EP 68
1128 Words
นั่นแปลว่าเมียเกลียดผัวคนนี้แทบแย่ เกลียดยิ่งกว่ากิ้งก่า ไส้เดือนก็ว่าได้ แล้วมันเรื่องอะไรที่ผัวคนนี้จะต้องบากหน้าไปหา เอาหน้าที่เมียเกลียดนักไปให้ดูด้วย
ปาลินคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาทิ้งตัวลงเตียงแล้วหลับแทบจะทันทีเพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไป แม้จะไม่มาก แต่มันก็ทำให้หลับได้โดยไม่ต้องคิดอะไรเลย
หกโมงคือเวลาที่เขาจะตื่นด้วยตัวเอง ปวดหัวหนึบๆ อยากจะหยุดงานแทบแย่ แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ จึงลากกายไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก้าวลงบันได แต่ก็อดหันไปมองหน้าห้องเมียไม่ได้ตามเคย เหมือนทุกวัน และป่านนี้เมียอาจจะอยู่ข้างล่างแล้ว หรือไม่ก็มี
‘ไอ้งั่นนั่น’
มารับไปทำงานแล้วก็เป็นได้ เขารีบพากายก้าวลงบันได แล้วเข้าไปควบรถออกจากบ้านด้วยความรวดเร็ว เพื่อหลีกหนีภาพที่มีเมียนั่งคู่กับ
‘ไอ้งั่งนั่น’
ไปทำงานให้จงได้ แต่ก็ไม่มีสักวัน หรือสักนาทีที่จะทำสำเร็จ แม้จะมีงานยุ่ง แม้จะมีประชุมสำคัญ แม้จะมีแขกพิเศษ หรือแม้จะมีลูกค้ากระเป๋าหนักมาเรียกความสนใจแทบจะตลอดวัน แต่ทุกครั้งที่ว่าง หน้าเมียก็จะลอยมาหาเป็นภาพแรก
“คุณซีคะ คุณธีรนันท์อยู่ในสายค่ะ จะให้โอนเข้าไปเลยหรือเปล่าคะ เห็นว่ามีเรื่องด่วนค่ะ” เจ้านายหนุ่มที่ก้มอ่านเอกสารถึงกับชะงักงัน เมื่อมีชื่อ
‘ไอ้งั่งนั่น’
ดังเข้ามาในโสตประสาท เขาทั้งโกรธและเกลียดชื่อนี้ และไม่ปรารถนาจะ เสวนาพาทีด้วยเลย ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหนๆ หรือถ้าเป็นไปได้ อยากจะเอาปืนเป่าสมอง
‘ไอ้งั่งนั่น’
ให้ตายไปจากโลกนี้ด้วยซ้ำ จะได้ไม่ต้องคอยมาขับรถรับส่งเมียของเขาอีกต่อไป ครั้นพอคิดขึ้นได้ว่าอาจจะมีงานด่วน หรือปัญหาจากงานจนอีกฝ่ายแก้ไม่ตก เลยจำใจต้องสั่งให้เลขาโอนสายมาอย่างเสียไม่ได้
“คุณซีครับ ไม่ทราบเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านเห็นคุณแจมบ้างหรือเปล่าครับ”
ธีรนันท์ส่งเสียงเกรงอกเกรงใจมาหา
“คุณถามทำไม แล้วผมจะเห็นเมียหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ”
ปาลินส่งเสียงหนักๆ ไปตามสาย
“ก็ไม่เกี่ยวอะไรหรอกครับ แต่วันนี้ตั้งแต่เช้าผมติดต่อคุณแจมไม่ได้เลยครับ โทรไปก็ไม่รับสาย คุณแจมไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมเป็นห่วง กลัวจะไม่สบาย”
“ทำไมต้องมาห่วงเมียคนอื่นด้วยล่ะ ทำไมคุณไม่รีบๆ หาเมียเป็นของตัวเองแล้วก็ไปห่วงเมียตัวเองซะ”
“เอ่อ! คุณซีครับ เมื่อวานคุณแจมมีเรื่องไม่สบายใจมากๆ และวันนี้ผมก็ติดต่อไม่ได้ ถ้าทำได้ผมจะไปเคาะประตูห้องเรียกด้วยซ้ำ แต่ผมทำไม่ได้ ผมเลยต้องโทรมาบอกให้คุณซีช่วยไปดูหน่อย เผื่อคุณแจมเป็นอะไรหรืออาจจะไม่สบายน่ะครับ ผมมีเรื่องรบกวนแค่นี้ล่ะครับ สวัสดีครับ”
