ตอนที่ 13 แฮมสเตอร์คือสิ่งมีชีวิตที่ชอบก่อกวนและเหงาเก่ง
1078 Words
"คุณอินทำอะไรแฮม! อ๊า! อ๊า! ปล่อยผม" แฮมสเตอร์ดีดขาออกแต่มือคุณเขาล็อกไว้อยู่
"แฮมสเตอร์อยู่นิ่งๆ"
"ไม่เอาปล่อยเร็ว! ปะ ปาก ปากคุณเปื้อนแล้ว!" เห็นชัดๆ เลยว่าเปื้อนน้ำไอ้แฮม "คุณอินมาดูดเค้าทำไม"
"ก็รู้นี่ว่าฉันดูด?"
เอ้า...
"คุณมาแล้วทำไมถึงไม่เรียกเค้า แต่ปล่อยขากันก่อนเถอะนะ นะ นะ" จู๋ไอ้แฮมจะเบียดแก้มแล้ว
"เหอะ"
อินทนิลยอมปล่อยก้นเด้งดึ๋งของแฮมหล่นตุบกับที่นอนร่างน้อยผวาดึงหาเอาอะไรมาปิดตัว ก็อายน่ะสิ!
"คะ คือ...เค้า คุณอินอย่ากลืนนะเดี๋ยวเค้าเอาทิชชู" ที่นอนไม่มีรอยเปื้อนสักหยดแฮมสเตอร์ถึงรู้ว่าน้ำตัวเองอยู่ในปากเขาไปหมดแล้ว คุณอินไม่คายด้วย
แต่แล้ว
อึก
"คุณอิน!"
ลูกกระเดือกนูนขึ้นและขยับลงคุณอินกลืนลงไปแล้ว! คนตัวโตทำหน้าเคร่งนิ่งสนิทผินหน้ามองกำแพงไม่มองแฮมสเตอร์
คนตัวเล็กโฉบมือจับหน้า "คุณอินอ้าปาก! ห้ามกลืน มันกลืนไม่ได้ อย่ามากลืนเค้านะ!" คิดยังไงถึงได้กลืนน้ำแฮม!
"ไม่" อินทนิลทำหน้าดุมาก
"คุณอินอยู่ๆ ทำไมถึงดื้อล่ะครับ" แค่ริมฝีปากแฮมสเตอร์ก็ไม่กล้าแตะกลัวทำปากที่แสนเลอค่าของคุณเขาช้ำ แค่นี้ก็ช้ำน้ำไอ้แฮมมากพอแล้ว
"เชลลินเป็นใคร"
สะ เสียงคุณอินเข้มจัดมาก
"เป็นตัวละครในเกมครับ"
"อ้อ” อินทนิลทำหน้าไม่พอใจตั้งใจให้แฮมสเตอร์เห็น
"คุณอิน..." อย่าบอกว่าโกรธกันนะ
"อืม"
"คุณอินมองหน้าแฮมสิ"
"..." เขาไม่มอง
เชี่ย! โกรธแรงแล้ว! นี่สินะสถานการณ์คนนี้ทำให้แต่ไปครางเรียกชื่อคนอื่น
"พอแล้ว ฉันจะกลับห้อง"
พอพูดว่าจะกลับตัวเองก็ลุกขึ้นพรวด แฮมสเตอร์จะเอาแรงที่ไหนไปยื้อคว้าเอวสอบไว้ไม่ทันจนหน้าคะมำทิ่มเตียง อินทนิลก้าวขาเดินรวดเร็วแฮมสเตอร์โป๊ไม่มีเวลาห่วงตัวเองรีบวิ่งตามใช้ตัวเองกอดเพื่อรัดเขา
ก็ทำมันทั้งอย่างนี้น่ะแหละ!
"ไม่เอาคุณอินห้ามไป"
"แฮมสเตอร์"
"คุณอินอยู่กับเค้าก่อน อย่าไปนะ อย่าทิ้งเค้า!"
"แฮมสเตอร์ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไง"
"ไม่…" ที่ทิ้งไม่ได้เพราะเรายังไม่เป็นอะไรกันใช่ไหมล่ะ
"ปล่อย" มือหนาดันไหล่คนตัวเล็กออก ทำแฮมสเตอร์ถึงกับจุกในอกที่โดนไล่เงยหน้ามองสำนึกผิด
"เธอต้องไปจัดการตัวเองก่อน ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว "
"คะ คุณอิน...! "
ปัง!
แฮมสเตอร์โดนคุณอินปิดประตูใส่หน้าแล้ว โถ่เอ๊ย ทำอะไรลงไปวะไอ้แฮม!
