ใต้ร่มสกุณี

EP 33

แปลกเหลือเกินที่เมื่อสองอาทิตย์ก่อนนั้น เธอเฝ้าวิงวอนขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าเพื่อดลบันดาลให้มีอะไรก็ได้ มาเสกมนต์วิเศษให้คนที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วยนั้น กลายเป็นนายลินผู้ต่ำต้อย

แม้จะไม่มีงานแต่งอันเลิศเลอ ไม่มีผู้คนมาร่วมงานอุ่นหนาฝากคลั่งก็ตามที ขอเพียงให้พ่อไม่มีปัญหาเรื่องเงิน เธอก็พร้อมจะก้าวเดินไปกับเจ้าบ่าวที่เป็นเพียงผู้ชายธรรมดา และเหมือนคนที่มีแต่ตัวกับหัวใจรักเท่านั้น

ทว่าวันนี้เวลานี้และวินาทีนี้เธอได้พรนั้นมาแล้ว หัวใจกลับร้าวรานและระบมไปด้วยความเจ็บช้ำจากรักจอมปลอม ที่เขาเล่นละครตบตาและหยิบยื่นให้ ผ้าคลุมหน้าสีแดงค่อยๆ ถูกผู้เป็นเจ้าบ่าวเปิดออก

เมื่อได้อยู่ในห้องหอด้วยกันตามลำพังในเวลาอันน้อยนิดแล้ว ทันทีที่ใบหน้าสวยปรากกฏแก่สายตา ร่างของเขาแข็งทื่อกับสายน้ำที่ไหลรินออกมาจากสองดวงตาสวยไม่ขาดสาย

อาบลงไปสองแก้มนวลเนียนไล่เลื่อยลงไปหาลำคอกลมกลึงจนชุดสีแดงสดเปียกชื้นเป็นวงกว้างอย่างเห็นได้ชัด ไม่บอกก็รู้ว่าน้ำตาของเธอคงจะรินไหลมานานแล้ว เขาไม่ได้พูดหรือทำอะไรเมื่อเด็กรับใช้ยกกะละมังน้ำมาให้ล้างหน้าตามพิธี

ซึ่งวิวรรญาก็ทำตามผู้ใหญ่ที่เข้ามาบอกพอเป็นพิธี รวมไปถึงขั้นตอนต่างๆ อีกมากมายที่แต่ละคนต่างบอกว่าจะขาดไม่ได้ในงานอันเป็นมงคลนี้ ไม่งั้นชีวิตของทั้งสองจะครองคู่กันแบบไม่ราบรื่นไม่สงบสุข แต่ในความคิดแล้ว

ต่อให้ต้องทำอีกร้อยแปดพันประการ เธอก็เชื่อว่าชีวิตคู่คงจะหาสุขได้ยากเย็นเต็มที แต่ก็ไม่อยากขัดผู้ใหญ่ จึงเลือกที่จะทำไปแบบไร้ชีวิตชีวา หรือแม้แต่จะมองสบตากับผู้ชายลวงโลก

ผู้ชายที่ไร้ซึ่งหัวใจ ผู้ชายที่ยอมทำทุกอย่าง ทุกทางเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองและพ่อต้องการ โดยไม่สนใจกับความรู้สึกของคนอื่นว่าจะเป็นยังไง จะทุกข์ทน จะเจ็บช้ำ จะเสียใจมากน้อยแค่ไหน

“แจม! เดี๋ยวเราต้องไปแล้วนะ”

ลดาลัยกับทาริกาเดินมากระซิบบอกหลังพิธีการเสร็จ ไม่นานทั้งสามก็ถูกทีมงานพาไปขึ้นรถตรงเข้าโรงแรมเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงอันหรูหรา แขกมาร่วมงานมากหน้าหลายตา

โดยมีสองเพื่อนอยู่ด้วยแทบไม่ห่างหายในฐานะเพื่อนเจ้าสาว กระนั้นในหัวใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ก็ยังรู้สึกหนาวเหน็บแทบจะตลอดเวลา แม้ในงานจะคลาคล่ำไปด้วยแขกนับพัน

แม้จะมีสองเพื่อนและลุงป้าคอยจ้องมองไม่ห่างหาย หรือมีผู้คนอยู่รอบกายยังไง แต่เพียงแค่ได้ยืนคู่กับผู้ชายเลือดเย็น ก็ยากยิ่งที่จะพานพบกับความอบอุ่นได้อีก

วิวรรญาถูกทีมงานพาออกไปเปลี่ยนทรงผมกับชุดเจ้าสาวอันอลังการอีกถึงสามครั้งสำหรับงานเลี้ยง ทุกชุดต่างมีสายตาของแขกคอยมองมาอย่างชื่นชมในความสวยงามของคนสวมใส่