ปาลินโกรธและเกลียดคนที่ชิงวางสายไปก่อน จนต้องกระแทกโทรศัพท์ไปหาแป้นเสียงดังโครม ก่อนจะเอนหลังไปกับผนังเก้าอี้เพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อใจเป็นห่วงเมียขึ้นมา เลยต้องรีบออกจากห้องไป
“บอกป๊าด้วยว่าผมมีธุระด่วน ขอไม่เข้าประชุมบ่ายนี้ คุณช่วยบอกให้ภาคินไปแทนผมที”
สั่งเลขาได้ก็รีบเดินออกไป โดยไม่สนใจกับท่าทีและสีหน้าของผู้พ่อที่กำลังเดินออกจากห้องจะตรงไปเข้าห้องประชุมสักนิด และยิ่งได้คำตอบจากเลขาลูกแล้ว ประมุขยิ่งไม่ชอบใจในความไม่มีเหตุผลและขาดความรับผิดชอบของลูกนัก
ตอนต้นรักที่ต้องดูแล
และลูกที่ถูกพ่อขู่เข็ญว่าจะตัดรอนออกจากชีวิตหากไม่มีสายเลือดอยู่ในตัวแม้แต่หยดเดียว ก็กำลังนอนซมอยู่บนเตียงเพราะถูกพิษไข้เล่นงานมาตั้งแต่เช้ามืด จนไม่มีปัญญาลากสังขารไปไหนได้ นอกจากนอนไร้ซึ่งเรี่ยวแรงอยู่เท่านั้น และทันทีที่ผู้เป็นสามีเปิดประตู
‘ผัวะ’
ออกได้ ก็รีบตรงดิ่งไปยังเตียง แล้วเข่าก็แทบทรุด เมื่อเอาหลังมือแตะหน้าผากเมียแล้วพบว่าตัวร้อนเพราะพิษไข้ ปาลินรีบไปหายากับน้ำมา แล้วพยุงเมียที่หลับๆ ตื่นๆ ขึ้น ให้กินยาเป็นเรื่องแรก เมียก็ทำตามอย่างคนอ่อนแรง แล้วก็หลับไปทันที
“แจม! ผมจะเช็ดตัวให้นะ ไข้จะได้ลด”
บอกไปอย่างนั้น เพราะรู้ว่ายังไงเมียก็ไม่ได้ยินแน่ เขารีบลุกไปปิดเครื่องปรับอากาศ เปิดประตูระเบียง เปิดหน้าต่างทุกบาน แล้วจัดการมาเปลื้องผ้าที่มีเพียงเสื้อคลุมตัวเดียวออกจากกายเมีย แล้วใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดอย่างแผ่วเบา ก่อนจะมีชุดนอนตัวใหม่มาหุ้มกายไว้ดังเดิม
“คุณหิวมั้ย”
“...”
“คุณหนาวหรือเปล่า จะเอาผ้าห่มเพิ่มมั้ย”
“...”
แรกทีเดียวเขาคิดว่าเมียโกรธและไม่ยอมเอ่ยปากตอบอะไรสักคำ แต่พอเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบว่าเมียหลับสนิทไปแล้ว อาการถอนหายใจออกมาหนักๆ เกิดขึ้นกับผู้เป็นสามี
ก่อนจะออกจากห้องขึ้นไปหอบข้าวของทุกอย่างของตัวเองลงมาหาคนป่วยอีกครั้ง แล้วไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวขึ้น มือถือสั่นเรียกไม่ยอมหยุด เขารีบกดรับเมื่อเลขาเป็นคนโทรมา
แล้วตอบคำถามและสั่งงานหลายต่อหลายอย่าง จนอีกฝ่ายแทบจะจดไม่ทัน ตามแบบและสไตล์ของเขา ที่ทำงานคล่องแคล่วว่องไว เพราะได้อิทธิพลมาจากคนอังกฤษ
“อ้อ! ฝากโทรไปบอกคุณธีรนันท์ด้วยนะ ว่าเมียผมไม่เป็นอะไรมาก แต่จะหยุดงานทั้งอาทิตย์เลย ไม่ต้องเอางานหรือเอาเรื่องอะไรมากวนใจทั้งสิ้น ถ้ามีอะไรด่วนหรือตัดสินใจไม่ได้ให้มาถามผมคนเดียวเท่านั้น”
วางสายแล้วปาลินก็เดินมานั่งข้างๆ คนป่วยที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาตามไรผมและหน้าผาก เพราะยากำลังออกฤทธิ์นั่นเอง เขาใช้ผ้าชุบน้ำซับออกอย่างแผ่วเบา ขณะจ้องมองใบหน้าแดงก่ำของเมียด้วยความสงสาร
- Writer
