Girls wearing Glasses 10
1635 Words
Porsche Talk
ผมมองร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังสลบเหมือดอยู่ใต้ร่างผม ผมไม่อยากรุนแรงเลยสักนิดแต่เธอยั่วอารมณ์ผมอ่ะแม่งเอ้ย ผมถอดแก่นกายออกก่อนเดินเข้าไปล้างตัวแล้วเอาผ้าชุดน้ำมาเช็ดล้างตัวให้ยัยแว่นก่อนจะใส่ชุดนอนให้ ผมเก็บของปิดไฟก็ล้มตัวลงมานอนข้างๆหม้อแกงที่นอนนี้หลับปุ๋ยสบายตัวไปแล้ว
"ฝันดีนะเมียจ๋าของปอร์เช่"
เช้าวันต่อมา..
Mawkaeng Talk
ฉันตื่นมาด้วยอาการปวดหัวตัวรุ่มๆ ปวดหนึบไปทั้งตัว ปวดบริเวรช่วงล่างสุดๆ ฉันหันไปมองเห็นคงข้างๆที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอย่างมีความสุข
"ฉันเกลียดนายปอร์เช่"
ฉันพยายามพยุงตัวเองออกจากเตียงนอน ฉันจะต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านสักพักจะได้ไม่ต้องมาเจอปอร์เช่อีก
Porsche Talk
ผมตื่นขึ้นมาควานหาร่างบางแต่ไม่เจอแล้ว สะดุ้งตื่นจากเตียงทันที ผมเดินเข้าห้องน้ำตะโกนหาอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่เจอ นี่คิดจะหลบหน้ากันจริงๆใช่ไหม หึ ได้ เราจะได้เห็นดีกัน หม้อแกง
@มหาวิทยาลัย UC
ผมเดินเข้ามาสภาพอย่างกับซอมบี้ ใช้พลังงานเยอะไปหน่อยเมื่อคืน จัดหนักเมียตัวดีที่มันกล้าพยศผัว ว่าแต่ยัยนั้นหายไปไหนนะ ผมเดินไปเรื่อยๆก่อนจะเจอเพื่อนของหม้อแกงตรงม้านั่ง
"เพ้นตี้เห็นหม้อแกงมั้ย"
ผมเอ่ยถามออกไป เธอหันมามองผมแบบไม่สบอารมณ์
"ไม่รู้"
เออชัดเจนดีคำตอบ รู้เรื่อง ผมเดินไปนั่งโต๊ะข้างๆเพ้นตี้เพราะคิดว่าหม้อแกงคงจะมาแน่นอน สักพักเพ้นตี้ก็ลุกออกจากโต๊ะไปทันที อ่าว แล้วเมียผมมันไปไหนวะ ตอนนี้ผมหัวเสียสุดๆ โทรหาก็ไม่รับทักไปก็ไม่ตอบ
"กูว่าแล้วมึงต้องอยู่ที่นี่"
ผมเงยหน้าขึ้นไปก็ไปเจอกับไอ้โดมิโน่กับไอ้เกอร์ พวกมันเดินตามหาผมทั่ว
"เมื่อคืนหายหัวไปไหนไอ้สัส"
ไอ้โดมิโน่ถามขึ้น
"หาเมีย"
ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด โมโหโว๊ยย ทำไมผมไม่ตื่นก่อนวะ
"น้องมะปรางนะเหรอ"
ไอ้เกอร์แซวผมยิ้มๆ
"กูตลกหรือไง"
ผมไม่มีอารมณ์เล่นหรอกตอนนี้
"อ่ะๆ กูเห็นยัยแว่นเดินเข้าห้องเรียนไปกับเมียกูเมื่อกี้อ่ะ"
ผมเงยหน้ามองไอ้เกอร์ทันที
"อะไรนะ แม่งเอ้ยย"
ว่าละเชียวต้องเห็นผมแน่ๆถึงไม่ยอมเข้ามา ผมจะไปดักรอหน้าห้องเรียนดูสิจะหลบหน้าผมยังไงอีก หึ
14.30น.
