Girls​ wearing​ Glasses​ 11

1110 Words
"เห้ยยยย​ ปอร์เช่/หม้อแกง" โอ๊ยยบ้าจริงๆซวยสุดๆ​ ทำไมต้องมาเจอหมอนี่ที่นี่ด้วยนะ​ ทำไมยิ่งหนียิ่งเจอกันก็ไม่รู้​ แล้วดูหมอนั่นมองฉันสิ​ อมยิ้มกรุ้มกริ่ม​ใส่ฉันจนฉันทำหน้าไม่ถูกแล้ว​ แม่กับคุณป้าก็มองเราสองคนแบบแปลกๆ "รู้จักกันเหรอจ๊ะลูก" แม่ปอร์เช่​มองมาทางพวกเราสองคน​ " รู้จักสิครับแม่ก็นี่หม้อแกงแฟนผมเอง" ฉันหันขวับไปทางเขาอย่างอึ้งๆ​ ไอ้บ้าเอ้ย​ ฉันรีบหันกลับไปจะเตรียมปฏิเสธ​ แต่ท่านทั้งสี่คนมองหน้าเราสลับกันไปมาแถมยังยิ้มดีใจอีก​ ให้ตายสิ​ "เอ่อ​ คืออย่างนี้ค่ะ​ คือเราสองคน" ฉันกำลังจะอธิบายแต่ไอ้บ้าปอร์เช่​ก็เดินมานั่งลงข้างๆฉันแล้วพูดแทรกฉันขึ้นมา " ผมกับหม้อแกงเราสองคนเป็นแฟนกันจริงๆครับแล้วเราสองคนก็มี​ อะ" ก่อนปอร์เช่​จะพูดจบฉันรีบหันไปปิดปากไอ้บ้านั้นทันที​ ดูจากหน้านายนั้นแล้วจะต้องบอกเรื่องคืนนั้นแน่ๆ​ " ไปคุยกันหน่อยปอร์เช่" ฉันผละมือออกจากใบหน้าของเขาแล้วก็เดินออกไปทันที​ หมอนั้นอมยิ้มเดินตามมาอย่างเงียบๆพวกผู้ใหญ่มองตามเราสองคนด้วยแววตาสงสัยแต่ไม่พูดอะไร " เมื่อกี้จะพูดอะไร" ออกไปลับสายตาผู้ใหญ่ฉันก็โวยวายใส่เขาทันที​ เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้​ ก่อนจะเอ่ยขึ้น "ก็จะพูดว่าเราสองคนเป็นผัวเมียกันแล้วไง​ ดีจังพรหมลิขิต​ชัดๆอ่ะ​ ถ้าแม่กับคุณน้ารู้นะ​ เราสองคนต้องได้แต่งงานกันแน่ๆเลย" ปอร์เช่​พูดออกมาแบบยิ้มดีใจสุดๆ​ ฉันมองหน้าเขาอย่างโมโห "ไอ้บ้า​ ใครจะแต่งกับนาย" ฉันเอามือทุบหน้าอกเขาอย่างระบายอารมณ์​หงุดหงิดสุดๆคนบ้า " เดี๋ยวก็รู้ว่าได้แต่งมั้ย" พูดจบก็เดินเข้าไปข้างในทันที​ ฉันรีบดึงแขนเขาไว้ทันที " หยุดนะ​ นายจะเอาไงว่ามา" เขาหันกลับมามองหน้าฉันยิ้มหน้าแป้นมาเชียว "ขอแค่สองข้อ​ ถ้าทำได้จะไม่พูด" " อะไร" ฉันขมวดคิ้วมองหน้าเขานิ่งๆระแวงไปหมดหมอนี่มันร้ายจะตาย "ข้อแรกเธอต้องมาฝึกงานที่บริษัท​ฉัน​ ข้อสองเธอต้องกลับไปอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม" พูดจบก็ยักคิ้วมองหน้าแบบกวนๆ​ ฉันถึงกับพูดไม่ออกถ้าให้พ่อกับแม่รู้ฉันโดนบังคับให้แต่งกับไอ้บ้านี่แน่ๆอ่ะ​ ฉันยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ​ อีกอย่างฉันไม่อยากได้หมอนี่เป็นสามีหรอก​คนกะล่อน​ หลอกลวงใครจะเอา​ ชิ​ " เงียบแสดงว่าไม่โอเคใช่ไหม​ งั้นจะไปบอกเดี๋ยวนี้แหละ" พูดจบก็ทำท่าจะเข้าไปข้างใน​ ฉันรีบตะโกนเรียกไว้ "ดะ​ เดี๋ยวก่อน​" เขาหันมามองหน้าฉันนิ่ง "เออก็ได้​ แค่นี้ใช่ไหม​" เขาพยักหน้ายกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้ามา​ใกล้ๆฉัน​ มือยกขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าของฉันก่อนจะจูบปากฉันทีหนึ่ง "พูดง่ายแบบนี้รักตายเลย" ฉันกำหมัดแน่นอย่างทำอะไรไม่ได้​ ฉันจะต้องเอาคืนไอ้บ้านี่ให้ได้เลย​ คอยดู ปอร์เช่​พาฉันเดินกลับเข้าไปในร้าน​ ก่อนจะพาฉันเดินเข้าไปนั่งข้างๆผู้ใหญ่ "คุยกันเรียบร้อยแล้วเหรอลูก" แม่ฉันหันมาถามฉันกับปอร์เช่​ ฉันพยักหน้าเบาๆไม่ตอบอะไร "พ่อครับหม้อแกงจะไปฝึกงานที่บริษัทของเราน่ะครับ​" พ่อปอร์เช่​หันมามองหน้าฉันอย่างงงๆ "แล้วหนูหม้อแกงเรียนอะไรมาลูกบริษัทเราทำรับเหมานะปอร์เช่​" "ก็หุ้นส่วนใหม่ของเราเป็นชาวญี่ปุ่นนิ​ อีกอย่างกำลังจะเปิดสาขาใหม่ที่ญี่ปุ่นด้วย​ แล้วหม้อแกงจบภาษามาทำไมจะฝึกไม่ได้ละพ่อ" ปอร์เช่​อธิบายให้พ่อของเขาฟัง​ "ดีๆพ่อจะได้ไม่ต้องไปหาล่าม​ งั้นหนูหม้อแกงไปฝึกงานกับลุงนะจบปุ๊บก็ทำงานด้วยกันเลย ไหนๆก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วใช่ไหมวะไอ้กัน​ " พูดจบหันไปขอแรงสนับสนุนจากพ่อของฉัน​ พ่อฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย​ นี่ตกลงฉันจะหนีไอ้บ้าปอร์เช่​ไปไหนไม่ได้ใช่ไหมเนี้ย​ หึ่ยยยจะเอาคืนมันยังไงดีวะ​ " ป่ะๆไปทานข้าวกันเถอะค่ะ​ อาหารจะเย็นหมดแล้ว" จากนั้นพวกเราก็เดินไปทางโต๊ะอาหารที่เด็กๆจัดไว้ให้​ ฉันก็มองค้อนไอ้บ้าปอร์เช่​ตลอดทางที่ทานอาหาร​ @คอนโดหม้อแกง ฉันกลับมาที่คอนโดในวันนี้เพราะไอ้บ้าปอร์เช่​ขู่ฉันไว้​ น่ารำคาญจริงๆ​ แล้วคือจะมานอนกับฉันนี่สิ​ เห้อ​ ทำไงดีเนี้ย ก๊อกๆๆๆ ฉันเดินไปเปิดประตูก่อนจะเจอปอร์เช่​ยิ้มร่าอยู่ตรงหน้าประตู​ ฉันถอนหายใจเบาๆแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องกดโทรศัพท์​ไม่สนใจหมอนั่น "หม้อแกงจ๋าาา" จู่ๆก็มาดึงโทรศัพท์​ฉันออกแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วดึงตัวฉันให้มานั่งตักเขา "ต้องการอะไรปอร์เช่" ฉันถามเขาออกไป​อย่างไม่เข้าใจ "คิดถึงที่สุดเลยรู้ไหม" เอานิ้วมือมาเกลี่ยใบหน้าของฉันอย่างนุ่มนวล​ ทำไมต้องใจเต้นด้วยนะ​ ไอ้หมอนี่มันปล้ำแกนะเว้ยหม้อแกง "แฟนนายละอยู่ที่ไหน" ฉันถามออกไป​ เขาชี้นิ้วมาตรงหน้าผากของฉัน "นี่ไงแฟนเช่อ่ะ" ฉันเบ้ปากใส่เขา​ แหวะ​ เช่บ้าเช่บออะไร​ "น้องมะปรางของนายไง" เขาถอนหายใจอย่างไม่สบอารม​ณ์ "ไม่ได้คบซะหน่อย ก็แค่เล่นๆ" "เลวสุดๆไปหลอกกินเค้าแล้วไม่รับผิดชอบ​ สารเลว" ฉันตะโกนด่าหมอนั้นแต่มันทำหน้าเหมือนไม่สำนึกในสิ่งที่มันทำเลยสักนิด " ยังไม่ได้กินเลยป่ะ ตั้งแต่คบกับหม้อแกงมาจนมาถึงวันนี้เช่ยังไม่เคยนอกใจนอกกายหม้อแกงเลยนะ" ไม่พูดเปล่าทำตาหวานเชื่อมใส่ฉันอีก​ มือก็อยู่ไม่นิ่งซุกไซร้​เข้ามาตรงแผ่นหลังของฉัน " เนียนนักนะ​ เอามือออกไป" ฉันตีมือเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ​ เอาเถอะตอนนี้ยอมๆหมอนี่ไปก่อนแล้วกัน​ ค่อยหาทางเอาคืนทีหลัง​ หึ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD