EP 70
1120 Words
“แจม! ตื่นขึ้นมาให้ผมเช็ดตัวแล้วก็กินข้าวก่อน ค่อยนอนต่อนะ”
วางถาดได้เขาก็ตรงไปหาเมีย ที่เหมือนจะครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่บนเตียง แต่เขาไม่รอช้า รีบไปหากะละมังใส่น้ำพร้อมผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้เมียออกรอบทันที
ส่วนเมียที่พอจะได้สติก็ค่อยๆ คว้าผ้าห่มมาคลุมร่างที่เกือบจะเปลือยเพราะมือเขาแล้วด้วยความอาย แม้ทั้งกายจะเคยผ่านมือผ่านตาเขามาแล้ว แต่ก็ยังกระดากอยู่มาก หากจะนอนแน่นิ่งให้เขาใช้ผ้าเช็ดไปจนถ้วนทั่วอย่างนี้
“ป่วยขนาดนี้ยังจะมาอายอีก ลืมไปแล้วเหรอว่าผมเห็นจนหมดทุกตารางนิ้วแล้วนะ”
ผู้เป็นสามีเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ ให้เมียที่ดูยังอ่อนเพลีย และคงไม่มีอารมณ์จะมาคุยเล่นกับเขาแน่ เพราะเมียปิดเปลือกตาลงแทนที่จะจ้องมองใบหน้าหล่อของผัวอย่างเขา
“คุณอยากใส่ชุดไหน ผมจะได้หยิบให้ถูก”
เขายกชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาวกับสีเทามาให้เมียเลือก แต่เมื่อเห็นเมียเอาแต่นอนมองนิ่งๆ เขาเลยตัดสินใจเลือกสีขาวให้ แล้วช้อนร่างที่อ่อนแรงให้อยู่ในท่านั่ง สวมชุดจากทางศีรษะให้ แล้วยกบั้นท้ายเมียขึ้นเพื่อดึงชายชุดลงไปอย่างง่ายดาย
“เดี๋ยวผมจะเอาข้าวต้มไปอุ่นก่อนนะ”
วิวรรญามองหน้าเขานิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร เพราะยังมีไข้ และเหนื่อยอยู่มาก เลยเลือกที่จะปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก็หลับไปได้ครู่เดียวก็ถูกเขาปลุกให้ตื่นแล้ว
“ฉันไม่หิว ไม่อยากกินอะไร”
เลยพยายามฝืนใจพูดแม้ไม่อยาก เพราะรู้ดีว่าไม่สามารถอ้าปากรับอาหารชนิดไหนๆ ได้ ปากขมไปหมด แม้แต่น้ำสักหยดก็ยังไม่ยากจะกลืนกิน
“ฝืนหน่อยนะ คุณไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วมั้ง ผมถามในครัวแล้ว ไม่มีใครยกอาหารมาให้คุณเลย จะได้มีแรงสู้กับโรค กินคำสองคำก็ยังดี นี่ผมทำเองกับมือเลยนะ”
แต่ปาลินไม่คิดจะยอมง่ายๆ วางถาดไว้บนโต๊ะได้ก็นั่งข้างเตียง แล้วสอดแขนแข็งแรงไปช้อนกายเมีย ให้อยู่ในทางกึ่งนั่งกึ่งนอน คว้าหมอนอีกใบมาให้เมียหนุนหลังอย่างแผ่วเบา
“คุณไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ เดี๋ยวยาที่กินเข้าไปจะกัดกินกระเพาะกันพอดี อ้าปากเร็ว อย่าดื้อนะ ไม่งั้นนายลินคนสวนผู้ต่ำต้อยของคุณจะลงโทษด้วยการตีก้นจนลายเลยล่ะ”
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจกันแน่ เมื่อคนป่วยได้ยินชื่อนี้ แต่ก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมาแล้วยอมอ้าปากรับข้าวในช้อนที่เขาถือจ่อไว้ให้อย่างยากลำบาก เพราะมันขมคอจนไม่อยากจะกลืนอะไรลงไปจริงๆ
