ใต้ร่มสกุณี

EP 34

“แจม! ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงให้คุณเข้าใจผมได้ แต่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนก็คือ ผมรักคุณ รักและคิดถึงคุณที่สุด อยากอยู่ใกล้ๆ คุณที่สุด อยากมีคุณเดินเคียงคู่ในฐานะเมีย อยากมีคุณเป็นแม่ของลูกๆ ที่น่ารักของผม อยากได้ยินเสียงปลอบใจเวลาผมเหนื่อยล้าจากอุปสรรค์ต่างๆ ในชีวิต ผมไม่เคยหลับตาลงได้ง่ายๆ เลย แม้แต่คืนเดียวตั้งแต่วันที่เราต้องอยู่ห่างกัน ผมเฝ้าแต่คิดถึงคุณ คิดถึงกลิ่นหอมๆ ที่ผมเคยสูดดม คิดถึงริมฝีปากนุ่มที่ผมเคยทำแบบนี้...”

แล้วเขาก็ก้มลงไปประกบกับเรียวปากงามด้วยความคิดถึงและโหยหามาหลายราตรีกาล วิวรรญาค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้าเมื่อจำต้องปล่อยให้เขาใช้สิทธิ์ความเป็นสามีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แปลกแต่จริงเมื่อครั้งที่เคยมีอ้อมกอดของนายลินโอบคลุมกายไว้นั้นเธอช่างเป็นสุขและอบอุ่นเสมอๆ เพราะรู้ว่ามันเป็นอ้อมกอดที่มาจากหัวใจรัก เป็นรักบริสุทธิ์ จากชายผู้ต่ำต้อย ชายโนเนมไร้ซึ่งภาษีทางสังคมใดๆ

และเป็นผู้ชายที่เธอเผลอใจรักเพราะความดี ความขยันขันแข็ง ความพากเพียร ความเอื้ออารี ความมีน้ำใจ และความเจียมเนื้อเจียมตัว รู้จักประมาณตนเองว่าอยู่ในฐานะอะไร เธอจึงเป็นสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิดเขา

แต่สำหรับอ้อมกอดนายปาลินคนนี้ ในใจมันช่างเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมเสียยิ่งกระไร ทุกสัดส่วนเมื่อถูกเขาสัมผัสช่างเปรียบเสมือนคมมีดกรีดลงไปตามเนื้อนวลนุ่ม

จนมีเลือดไหลซิบๆ ออกมาก็ไม่ปาน น้ำตาแห่งความเสียใจค่อยๆ ไหลรินออกมาอีกแล้ว แม้ดวงตาคู่เศร้าจะปิดลงเพื่อปกป้องมันเอาไว้

ทว่าพวกมันก็พากันทลายกำแพงเปลือกตาออกมาแล้วไหลอาบเป็นทางไปตามหางตา และใบหน้าที่แหงนเงยไปให้เขาเชยชม ด้วยการใช้มือคอยประคองสองแก้มและปลายคางมนขึ้น

ไม่นานปลายนิ้วของเขาก็ถูกสายธารแห่งความเสียใจไหลรดลงไปหา พร้อมกับกายแข็งขืนไม่มีวี่แววว่าจะโอนอ่อนผ่อนตามเหมือนเมื่อก่อนเลยจนนิดเดียว

ปาลินหยุดทุกความเคลื่อนไหวเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะถอนริมฝีปากออกจากปากนุ่ม มองไปหาสองสายธารหลั่งนองออกมา ปานประหนึ่งว่าเธอกำลังจะเดินเข้าสู่แดนประหัตประหารยังไงยังงั้น หัวใจเขาให้เจ็บปลาบแปลบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้กับภาพตรงหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนก็ว่าได้

“แจม! คุณร้องไห้ทำไม คุณเสียใจมากเลยเหรอที่เรามีวันนี้ด้วยกัน ผมรักคุณนะ รักและดีใจที่เราได้แต่งงานกัน”

“แต่ฉันเกลียดคุณ และคุณจะไม่มีวันได้ความรักจากฉันไปเลยตลอดชีวิตนี้ ต่อให้คุณได้ตัวฉันไป หรือได้อะไรต่อมิอะไรจากฉันไปแม้กระทั่งชีวิต คุณก็ไม่มีวันจะได้ความรักจากฉันแม้แต่นิดเดียว”

มันเป็นคำพูดแผ่วเบาทว่าหนักแน่นและมั่นอกมั่นใจอย่างที่สุดสำหรับวิวรรญาในเวลานี้ โดยมีน้ำตาเป็นประจักษ์พยานสำคัญว่ามันจะเป็นไปอย่างที่เปล่งมันออกมาไม่เปลี่ยนแปลง

เมื่อเดาได้ว่าถ้อยคำหวานหู น้ำคำบอกรักจากเขา หาได้มีความจริงปะปนอยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมันกลับเป็นถ้อยคำจอมปลอม ถ้อยคำที่อาบไว้ด้วยยาพิษ