Mawkaeng Talk
ฉันกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็มาเรียนดีที่บ้านไม่มีใครอยู่ เพราะสภาพฉันนี่อย่างกับถูกรุมโทรมมา เพราะไอ้หมาบ้าปอร์เช่คนเดียว ฉันเกลียดมัน คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนมันให้สาสม
"เลิกแล้วไปไหนต่อแก"
ยัยเพ้นตี้ที่กำลังเก็บของเตรียมออกจากห้องเรียนพูดขึ้น
"กลับบ้านช่วงนี้ฉันจะกลับไปอยู่บ้าน"
ฉันเดินออกไปทางประตูพร้อมกับยัยเพ้นตี้
"แกจะหนีมันเรื่อยๆเงี้ยเหรอ"
ฉันพยักหน้าเบาๆ
"ทนอีกเดือนเดียวก็จะฝึกงานแล้ว ฉันคงไม่ต้องทนเจอไอ้บ้านั้นอีก"
ฉันทำหน้าเซงๆถอนหายใจเบาๆ มหาวิทยาลัยของฉันเขาให้ทุกสาขาฝึกงานเทอมสุดท้ายก่อนจบหมดแหละ เพราะบางทีถ้าฝึกแล้วเขารับเข้าทำงานเลย จะได้ทำได้ทันทีไม่ต้องรอเวลา ดีจะตายเนาะแบบนี้ ฉันเดินออกจากประตูมาสักพักก็เจอกับไอ้ผู้ชายที่ฉันกำลังหนีมันอยู่ เห้อ จะบ้าตาย นี่มันเล่นมาดักรอหน้าห้องเลยเหรอ
"ไงเมียจ๋า ตื่นแล้วไม่ปลุกผัวเลยนะ"
เสียงซุบซิบดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของปอร์เช่ มองหน้าฉันแบบกวนประสาทสุดๆ ฉันจะบ้าตายจริงๆ มาพูดอะไรเสียงดังหน้าตึก
"ปากเสีย ไปไกลๆนะ"
ฉันเดินหนีทันที ขืนอยู่นานกว่านี้มันได้พูดจาทำให้ฉันเสียหายหนักขึ้นแน่ๆ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะหม้อแกง"
ปอร์เช่มาดึงมือฉันให้หันกลับไปหาเขา ใบหน้าเขาในตอนนี้ดูจะโกรธโมโหมากเลยอ่ะ แล้วฉันไม่โกรธหรือไง ฉันโดนข่มขืนนะเว้ย
"นายจะเอายังไงก็ว่ามา ฉันเบื่อนายเต็มทนล่ะ จะมาวุ่ยวายกับฉันทำไมที่ได้ไปยังไม่สาแก่ใจนายอีกเหรอ ห๊ะ จะเอาไรอีก"
ฉันเริ่มน้ำตาคลอ มองเขาอย่างไม่เข้าใจ ไม่รักไม่แคร์ หลอกฉันมาตลอดเวลาที่คบกัน ฉันโดนเขากระทำอยู่ฝ่ายเดียว มันยังไม่พออีกเหรอไง!! เหมือนเขาจะนิ่งไปก่อนละพูดเสียงอ่อนลง
"คุยกันดีๆนะหม้อแกง ฉันขอโทษ"
เขาพยายามจับมือฉันเอ่ยปากอย่างรู้สึกผิด เสียใจด้วยนะ มันสายไปแล้ว
"ฉันไม่ให้อภัยนายปอร์เช่ นายมันเลวเกินกว่าที่ฉันจะให้อภัยได้"
ฉันปาดน้ำตาออก เชิดหน้าใส่ไอ้หมาบ้าที่ตอนนี้หน้าเสียทำตัวไม่ถูกแล้ว
"ฉันขอโทษนะ ไม่โกรธนะครับคนดี"
เขาพยายามพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ฉันมองหน้าเขาอย่างเกลียดชัง
"ไปให้พ้นหน้าฉันซะปอร์เช่ อย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันเกลียดนาย"
ฉันผลักเข้าล้มลงพื้นแล้วปาดน้ำตาวิ่งออกไปจากตึกเรียนทันที อย่าได้มาเจอะเจอกันอีกเลยไอ้บ้าปอร์เช่
สองสัปดาห์ผ่านไป...
