EP 69
1107 Words
‘นายลิ- นายลี-น นายลิน’
เขาค่อยๆ โน้มกายไปใกล้ๆ ริมฝีปากเมีย ที่เปล่งคำออกมาขาดๆ หายๆ แต่สุดท้ายก็ได้ยินชัดเจนว่าเมียเพ้อพกถึงใคร หัวใจกระตุกเต้นไม่เป็นส่ำขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
‘นายลิน นายอยู่ไหน ฉันคิดถึงนาย กลับมาหาฉันได้มั้ย’
‘แม่! แม่ไม่รักแจมเลยใช่มั้ย แม่มีลูกใหม่ มีบ้านใหม่ แม่ไม่ต้องการแจมแล้วใช่มั้ย’
‘คุณพ่อก็ไม่รักแจม คุณพ่อไม่เชื่อว่าแจมเป็นลูกคุณพ่อ ทำไมคะ ทำไม’
ปาลินจ้องมองหยดใสๆ ที่ไหลอาบหางตาลงไปหาไรผม ไล่ไปจนถึงใบหู สุดท้ายหยดลงไปหาหมอนสีขาวสะอาดตาด้วยอาการนิ่งอึ้ง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมียไปเจอกับเหตุการณ์อะไรมาบ้าง รู้แต่ว่าคงจะสะเทือนใจมาก ถึงขนาดเพ้อพกเวลาเจ็บป่วยเช่นนี้
‘นายลิน ฉันคิดถึงนาย กลับมาหาฉันได้มั้ย’
‘นายลิน ฉันรักนาย ได้ยินมั้ยว่าฉันรักนาย’
กายเขาแข็งทื่อประหนึ่งถูกขึงตึงไว้กับกางเขนจนขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ เมื่อคำนี้หลุดออกมาจากปากเมีย มันมีทั้งปลาบปลื้มใจ ดีใจ ปีติยินดีในใจ เมื่อรับรู้ว่าเมีย
‘รักไอ้ลินผู้ต่ำต้อย’
แต่ก็เสียใจไม่แพ้กัน เมื่อนายปาลินผู้มั่งคั่งคนนี้ ไม่ได้ใจเมียมาเลยแม้แต่เศษเสี้ยว หรือถ้าจะพูดกันจริงๆ พูดกันตรงๆ นั่นคือ เมียเกลียดนายปาลินคนนี้มากมายด้วยซ้ำ
ผ้าขนหนูถูกยกขึ้นซับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด นั่นแปลว่าเมียกำลังได้รับบาดเจ็บทางใจ ไม่ต้องเดาว่าจากใครก็รู้ได้โดยไม่ต้องคิดนาน
เขายอมรับกับตัวเองว่านับความดีที่นายปาลินคนนี้มีให้เมียแทบได้ไม่ แม้จะใช้เวลาครุ่นคิดอยู่หลายนาทีก็ตาม ทว่าความชั่วนั้นมันแทบไม่ต้องคิดนาน รายการก็ยาวเป็นหน้ากระดาษแล้ว
‘แต่นายไม่รักฉันนายหลอกฉัน นายทำร้ายฉัน’
‘ฉันไม่มีใครแล้ว ไม่มีใคร ไม่มี ไม่มี ไม่มี’
ปาลินยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเอง ที่ไหลลงไปตามแก้มสากด้วยสะเทือนใจในคำเพ้อพกของเมีย ที่ตัวเองมีสัดส่วนเก็บเต็มร้อยอยู่ในนั้น และสาระสำคัญคือ
‘คุณแจมรักไอ้ลินผู้ต่ำต้อย’
มากมาย จนถึงกับเพ้อเพรียกเรียกหายามเจ็บไข้ แล้วไอ้ลินคนนี้ให้อะไรกับคุณแจมผู้น่าสงสารบ้าง นอกจากคำหลอกลวง แล้วนายปาลินคนนี้ให้อะไรกับเมียบ้าง นอกจากความเจ็บช้ำ
ผ้าขนหนูผืนเก่า ถูกหยิบไปซับน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะเหือดแห้งลงไปเลย แม้เมียจะหลับสนิทไปแล้วก็ตามที แล้วผู้เป็นสามีก็ขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆ เมีย โอบกอดเมียไว้โดยไม่เกรงกลัวกับไข้ที่อาจจะได้จากกันมาสักนิดเดียว ความเหนื่อยจากงานทำให้เขาหลับไปในเวลาไม่นานเลย
ชั่วโมงกว่าๆ ปาลินถึงได้สะดุ้งตื่น เมื่อมือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นสะเทือนเรียก เขารีบตอบคำถามเลขาไปทันควัน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าตา แล้วออกมาดูเมียที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ดังเดิม
“แจม! เดี๋ยวผมไปหาอะไรมาให้กินก่อนนะ”
“...”
