ดีถ้ารู้ว่าจะพยศกับกูแบบนี้นะ"
ผมบ่นออกไปพวกมันที่เหลือหันมามองผมตาเดียว
" นี่มึงไปนอนกับเขาบ่อยๆ มึงไม่เคยมีอะไรกับยัยแว่นเหรอวะ"
พวกมันดูตกใจมากเลยอ่ะ แต่ก็ไม่แปลกเพราะปกติบอกเลยไม่รอดสักราย
" เออสิ ยัยนั้นหวงตัวจะตาย กูทำได้มากสุดก็แค่จูบกับจับนมอ่ะ แม่งเอ้ย กูหงุดหงิด ไปแดกเหล้าเป็นเพื่อนกูที"
พูดจบผมก็ลุงจากโต๊ะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ไม่มีอารมณ์เรียนแล้วโว๊ยยย ไประบายอารมณ์ลงแก้วเหล้าน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับผมในตอนนี้
- Writer