แฮมสเตอร์คาดว่าจะได้เจอคุณอินหลังจากที่คุณเขาปั่นต้นฉบับเสร็จ ระยะเวลาตลอดเกือบสิบห้าวันแฮมสเตอร์รู้สึกว้าเหว่มาก ยืนอยู่หน้าห้องไม่กล้าเข้าไปหา เคยเคาะไปแล้วแต่คุณอินออกมาเจอในสภาพรกรุงรังแล้วบอกว่า
'ค่อยคุยกันฉันขอทำงานก่อน'
แฮมน้อยเลยคอยแง้มประตูห้องตัวเองแอบมองว่าเมื่อไหร่เขาจะออกมา แต่นานแล้วนะตายคาห้องไปแล้วมั้ง! แฮมสเตอร์อยากโมโห! จู่ๆ ก็มาอมเค้าแล้วปล่อยให้เค้าเครียดอยู่คนเดียว อมแล้วไม่รับผิดชอบ
เค้าจะไม่รอแล้ว
เค้าจะออกไปซื้อเบียร์เย็นเจี๊ยบกับเหล้าชุ่มคอกลับมากินที่ห้อง เมาให้เหมือนหมาไปเลยไอ้แฮม!
"เอือก...อื้ม"
แกรง! แก๊ง ตุบ
กระป๋องเบียร์กระป๋องที่เท่าไหร่ไม่รู้ถูกโยนลงบนพื้นกระจายเต็มห้อง เบียร์หวานรสผลไม้ไหลลงลำคอเรียวอย่างรวดเร็ว แก้วเหล้าที่วางอยู่บนพื้นแห้งขอดมีกระป๋องเปล่าระเกะระกะ
"อร่อย" นานแล้วมั้งที่ไม่ได้กินเบียร์อย่างเต็มที่ ตั้งแต่จบมหาลัยก็เอาแต่ทำงานเก็บเงินซื้อคอนโดไม่ได้แตะขวดเหล้าอีก "อร่อยฉิบหายเลย งื้อ คุณอิน"
ถึงเมาอยู่ก็ยังครางเรียกชื่อคุณสองบาท แฮมสเตอร์นั่งกอดเขาบนที่นอน "คุณอินเค้าเหงานะ ทำไมทำงานนานจังเลย"
ไอ้แฮมคนแข็งแกร่งกลายเป็นคนขี้เหงาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
"อยากเจอจนทนไม่ไหวแล้ว" ร่างกายคนเมาตอบสนองไวต่อความคิดควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋าสตางค์ แบบนี้เค้าก็ตืด! เข้าห้องเขาไปเลยดีกว่า
ต่อจากนั้นก็…เวรกรรม
แฮมสเตอร์เข้าห้องคุณอินได้แล้วแต่เข้าห้องทำงานไม่ได้ วันนี้คุณอินล็อกประตู
ทำไมล็อกอะ ปกติไม่ล็อกนี่ เรียกแล้วจะเปิดไหมอะ
"งื้อ..." ลองหน่อย มือเล็กของคนเมาเริ่มทุบประตู "คุณอินครับ คุณอิน เปิดให้เค้าหน่อย"
ปัง! ปัง! เสียงทุบประตูฉุดร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่ในห้องได้ น้ำเสียงกระเง้ากระงอดฟังดูมึนเมาร้องขอเหมือนหนูน้อยครวญครางขออะไรบางอย่าง
อินทนิลออกไปเปิด "แฮมสเตอร์"
"คุณอิน!"
หมับ! คนตัวเล็กโผเข้ากอดไม่แน่ใจว่าที่กอดเพราะอยากกอดหรือเพราะเมาแล้วไม่มีที่พิงกันแน่
"เป็นอะไรเนี่ย เธอเมาอยู่หรอ"
"ค้าววไม่ได้เมา" น้ำเสียงยืดยานคางกลิ่นตัวมันฟ้องตั้งแต่ที่เปิดประตูแล้ว
"เมาแน่ แอบไปกินเหล้ามาหรือไงฮึ"
"เค้าไม่ได้แอบเค้าตั้งใจกิน" หัวทุยซุกเข้าหาแผงอกหนาออดอ้อน
"วันหลังก็ชวนฉันด้วยสิ"
"ก็คุณอินทำงานอยู่" พูดถึงเรื่องงานคนตัวเล็กก็มีอาการโห่กระซิก "เมื่อไหร่คุณจะทำงานเสร็จ"
"ฉันยังทำไม่เสร็จเลย"
"ยังอีกหรอ"
"ยังค่ะ"
แฮมสเตอร์เบ้ปากแล้ว "เค้าสงสัยว่าเมื่อไหร่คุณจะว่างมาเล่นด้วย"
ความจริงคนตัวโตไม่อยากบอกว่าเขาไม่ค่อยว่าง แทบจะไม่ว่างเลยด้วย มือหนาเกลี่ยปอยผมให้ปัดผ่านดวงหน้าล่ะอ่อน ฝ่ามือหนาลูบๆ
ตาเยิ้มเชียว
"ฉันจะพาเธอไปนอน"
"เค้าไม่อยากนอน เค้าอยากอยู่กับคุณอิน"
"แต่เธอจะกวนฉันทำงานนะ"
"ฮึก..." คนหน้าหวานทำตาหลุกหลิกดวงตาแป๋วดูงอนอยากให้ง้อเหลือเกิน "ก็ได้...เค้าขอนอนห้องคุณอินนะ ไม่กลับห้อง"
"ก็ได้ เธอเดินไปห้องนอนฉันเองไหวไหม?"
"ฮื้อ...เค้าบอกว่าจะไปนอนห้องนอนหรอ"
- Writer
