Girls wearing Glasses 8
1249 Words
ผมนั่งอยู่หน้าตึกคณะมนุษศาสตร์ ทำใจกลับบ้านไม่ลงอ่ะ แม่งดูยัยนั้นแต่งตัวดิ แล้วดูเวลายัยแว่นเดินผ่านแล้วไอ้พวกหื่นกามมองอ่ะ คิดว่าผมควรกลับไปมั้ยละ หึ ไม่มีทางโว๊ยยย เฝ้าอยู่เนี้ยแหละ
"มึงจะไม่เข้าเรียนแล้วมานั่งเฝ้าหญิง"
ไอ้แบร์รี่ถามขึ้น ผมมองหน้ามันอย่างหงุดหงิด
"เออ มึงไม่อยากอยู่กับกูมึงก็ไปเรียน"
พูดจบผมก็มองไปหน้าตึกตรงทางออก ต้องดูอย่าให้คลาดสายตา เผื่อยัยแว่นเดินลงมาเดี๋ยวจะคลาดกัน
"ไอ้เกอร์มึงดูแลเพื่อนมึงด้วยนะ กูไปล่ะ"
เอ้าไอ้แบร์รี่กูไม่ใช่เพื่อนมึงไง ไอ้บ้านี่
"เพื่อนกูก็เพื่อนมึงอ่ะไอ้แบร์"
ไอ้เกอร์มองมันอย่างกวนๆ มันหันมามองผมอย่างกับเห็นขี้
"กูคบมันไม่ลง ชั่วเกินจะเป็นเพื่อนกู ไปละไปเรียนก่อนเดี๋ยวเลคเชอร์ให้ละกัน"
พูดจบก็เดินหนีไปทันที เออดีวะ ถ้าไม่ติดผมนั่งเฝ้าหน้าตึกอยู่นะ กระโดดถีบขาคู่มันไปล่ะ รมเสียโว๊ยยย
" มึงทำหน้าเหมือนหมาที่โดนเจ้าของเอามาทิ้งอ่ะ ไอ้ปอร์เช่ ฮ่าๆๆๆ"
ไอ้โดมิโน่สงสัยไม่อยากมีชีวิตต่อสินะมึง หึหึ
" ถ้าไม่ติดกูกำลังดูยัยแว่นอยู่ กูถีบมึงหน้าหงายไปแล้วไอ้โด"
มันมองหน้าผมยักคิ้วส่งยิ้มกวนตีนมาให้อ่ะ ไม่มีอารมณ์เล่นโว๊ย
"พอๆไม่ต้องไปคุยกับมันแล้ว ปล่อยมันไปแล้วมึงจะไปกินเหล้ามั้ยวะเย็นนี้"
ไอ้เกอร์ถามไอ้โดมิโน่ มันคุยกันเหมือนไม่มีผมร่วมโต๊ะด้วยอ่ะ
" ไปสิวะ กูหนีคู่หมั้นกูอยู่ แม่งเอ้ยตามจิกอย่างกับเมียอ่ะถ้ากูไม่เกรงใจพ่อกับแม่นะกูด่าไปนานล่ะ"
ไอ้โดมิโน่บ่นออกมาอย่างหัวเสีย อ่อมันมีคู่หมั้นนะตั้งแต่เด็กๆละ น้องคนนั้นก็สวยดีนะแต่เหมือนมันไม่ชอบมั่งตามจิกเกินไป
"มึงไม่เอาบอกกูสิ กูจัดการให้"
ไอ้เกอร์หน้าหม้อตลอดเวลา หึ
" แลกกับเพ้นตี้ดาวคณะมนุษย์กูยอม"
" ไอ้สัสเมียกูโว๊ยยยย"
แล้วมันสองคนก็ตีกัน - - คิดถูกคิดผิดวะให้พวกมันสองคนมานั่งเป็นเพื่อนผมไม่สนใจพวกมันแล้วเงยหน้าไปที่หน้าตึกต่อสักพักก็เห็นหม้อแกงเดินลงมากับเพ้นตี้ หึ ผมลุกขึ้นจากโต๊ะเดินตรงไปทันที
"หม้อแกงมาคุยกันหน่อย"
ผมเดินเข้าไปถึงก็เรียกยัยแว่นให้หันมา หันมามองผมอย่างกับเห็นกิ้งกือไส้เดือนอ่ะ เจ็บชิบหาย
"นายนี่หน้าด้านกว่าที่ฉันคิดอีกนะปอร์เช่"
พูดไปแล้วมองผมด้วยสายตาแบบรังเกียจอ่ะ นี่ไม่คุยกันแค่อาทิตย์เดียวเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ
" ฉันอยากคุยกับเธอ"
ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้เธอ วินาทีนี้จะโกรธจะเกลียดจะด่าเออยอมหมด ขอแค่คุยกันดีๆอ่ะ
"ว่ามาสิ ให้ครั้งสุดท้ายแล้วนะ หวังว่าหลังจากนี้ฉันคงไม่เห็นนายมาวนเวียนใกล้ๆฉันเหมือนแมลงวันนะ"
แต่ละคำเจ็บปวดเหลือเกินนี่สินะความรู้สึกของคนที่ไม่เป็นที่ถูกเลือก เธอก็คงเจ็บปวดเหมือนกับผมตอนนี้สินะ
"ฉันอยากขอโทษเธอนะหม้อแกง ฉันไม่ได้อยากเลิกกับเธอ ฉัน"
" ฉันได้ยินว่านายไม่อยากบอกเลิกฉันเพราะกลัวฉันเสียใจ ตอนนี้นายสบายใจได้แล้วนะ ฉันสบายดี"
พูดไปด้วยยิ้มไปด้วยเหมือนไม่รู้สึกเสียใจ แต่แววตาผมมองออกว่าเธอคงเจ็บไม่น้อย
