11
1214 Words
“พี่คีย์น่ะ ทำไมรู้คะ”
“รู้สิ ก็หนุ่ม ๆ ในโรงเรียนมองพราวกันทั้งนั้น ทำไมพี่จะไม่รู้” เขาแกล้งทำเสียงเข้มตอบกลับมา ก่อนถามต่อ “แล้วไงอีก”
“แล้วทีนี้ คนนั้นน่ะก็เป็นพี่ที่เพื่อนของพราวแอบชอบด้วยค่ะ”
“อ้าว” เสียงทุ้มร้องออกมาคำเดียวทำเอาเด็กสาวหน้าเสียเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายร้องถามเขาไป เพราะร้อนใจเรื่องนี้อยู่จริง ๆ
“ถ้าเป็นพี่คีย์ พี่คีย์จะทำยังไงคะ”
“ถ้าเป็นพี่หรือ พี่ก็จะดูก่อนว่าพี่ชอบคนที่มาจ้างให้พี่ทำการ์ดหรือเปล่า” เสียงถามหลอกล่อเล็กน้อย โดยที่ภัทรวรินทร์ไม่มีทางตามทัน จึงรีบร้องตอบเขากลับไปว่า
“พราวไม่ได้ชอบเขาเลยค่ะ”
“แล้วพราวชอบใคร”
ได้ยินเสียงถามจากปลายสายแล้วก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นด้วยเลือดแห่งวัยแรกรุ่นสาว แม้ไม่เห็นหน้ากันได้ยินแค่เสียงก็ทำให้เธอเขินได้แล้ว เลยบ่ายเบี่ยงไม่ตอบ
“พี่คีย์ตอบเร็ว ทำยังไง”
“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องไปทำอะไร เฉย ๆ ไว้ แล้วค่อยหาโอกาสไปบอกยายครีมวันหลัง ค่อย ๆ บอกล่ะ ตะล่อมคุยดี ๆ”
ฐิรดลบอกอย่างรู้นิสัยของน้องสาวเป็นอย่างดี
“พี่คีย์”
เธอร้องเรียกเขาด้วยอาการตกใจ เมื่อครู่นี้ตอนเล่าเธอไม่ได้พูดชื่อของฐิติชญาออกไปเลยนะ เขารู้ได้อย่างไรกัน
“ทำไมพี่ถึงรู้ใช่ไหม” เสียงถามฟังดูเหมือนว่าเขากำลังยิ้มอยู่อย่างนั้นแหละ เด็กสาวร้องตอบเขาไปพร้อมพยักหน้าหงึกหงักตามไปด้วย
“ครีมพูดถึงแต่เราให้พี่ฟังว่าสนิทกันอย่างนั้นอย่างนี้ เวลาอยู่ที่โรงเรียนจะไปไหนก็ต้องเดินไปด้วยกัน ตัวติดกัน จะมีใครไปได้อีกล่ะที่เป็นเพื่อนพราวจนพราวจะต้องเป็นห่วงได้ขนาดนั้นน่ะ”
“พี่คีย์น่ะ รู้หมดเลย” บ่นอุบเบา ๆ ตอนนั้นเองที่แว่วเสียงหัวเราะดังมาตามสาย แล้วจึงถามเขากลับว่า
“พี่คีย์จะได้กลับมาที่นี่วันไหนคะ”
“เสาร์นี้”
ได้ยินว่าเขาจะกลับมาภายในวันเสาร์นี้แล้วก็ให้รู้สึกดีใจมาก เพราะเธอกับเขาได้เพียงแต่โทรศัพท์คุยกันเท่านั้น
สามอาทิตย์ที่ฐิรดลไม่ได้กลับมาที่บ้าน เพราะต้องเรียนหนักมาก ได้ยินเขาเล่าว่าวางสายก็ต้องไปท่องตำราต่อถึงตีสาม นอนนิดเดียวก็ตื่นไปเรียน ดีหน่อยที่ยังได้คุยกับเธอเป็นการผ่อนคลาย
เธอเองก็ตั้งใจเรียนเช่นกัน โดยมีเขาเป็นต้นแบบ เพราะฐิรดลเป็นที่กล่าวขานว่าเรียนดีติดอันดับของจังหวัด
“จริงหรือคะ” พึมพำถามเขาไป
“ไปดูหนังกับพี่นะ วันเสาร์ที่พี่กลับไปน่ะ”
“ที่ไหนคะ”
เขาบอกชื่อห้างสรรพสินค้าแห่งเดียวของจังหวัดที่มีโรงภาพยนตร์ในนั้นด้วย ได้ยินแล้วก็นึกหนักใจ ไม่รู้ว่าจะออกไปได้อย่างไร
“พี่ว่าพราวน่าจะชอบเรื่องนี้”
“เรื่องอะไรคะ”
พอเขาบอกไปก็ยิ้มแล้วอ้อมแอ้มตกลงว่าจะไป
พอได้คุยกับเขาแล้ว เรื่องไม่สบายใจพวกนั้นก็ค่อย ๆ จางหายไป ไม่คิดเลยว่าฐิรดลจะเป็นคนคุยสนุกและสอดแทรกสอนอะไร ๆ ให้เธอได้มากมายขนาดนี้ อีกทั้งยังบอกสูตรง่าย ๆ ในวิชาที่ยาก ๆ ให้เธอท่องจำได้อีกด้วย