หากเธอพลั้งเผลอเชื่อไปเพียงน้อยนิด ชีวิตก็คงจะหาไม่ ก็ในเมื่อนี่คือแผนการเขากับพ่อร่วมกันวางเอาไว้แล้ว แผนจะทำให้ผู้หญิงโง่ๆ คนนี้หลงเชื่อ หลงยินยอมมอบหุ้นให้เขาไป

จากนั้น วิวรรญา ไวทยาสกุลก็จะไม่มีความสำคัญใดๆ กับเขาแม้เพียงปลายก้อย ปาลินตกใจและใจหายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินประโยคนี้ ยิ่งเห็นสีหน้าของเธอที่บ่งบอกว่าเจ็บปวดที่สุดแล้ว

ยิ่งทำให้เขาแทบจะหมดเรี่ยวแรงเลยก็ว่าได้ แต่ก็ยังพยายามเรียกพละกำลังเข้าตัว เพื่อให้ได้ยืนหยัดบอกความตั้งใจจริงของตัวเองออกไป

“ไม่เป็นไร ผมยังมีเวลาอีกครึ่งชีวิต ที่จะพิสูจน์ว่าผมรักคุณยังไง มากมายแค่ไหน และจะมั่นคงเพียงใด”

วิวรรญาจ้องมองใบหน้าเขาอย่างคนไม่อยากจะเชื่อว่ายังคงกล้าเอ่ยคำนี้ออกมา แม้ความจริงทุกอย่างกระจ่างอยู่ในใจเธอจนหมดสิ้นแล้ว

“เก็บคำพูดลวงโลกของคุณไปไว้หลอกผู้หญิงโง่ๆ คนอื่นเถอะ สำหรับฉันการโง่เชื่อน้ำคำคุณเพียงครั้งเดียวก็มากเกินพอแล้ว และอย่ามาเอ่ยคำนี้ให้ฉันได้ยินอีกเป็นอันขาด เพราะมันจะทำให้ฉันเกลียดคุณมากกว่าที่เป็นขึ้นอีกหลายร้อยเท่า”

ปาลินแทบจะหมดความอดทนที่จะใช้วิธีประนีประนอมแล้วด้วยซ้ำ เมื่อถูกสกัดกั้นด้วยท่าทางเย็นชา ท่าทีหมางเมิน และสีหน้าอันชิงชังที่เธอมีให้ จนเผลอยกสองมือไปบีบไหล่ระหงอีกครั้งก่อนจะส่งน้ำเสียงหนักๆ ถามออกไป

“แล้วผมจะต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อว่าผมรักคุณจริงๆ หรือผมจะต้องใช้วิธีเดียวกับที่นายลินเคยใช้ถึงจะได้หัวใจคุณกลับคืนมา คุณเคยอ่อนระทวยในอ้อมกอดของนายลินไม่ใช่เหรอ แล้วมันจะต่างกันตรงไหนกับอ้อมกอดของผมตอนนี้”

สิ้นคำเขาก็รวบร่างนุ่มเข้ามาหาอก แล้วระดมจูบลงไปที่เรียวปากนิ่มอีกครั้ง และหนักหน่วงกว่าเดิมเพื่อหมายจะเอาชนะเธอให้ได้ แต่ผลก็ยังคงเป็นเช่นเดิมคือร่างทั้งร่างของเธอแข็งทื่อไม่มีวี่แววจะหวั่นไหวเหมือนที่เคยเป็นมาสักนิดเดียว แถมน้ำตาก็ยังไหลรินออกมามากกว่าเดิมจนเขาถึงกับต้องรีบผละออกห่าง

“นี่ใช่มั้ยคือสิ่งที่คุณอยากได้จากฉัน สิ่งนี้ใช่มั้ยที่พ่อคุณบอกว่าเสียดายที่คุณไม่ได้ทำตอนเป็นนายลิน คนสวนผู้ต่ำต้อย และต่อให้คุณได้จากฉันไปไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม คุณก็จะได้ไม่ได้อะไรจากฉันนอกจากความเกลียดเท่านั้น”

“ผมไม่ได้ต้องการสิ่งนี้จากคุณ และถ้ามันจะทำให้คุณเชื่อว่าผมไม่ได้หลอกคุณล่ะก็ นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปผมจะไม่มีวันแตะต้องคุณอีกเลยแม้แต่ปลายเล็บ ถ้านั่นไม่ได้มาจากความพอใจของคุณ ไม่ได้มาจากการยินยอมของคุณ และไม่ได้มาจากความรักที่คุณมีให้นายปาลิน พลชนะชัยชาญคนนี้ ถ้าเพียงแค่ผมอยากจะมีเซ็กเพื่อปลดปล่อยล่ะก็ ผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับคุณ ซึ่งเป็นคนที่ผมยอมยกย่องให้อยู่ในฐานะเมียเลย ผมไปปล่อยที่ไหนกับใครและเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องกับคุณเลยด้วยซ้ำ”