“ค่อยๆ เคี้ยว ผมแบ่งปลาเป็นชิ้นเล็กๆ ให้แล้วกลัวคุณจะไม่มีแรงเคี้ยว แม่ครัวเลยบอกให้ผมใส่กุ้งสับกับหมูแล้วก็แครอทเข้าไปด้วย น้ำซุปนี่สูตรเด็ดของแม่ครัวบ้านผมเชียวนะ”
คนป้อนจ่อคำที่สองมาไว้ แม้คนป่วยจะไม่อยากอ้าปากรับแค่ไหน แต่ก็จำใจต้องทำตาม เพราะรู้ดีว่าร่างกายต้องการอาหารมากแค่ไหน
“พรุ่งนี้ผมจะทำโจ๊กทรงเครื่องสูตรเด็ดประจำบ้านให้กิน รับรองคุณหายป่วยแน่”
แม้มือจะยกข้าวคำที่สามไปจ่อรอ แต่เขาวางโปรแกรมไปถึงตอนเช้าด้วยหัวใจชุ่มชื้นน้อยๆ ขึ้นมาแล้ว แม้บาดแผลระหว่างผัวเมียจะยังไม่ได้รับการเยียวยา แต่ปาลินก็เลือกที่จะลืม เลือกที่จะไม่คิดถึงมัน
“คืนนี้ผมจะให้ในครัวทำซุปไก่มาไว้ให้สักถ้วย กลางดึกจะได้มีอะไรให้คุณกิน”
“ไม่ไหวแล้วค่ะ”
“อีกคำนะ กินโปรตีนเข้าไปหน่อยจะได้มีแรงสู้โรค”
วิวรรญาฝืนอ้าปากรับคำที่สี่ที่มีก้อนกุ้งผสมหมูสับอยู่ในช้อนอย่างยากลำบาก และต้องฝืนกลืนน้ำลงไปอีกหลายอึก กว่าปาลินจะยินยอมให้เมียนอนได้
เขาหันไปมองประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ เด็กรับใช้เอามื้อเย็นมาให้อย่างที่คิดไว้ แล้วเขาก็สั่งเมนูพิเศษให้แม่ครัวทำมาให้ก่อนเลิกงาน ส่วนตัวเองก็นั่งกินอยู่นอกห้องคนเดียวเงียบๆ
แล้วขึ้นไปหอบแล็ปท็อปมานั่งทำงานอยู่ในห้องเมียเงียบๆ เมื่อกะเวลาพอที่จะให้เมียกินยาก็รีบปลุกขึ้นมา ป้อนซุปร้อนๆ ก่อนค่อยให้ยา แล้วปล่อยให้เมียนอนต่อ ส่วนตัวเองก็นั่งทำงานต่อ
ราวตีสองเขาถึงไปอาบน้ำ แล้วก้าวขึ้นเตียง สอดกายไปนอนเคียงข้างเมีย หอบแก้มที่ร้อนผะผ่าวของเมียด้วยหัวใจรัก โอบกอดกายที่ร้อนผะผ่าวของเมียด้วยหัวใจรักเช่นกัน ก่อนจะหลับไปอย่างรวดเร็วเพราะอาการเหนื่อย
ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนหกโมงเช้าเข้าไปแล้ว ความคิดที่จะทำโจ๊กให้เมียนั้นต้องพับเก็บไป เพราะต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน เขาเลยโทรไปสั่งในครัวแทน
“แจม! ลุกมาเช็ดตัวก่อนนะ จะได้กินข้าวกินยา”
เขาก้าวขึ้นเตียงเมื่อออกมาจากห้องน้ำพร้อมกะละมังผ้า ทั้งที่ตัวเองยังมีผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้แค่นั้น วิวรรญาอยากจะปฏิเสธ แต่ก็อยากหายไม่น้อยด้วยความห่วงงาน เลยยอมให้เขาช่วยเปลื้องผ้าออกอีกครั้ง
ไม่ถึงสิบนาทีก็ได้นั่งเอาหลังพิงหัวเตียงด้วยอาการหอบน้อยๆ ขณะที่สามีกำลังแต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เด็กรับใช้ไม่คุ้นหน้ายกถาดอาหารเข้ามาเมื่อเขาไปเปิดประตูให้
“เดี๋ยวผมจะป้อนเอง รีบกลับไปกินมื้อเช้าแล้วมาคอยดูแลคุณแจมแทนเจียหน่อยนะ ฝากบอกน้ามาลาด้วยว่าผมยืมตัวมาช่วยก่อนเพราะเจียยังไม่กลับ”
ปาลินสั่งทั้งๆ ที่ยังยืนผูกไทอยู่หน้ากระจก เด็กรับใช้รับคำแล้วรีบทำตามทันที เขาเองก็รีบมาทำหน้าที่สามีด้วยการเตรียมป้อนอาหารเมียทันทีเช่นกัน
- Writer