หัวใจของเด็กสาวพองโตขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงเขา
ก่อนวางสายฐิรดลบอกว่าจะไปดูรอบฉายของวันนั้นก่อนว่ามีกี่โมง แล้วจะโทรมานัดหมายเวลากับเธออีกทีในวันรุ่งขึ้น
แล้วพอถึงวันใหม่เด็กสาวก็รอรับสายของเขาด้วยใจจดจ่อ เขาบอกว่าได้รอบฉายมาแล้วจากเพื่อนแก๊งอาชีวะที่เธอเจอในที่ไปหลบฝนในบ้านของใครสักคนในกลุ่มวันนั้น ฐิรดลจึงวานให้พวกนั้นซื้อตั๋วให้ด้วยเลย
ได้ยินแบบนั้นก็ใจพองฟู แทบจะรอให้ถึงวันเสาร์หน้าไม่ไหว อยากพบเขา อยากเจอเขาเหลือเกิน เด็กสาวถอนใจเบา ๆ กับความรู้สึกดี ๆ ที่เพิ่งเคยมีเป็นครั้งแรกของชีวิต
“ของก็ยังมีอยู่เลย ไม่ต้องซื้อมาเยอะนัก”
สมสมรบ่นเมื่อได้ยินว่าเธอท้วงเรื่องด้ายและซิปที่เหลือไม่กี่ชิ้นแล้วอาสาจะออกไปหาซื้อวัสดุซ่อมผ้ามาให้
“พอดีว่าพราวจะออกไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนด้วยน่ะน้าสม”
สมสมรมองแล้วถอนใจ ตนเองก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรให้มันมากความนัก อีกอย่างภัทรวรินทร์ก็เป็นเด็กดีมาตลอด คงไม่คิดเกเร ทำตัวนอกลู่นอกทางให้ต้องหนักใจหรอกล่ะมั้ง
“พราวไปก่อนนะจ๊ะน้า”
ภัทรวรินทร์บอกแล้วหันหลังเดินออกจากร้านซ่อมเสื้อผ้าของนางสมสมรไป ในใจก็ให้รู้สึกไม่ค่อยดีนัก เพราะเป็นครั้งแรกที่โกหกน้าสาว ปกติไม่เคยต้องโกหกเวลาจะขอไปไหน พอได้ยินฐิรดลชวนไปดูภาพยนตร์ จึงอ้อมแอ้มบอกเขาว่าคงไปไม่ได้ โดนเขาซักไปเรื่อยว่าทำไมไปไม่ได้ จำต้องบอกไปตามตรงว่าตนไม่เคยออกไปไหนกับเพื่อนต่างเพศ และหากน้ารู้ท่านก็คงไม่อนุญาตให้ไป ฐิรดลจึงช่วยเป็นต้นคิดหาเหตุให้ออกไปหาเขาและตนก็ยอมพูดตามนั้นอีกด้วย
หากท่านรู้ทีหลังจะต้องโกรธเธอแน่ ๆ
เอาเถอะ ดูหนังแล้วก็รีบกลับ ท่านไม่มีทางรู้หรอก
สมสมรมองตามจนร่างของเด็กสาวลับตาไปค่อยหยิบงานของลูกค้าที่ค้างอยู่ขึ้นมาทำต่อจนเสร็จ
ภัทรวรินทร์ไปถึงที่ห้างสรรพสินค้าแห่งเดียวในตัวจังหวัดแล้วก็ออกอาการประหม่าเป็นอย่างมาก เคยมาที่นี่บ้างแต่ก็มากับสมสมร ไม่ได้มาบ่อยนัก หากจะนับมือแล้วครั้งนี้ก็ครั้งที่สี่เท่านั้นเอง
เด็กสาวเดินเข้าประตูไปแล้วก็รู้สึกเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศของห้าง แล้วค่อยสอดส่ายสายตามองหาฐิรดล
เพราะนัดหมายกันที่ตรงประตูทางเข้า หากไปไกลกว่านี้ ซับซ้อนมากกว่านี้ เธอไม่ถนัดนัก จึงขอรอที่นี่ดีกว่า
จนเห็นว่ายังไม่ถึงเวลานัดหมายก็เลยเดินวนไปวนมา กินน้ำรอจนหมดไปหนึ่งขวดแล้วเขาก็ยังไม่มาเสียที เด็กสาวถามคนแถวนั้นว่าห้องน้ำไปทางไหน ได้คำตอบแล้วรีบเดินไว ๆ ออกมาทันที แล้วเดินไปยังประตูทางเข้าอีกครั้งก็พบว่าฐิรดลยืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว
“ไปไหนมา พี่มายืนรอตั้งนานแน่ะ” เขาบอกยิ้ม ๆ
- Writer