เพราะไม่แน่ใจว่าเมียหลับหรือตื่น และไม่รู้ว่าเมื่อคืนเมียกินอะไรลงไปบ้างหรือไม่ ส่วนมื้อเช้ากับเที่ยงนั้นไม่ต้องถาม ในเมื่อเจียไม่อยู่ ก็คงไม่มีใครที่ไหนมาคอยจัดการเรื่องเหล่านี้ให้เมียเป็นแน่
รวมทั้งผัวแย่ๆ เช่นเขาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ปล่อยให้เมียนอนป่วยอยู่ทั้งวัน เกือบหกโมงแล้วเมื่อเขาหันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะหัวเตียง เลยรีบออกจากห้องแล้วลงไปอีกตึกทันที
“อ้าว! คุณซี ทำไมกลับบ้านเร็วจังเลยคะ” มณีมาลาทักทายเป็นคำแรก เมื่อเขาเดินไปตึกใหญ่
“พอดีแจมไม่สบาย ผมเลยจะมาทำอะไรให้กินหน่อยครับ”
ปาลินเดินตรงไปยังครัวที่กำลังวุ่นวายกับอาหาร เพราะเย็นนี้มีแขกสำคัญมา เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรหรือกับใคร นอกจากจัดการทำข้าวต้มปลาให้เมียทันที
มณีมาลาหันไปหาหลานสาว ที่เพิ่งกลับจากไปสัมภาษณ์งานกับประมุขและผู้บริหารตามระเบียบบริษัท หลังเรียนจบมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ ทั้งสองต่างแปลกใจไม่แพ้กัน กับภาพทายาทหมื่นล้านเข้าครัวด้วยตัวเอง เพียงเพราะเมียป่วยเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
“คุณแจมเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะคุณซี”
อนัญญานันเข้าไปเอ่ยถามไม่ห่างจากร่างที่กำลังวุ่นอยู่หน้าเตา โดยมีแม่ครัวยื่นปลาชิ้นโตๆ ที่หั่นแล้วให้ ปาลินหันไปมองสาวข้างกายครู่หนึ่ง
“ก็มีไข้ครับ แต่อีกหน่อยคงจะลด ผมให้กินยาแล้ว”
แล้วก็หันกลับไปหาหม้อที่เดือดปุดๆ อยู่ โดยไม่ได้ใส่ใจกับใบหน้าขาวสวยที่เริ่มเปลี่ยนไปในทางซีดเซียว เมื่อตระหนักดีว่าตัวเองก็เป็นได้เพียงผู้หญิงที่เขาเข้าหาในเวลาเมามายไม่ได้สติเท่านั้น
ไหนเลยจะสู้เมียตบเมียแต่งที่มีสมบัติจากตระกูลเป็นร้อยๆ ล้านได้ เหมือนที่พ่อของเขาย้ำบอกในวันเกิดเรื่อง
“ผมฝากคุณน้าช่วยให้คนจัดมื้อเย็นไปให้ที่ห้องด้วยนะครับ”
ปาลินประคองถาดที่มีหม้อข้าวต้มกับเครื่องปรุงอย่างระมัดระวัง ขณะส่งยิ้มให้แม่เลี้ยง แล้วเดินออกจากครัวไป แต่ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นได้เลยหมุนกายกลับมาอีกครั้ง
“อ้อ! ฝากให้เด็กเอาของสดจากครัวไปใส่ตู้เย็นที่บ้านผมด้วยนะครับ ผมจะทำกับข้าวกินเองในสามสี่วันนี้ครับ”
“อ้าว! แล้วคุณซีไม่ลงมากินข้าวกับแขกเหรอคะ อีกหน่อยก็จะมาถึงแล้วนะคะ”
“อืม! ไม่ดีกว่าครับ คนนี้เป็นแขกพิเศษป๊า มีอะไรป๊าก็เอาอยู่ครับ ไม่ต้องมีผมก็ได้”
น้อยครั้งนักที่เขาจะปฏิเสธคำพ่อ แต่วันนี้ก็เกิดขึ้นอย่างน้อยสองครั้งแล้ว หนึ่งคือไม่เข้าประชุม สองคือไม่สนแขกคนพิเศษที่พ่อย้ำหนักย้ำหนาว่าให้มา
- Writer