"ฉันขอโอกาสได้ไหมหม้อแกง ให้ฉันทำอะไรก็ได้ฉันยอมทุกอย่าง ขอแค่เธอกลับมาหาฉัน"
ผมมองเธอที่ตอนนี้เงียบไม่ยอมพูดอะไร ผมเห็นนะว่าดวงตาของเธอสั่นไหว เหมือนจะร้องไห้ ผมกำลังจะยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้แต่มีเสียงใครไม่รู้แทรกเข้ามาซะก่อน
"น้องหม้อแกงรอพี่นานมั้ยคะ"
ผมหันไปทางต้นเสียงก่อนจะเจอกับไอ้หน้าตี๋ที่มองยัยแว่นด้วยสายตาที่ใครๆก็มองออกว่าชอบ
"ไม่นานหรอกค่ะพี่หมอ ออกเวรแล้วเหรอคะ ป่ะไปนั่งคุยกันร้านกาแฟดีกว่า"
ยัยแว่นเดินเข้าไปคล้อยแขนส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ไอ้หน้าตี๋นั้น ทำไมผมหงุดหงิดวะ
" หม้อแกง"
ผมเรียกชื่อเธอออกไป
"วันนี้ไม่ว่างแล้วมีนัดกับผู้ชายคนใหม่ไม่เห็นหรือไงปอร์เช่"
หันมายิ้มกวนๆให้ผม นี่จะเล่นสงครามประสาทกับผมหรือไงวะ
" เธอห้ามไปกับมันนะ"
"แล้วนายเป็นใครมีสิทธิอะไรมาสั่งหม้อแกง"
ไอ้นี่เสือกชิบหาย ผัวเมียเค้าจะคุยกันโว๊ยย
" อย่ามายุ่ง หลีกไป"
มันไม่ยอมหลีกไปแถมยังไปจับมือยัยแว่นอีก โมโหแล้วโว๊ยยยย ผมผลักมันออกไปก่อนที่จะได้สตั้นหน้ามันเพื่อนผมก็มาห้ามไว้ซะก่อน
" พอๆไอ้ปอร์เช่วันนี้มึงกลับก่อนเหอะ"
ไอ้เกอร์มาดึงผมไว้ ผมชี้หน้าไปทางไอ้หน้าตี๋นั่น
"ถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่งกับหม้อแกง อย่าหาว่ากูไม่เตือน"
พูดจบผมก็สะบัดออกจากเพื่อนผมแล้วเดินออกไปทันที แม่งเอ้ยโคตรหัวเสียเลยผมไม่มีทางยอมเสียยัยแว่นไปเด็ดขาด ไม่ว่าเธอจะยุ่งกับใครหรือใครจะยุ่งกับเธอผมจะตามไปรังควานจนทนไม่ได้เลย คอยดู
Mawkaeng Talk
หลังจากไอ้หมาบ้าปอร์เช่ชี้หน้าข่มขู่พี่หมอเสร็จตรงนั้นก็สงบสุขทันที ฉันพาพี่หมอไปนั่งตรงม้านั่งหน้าตึกก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง
"พี่หมอเป็นไรบ้างคะ"
ฉันถามออกไปเพราะเมื่อกี้เหมือนจะโดนผลักแรงๆด้วย
"พี่ไม่เป็นไร หมอนั้นเป็นอะไรกับหม้อแกงเหรอทำไมมันหวงเราขนาดนั้น"
พี่หมอจ้องหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบ
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่หมาหวงก้าง"
ฉันทำเป็นไม่สนใจ แล้วทำอย่างอื่นแทน
"ท่าทางมันไม่ปล่อยเราแน่ๆ ระวังตัวไว้แล้วกันพี่เป็นห่วงนะ"
เขาส่งยิ้มให้ฉัน พี่หมอเค้าเป็นเพื่อนบ้านฉันนะ สนิทกันตั้งแต่เด็กๆ ฉันกับเขาเรียนที่เดียวกันก็เลยเจอกันบ่อย แต่ด้วยที่เขาเรียนหมอเรียนหนักมากหลังๆก็ไม่ค่อยได้เจอกันนะ
" หม้อแกงจะระวังตัวแล้วกัน วันนี้กลับก่อนดีมะท่าทางจะไม่สนุกละ"
พี่หมอพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนที่เราจะแยกจากกัน
ติ๊งๆๆๆๆ
ใครส่งอะไรมานะ ฉันกดเข้าไปดูก่อนจะเจอข้อความของยัยเพ้นตี้
(เจอกันSeasonpup 20.00น. ฉันเครียดไปเป็นเพื่อนหน่อย)
ถ้าขนาดนี้คือว่าห้ามปฏิเสธสินะ เหอะ เอาเถอะนานๆไปทีเนาะ แต่งตัวสวยๆไปเที่ยวให้มันสนุกดีกว่า ถ้าอยู่คนเดียวมีหวังคิดถึงแต่เรื่องไอ้หมาบ้าอ่ะ เกลียดๆๆๆๆๆๆ
- Writer
