“ไม่มีใครมาเปิดใช่ไหม ปีนเข้าไปเองก็ได้ รอผมอีกแป๊บเดียวนะน้ำ” มือใหญ่จับรั้วบ้านไว้มั่น ขาข้างขวาก้าวขึ้นเหยียบรั้ว แล้วป่ายขาซ้ายขึ้นปีนข้ามรั้วไปครึ่งตัวแล้ว แต่พอเสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้น ภูชิตก็ตัดสินใจล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมากดรับ ในขณะที่ร่างใหญ่ของเขายังอยู่บนรั้ว
“สวัสดีครับคุณหนูไอ ผมถึงบ้านน้ำแล้วครับไม่ต้องเป็นห่วง” ภูชิตบอกกับปลายสายที่โทรเข้ามา เขารีบบอกออกไปเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นห่วงตนว่าจะหาบ้านของน่านน้ำไม่เจอ แต่ข้อมูลใหม่ที่ได้ยินทำให้ภูชิตแทบหมดแรง
“คุณภูชิตคะ ยายพิมพ์โทรมาบอกน้ำว่า ป้าดอกไม้พายายน้ำไปพักที่โฮมสเตย์บ้านนาเปี่ยมรักค่ะ”
“อะไรนะครับ...” ความยินดีที่หาบ้านของคนรักเจอหายไปหมดสิ้น รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที
“เอ่อ...ตามที่ได้ยินเลยค่ะ เดี๋ยวหนูไอจะส่งเบอร์โทรและข้อมูลการเดินทางไปบ้านน้าเปี่ยมรักให้นะคะ...คุณภูคะ ฟังอยู่ไหมคะ”
“ฟั