แต่นั่นไม่ได้สะกิดหัวใจอันแตกสลายให้ยินดีปรีดาเลย แม้ตอนกำลังก้มลงไปกราบแทบเท้าผู้ใหญ่ที่อวยพรให้ถึงในห้องหอจนคล้อยหลังไปจนหมดทุกคนแล้ว

เจ้าสาวในชุดลูกไม้สีขาวเกาะอกยาวเหนือเข่าก็ยังคงหนาวเหน็บอยู่นั่นเอง ปาลินหันกลับไปจ้องมองเจ้าสาวหลังจากเดินไปส่งผู้ใหญ่หน้าประตูเสร็จแล้ว เขารู้สึกว่าห้องสิบคูณสิบเมตรของเขาแคบลงไปถนัดตา

เมื่อมีร่างเสมือนไร้ซึ่งวิญญาณยืนนิ่งอยู่กลางห้อง อาการสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เกิดขึ้น ก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วก้าวเดินเข้าไปหาเจ้าของดวงตาหมางเมินกับเขาเหลือเกิน

“คุณจะอาบน้ำก่อนมั้ย ท่าทางคุณเหนื่อยจังเลย” แล้วตัดสินใจเปิดบทสนทนาด้วยเรื่องนี้

“...”

ผู้เป็นเจ้าสาวยังคงตีหน้าเรียบเฉยและยืนอยู่จุดเดิม แต่เขาก็ยังไม่ละความพยายามด้วยการส่งน้ำเสียงนุ่มหูไปหา

“ถ้าคุณยังไม่อาบเราก็มาคุยกันก่อนดีกว่านะ”

“...”

นั่นคือสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจและรีบพูดในสิ่งที่เฝ้ารอมานาน

“ตั้งแต่วันหมั้นของเรา ผมก็เฝ้ารอโอกาสที่จะได้อยู่กับคุณตามลำพังมาโดยตลอด เพราะผมอยากจะอธิบายเรื่องที่หมดให้คุณเข้าใจผมมากขึ้นกว่าที่เป็น บอกให้คุณได้รู้ว่าผมรักคุณจริงๆ และอยากจะแต่งงานกับคุณจริงๆ”

“...”

นี่ยังคงเป็นคำตอบที่เขาได้ เขาจึงตัดสินใจยกมือไปกุมสองไหล่ระหงแล้วรั้งเข้ามากอดไว้ เพราะทานทนกับความห่างเหินความหมางเมินจากเธอไม่ได้ แต่ก็รับรู้ได้ว่าเจ้าของไหล่พยายามขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมให้เขาทำแบบนั้นง่ายๆ

“ผมไม่รู้ว่าจะบอกคุณยังไง คุณถึงจะรู้ว่าทั้งหมดที่ผมทำไปนั้นมาจากความรักที่ผมมีต่อคุณ ผมยอมรับว่าตอนแรกผมเข้าไปขอทำงานบ้านคุณลุง ก็เพื่ออยากจะไปสืบดูว่าผู้หญิงประเภทไหนในสมัยนี้จะยอมแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองยังไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ เพราะมันหมดสมัยคลุมถุงชนไปนานมากแล้ว แต่พอผมได้อยู่ใกล้ๆ คุณ ได้รู้จักคุณในทุกๆ ด้านแล้วผมก็เข้าใจคุณดีว่าคุณจำเป็นยังไงถึงจะต้องแต่งงาน แล้วไม่นานจากความสงสัยก็กลายเป็นความเห็นใจเป็นความสงสารและสุดท้ายก็กลายเป็นความรักที่มีให้คุณ แล้วนายลินผู้ต่ำต้อยก็โชคดีได้ความรักและได้หัวใจของผู้หญิงที่เปรียบเสมือนเป็นดอกฟ้าเมื่อเทียบกับคนไม่แต่ตัวอย่างเขา มันทำให้ผมดีใจ ชื่นใจและมีความสุขเมื่อได้รู้ว่ายังมีผู้หญิงอย่างคุณจะรักผู้ชายไร้อนาคตอย่างนายลิน โดยไม่คาดหวังข้าวของเงินทองใดๆ จากเขาเลยแม้แต่นิดเดียว นอกจากหัวใจของเขา”

“...”

ปาลินอดสงสัยในความเงียบของคนในวงแขนไม่ได้ จนต้องประคองสองไหล่ดันออกห่างอก แล้วจ้องมองลงไปหาใบหน้าเรียบเฉยไร้ชีวิตชีวาเช่นเคย เขาค่อยๆ เชยปลายคางมนให้แหงนขึ้นมามองเขา แต่ก็พบกับความผิดหวัง เมื่อเธอเลือกที่จะมองต่ำลงไม่สบตาเขาเลย