ฉันมาเรียนปกติแต่ไอ้บ้าปอร์เช่หลังจากวันนั้นก็มีส่งข้อความมาบ้าง แวะมาหาที่คณะบ้างแต่ไม่ได้มากวนใจอะไรฉันมาก เห็นว่ามีโปรเจคต้องทำ ก็ดีไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันไม่อยากเห็นเขา เวลาเห็นหน้าเขาแล้วฉันจะต้องนึกถึงคืนนั้น คืนที่เขารุนแรงกับฉัน กว่าที่ฉันจะหายเจ็บช่วงล่างเกือบอาทิตย์ มันฉีกขาดจนแสบไปหมด โดนน้ำทีนี่น้ำตาแทบจะไหล ตอนนี้เลิกเรียนแล้วละอีกอาทิตย์เดียวก็จะปิดเทอมแล้วเตรียมพร้อมไปฝึกงานได้ ฉันไปยื่นเอกสารฝึกงานไว้แล้วนะกำลังรอการตอบรับจากบริษัททัวร์แห่งหนึ่งอยู่
@ร้านขนมไทยหม้อแกง
"แม่คะหนูกลับมาแล้วค่ะ"
ฉันวิ่งไปสวัสดีแม่ฉันที่ตอนนี้กำลังนั่งทำทองหยิบทองหยอดอยู่ในห้องครัว
"หม้อแกงไปแต่งตัวแล้วลงมาลูกวันนี้เพื่อนแม่จะมาทานข้าวด้วย"
ฉันพยักหน้าเบาๆแล้ววิ่งขึ้นห้องไป จริงๆฉันมีบ้านแล้วก็ร้านอีกที่นะ แต่ว่าขอแม่นอนร้านเพราะใกล้กว่าบ้าน แต่คอนโดใกล้ที่สุดแต่ไม่นอนเพราะเดี๋ยวไอ้หมาบ้าปอร์เช่มาดักปล้ำฉันอีกทำไง ฉันกลัวเขาจนกลัวเรื่องเซ็กซ์ไปเลยอ่ะตอนนี้ ฉันถอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย แต่ว่าเพื่อนแม่มานี่เนาะ งั้นต้องแต่งให้เรียบร้อยหน่อยดีกว่า
"แม่คะทำอะไรกินอ่ะ"
ฉันเดินมาตรงห้องครัวเห็นแม่จัดขนมไว้ที่โต๊ะ แล้วก็มีอาหารอยู่ประมาณ5อย่าง ทำเยอะจังสงสัยมาหลายคน
"ก็ของโปรดเราไงล่ะ โทรตามพ่อสิไม่มาสักที"
"จ้า จะตามเดี๋ยวนี้แหละจ้า"
ฉันเดินออกไปตรงเคาร์เตอร์หยิบโทรศัพท์มากดโทร ที่ร้านฉันมีพนักที่ร้านประมาณ7คน ขาย4คนช่วยแม่ทำขนมประมาณ3คน ฉันก็ทำเป็นนะแต่ฉันขี้เกียจ
(ฮัลโหลหม้อแกงว่าไงลูก)
"แม่ให้โทรตามพ่อค่ะ เพื่อนแม่จะมาทานข้าวที่ร้าน"
(อีกครึ่งชั่วโมงนะลูก)
" รับทราบค่ะคุณพ่อขาาา"
ฉันพูดจบก็กดวางก่อนจะมีเสียงรถยนต์ขับเข้ามาจอดตรงหน้าร้าน ฉันวิ่งเข้าไปตะโกนเรียกแม่
"แม่เพื่อนมาแล้ว ออกมาดูหน่อย"
แม่ฉันล้างมือเสร็จก็เดินออกมาทันที ออกมาปุ๊บก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาคู่กับผู้ชายอีกคน ผู้หญิงฉันจำได้นะชื่อน้านันท์เคยเจอตอนเด็กๆ
"ยัยนันท์ คุณภาพ สวัสดีค่ะ ป่ะไปนั่งก่อน แตนๆเอาน้ำมาเสิร์ฟหน่อย"
แม่ฉันตะโกนเรียกให้พนักงานหยิบน้ำไปเสิร์ฟ ฉันเดินไปเข้าไปหาแตน
" มา เดี๋ยวหม้อแกงเอาไปเอง"
ฉันรับถาดน้ำเย็นมาจากแตนแล้วเดินเข้าไปตรงที่แม่อยู่
"น้ำมาแล้วค่ะ"
ฉันเอาน้ำวางให้ท่านทั้งสองแล้วก็ยกมือไหว้
" สวัสดีค่ะ"
ฉันทักทายคุณลุงคุณป้าทั้งสองคน คือว่าจริงๆฉันเคยเจอคุณป้าท่านนะ แต่นานมากแล้ว
"หนูหม้อแกงไม่เจอกันนานเลยลูกสวยขึ้นเยอะเลย อร๊ายๆๆๆ แม่มีลูกชายนะยังโสด นี่ยัยแก้มฉันจองหนูหม้อแกงให้ลูกชายฉันนะ"
ฉันนั่งยิ้มหัวเราะแหะๆ ไม่รู้จะพูดอะไรถามตู้สักคำหรือยังว่าอยากได้ไหม
"แกพูดแล้วน้าา ไปหาฤกษ์แต่งงานมาเลย ฮ่าๆๆ"
เออแม่ก็เป็นไปกับเขาด้วยเนาะ
"ขอโทษครับที่มาช้า พอดีผมหาที่จอดรถไม่เจอ"
ฉันว่าเสียงมันคุ้นๆแหะ ฉันหันไปข้างหลังก่อนจะเจอกับ..
" เห้ยยย ปอร์เช่/หม้อแกง"
- Writer
