BAD MORGAN :: CHAPTER 2 [100%]
1533 Words
“ฉันบอกตอนไหน? แค่บอกว่าไม่ใช้บริการเธอบนเตียง แต่ไม่ได้หมายความว่า ฉันจูบเธอไม่ได้”
“...”
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ ถ้าไม่อยากตาย” ใช่ สายตาที่แข็งกระด้าง มันเหมือนมากเลยไง? เหมือนกับของไอ้ไวท์ เหมือนมากจนเขาเกลียด อยากจะควักลูกตาออกมากระทืบเล่นจริงๆ ชีตาร์หลุบตาลงและสะบัดหน้าไปมาเพื่อให้หลุดจากมือหนา แต่ยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งบีบแก้มเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอหน้าบูดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด
“เจ็บไหมชีตาร์ เจ็บก็ร้องออกมา... แสดงสีหน้าออกมาสิว่าเจ็บปวด แสดง!!”
“ปล่อยฉัน!!” มีแต่เสียงตวาดที่เปล่งออกมา สีหน้าที่มอร์แกนต้องการกลับไม่ฉายออกมาให้เขาเห็นสักนิด มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ มือหนาปล่อยมือออกและก้มใบหน้าลงไปอีกครั้ง
“จนกว่าเธอจะแสดงสีหน้าอื่นๆ ที่ไม่ใช่สีหน้าเฮงซวยแบบนี้ เธอก็ต้องเจ็บตัวไปเรื่อยๆ แบบนี้ล่ะ”
“นายมันโรคจิต ฉันหน้าแบบนี้ นายจะให้ฉันเปลี่ยนสีหน้าตัวเองทำไมกัน? นายต้องการอะไร”
“ต้องการเอาชนะใบหน้าที่แสนหยิ่งยโสของเธอไงชีตาร์!!”
“...”
“ฉันเกลียดใบหน้าแบบนี้ รู้ไหมว่าทั้งสีหน้า แววตาของเธอที่มองฉัน... มันเหมือนมาก เหมือนกับไอ้ไวท์!!” ชีตาร์ตกใจไม่น้อยที่มอร์แกนพูดถึงชื่อของอดีตหัวหน้าแก๊งริชาร์ด บุรุษที่เธอเคยช่วยชีวิตเขาไว้ จากเงื้อมือของผู้ชายคนนี้ เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขาสองคนหรอก ว่ามันเป็นมายังไง
ก๊อกๆ
“ใครวะ!!”
“คือ คุณมอร์แกนครับ ได้เวลาแล้วครับ” ใบหน้าหล่อคมตะโกนขานรับออกไปและผละจากตัวเธอไป ก่อนจะหมุนตัวเข้าห้องตัวเองไป ชีตาร์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและยกมือเช็ดแก้มและริมฝีปากของตัวเอง ร่างบางอยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีขาวลายดอกไม้ มัดผมเป็นหางม้าขึ้นไป แต่งหน้าอ่อนๆ และออกจากห้องโดยมีร่างหนาของมอร์แกนที่เดินออกมาเช่นกัน เขาไม่พูดอะไรแต่กลับดึงมือเธอให้เดินลงไปด้วยกัน บรรยากาศในงานปาร์ตี้เริ่มครึกครื้นและแน่นอนว่ามอร์แกนพาเธอไปแนะนำกับบุคคลในแก๊งมาเฟียที่พอจะรู้จักพ่อเธอบ้าง แต่ไม่เคยมีใครรู้ว่าพ่อของเธอมีลูกก็เท่านั้น ชีตาร์นั่งจิบไวน์อยู่ที่โต๊ะคนเดียวโดยมีลูกน้องของมอร์แกนยืนประกบอยู่สองคน สักพักก็มีหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินมานั่งตรงข้ามเธอและเบ้ปากมองเธออย่างสมเพช
“น่าสมเพชนะ แต่งงานทั้งทีดันเป็นงานแต่งที่จอมปลอม ที่สำคัญ... ยังมีผัวที่ใช้งานผู้หญิงกับผู้ชายด้วย”
“...” ใบหน้าสวยไม่ตอบโต้อะไร แต่กลับฟังดนตรีเบาๆ โดยมีใครหลายคนต่างพากันเต้นรำกันอย่างสบายอารมณ์ ผู้หญิงคนนี้ที่เห็นท่าทีไม่สนใจของชีตาร์ก็กำหมัดแน่นทันที และยิ้มเยาะ
“วันนี้คงนอนเหงาคนเดียวล่ะนะ เพราะว่าผัวเธอวันนี้เขาใช้บริการฉัน... คงจะไม่อยากทำอะไรเมียหน้าตายแบบหล่อน หมดอารมณ์กันพอดี”
“ฉันต้องรู้ด้วยหรือเปล่า?”
“รู้อะไร?”
“รู้ว่าคุณกับมอร์แกน ทำอะไรกัน? รู้ด้วยไหมว่าเขามีผู้หญิงที่มานอนให้เขาฟรีๆ กี่คน ต้องรู้ไหมว่า พวกคุณมาสนองเขาบนเตียง ฉันจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ?”
“รู้ไว้สิ หล่อนจะได้จำใส่หัวไว้ไง ว่าแต่งงานเพราะอะไร? เชิดหน้าชูตาเป็นเมียเขาเพราะอะไร”
“ฉันไม่ลืมหรอกว่าฉันแต่งงานกับเขาเพราะอะไร และฉันก็ไม่เคยเชิดหน้าชูตาด้วย ฉันไม่ใช่คุณนะที่อยากจนตัวสั่น แต่ผลสุดท้ายก็เป็นได้แค่... คนที่เขาเรียกมาบำเรอแค่นั้น”
“แก!!”
“กรุณาสำรวมกับนายหญิงแห่งแก๊งมอร์แกนด้วย เพราะเธอไม่มีสิทธิ์” เสียงเข้มของลูกน้องมอร์แกนดังขึ้น หลังจากที่เงียบมานาน พวกเขารู้ดีว่าผู้หญิงพวกนี้ต้องการเป็นนายหญิงของแก๊ง แต่ทว่าไม่มีใครเหมาะสมหรอก และก็ไม่มีใครได้เป็นด้วย แค่เฉพาะตอนนี้เท่านั้นที่ชีตาร์ได้รับเลือก แต่พอพ่อของชีตาร์กลับมา ทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม... พวกเขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาไม่มีทางรักใคร ไม่มีทางให้ใครมาเป็นคู่ชีวิต นอกจากเสพสุขไปวันๆ แค่นั้น
“ตอนนี้ก็เชิดหน้าไปก่อนเถอะ วันไหนโดนเขี่ยทิ้ง พวกฉันกับผู้ชายของคุณมอร์แกน รอกระทืบแกซ้ำแน่ อีชีตาร์!!”
ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมา เธอไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนประเภทนั้นหรอก เพราะว่ามันไม่ได้มีอะไรที่ทำให้ดูดีเลยสักนิด อีกอย่างมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอด้วย ระหว่างเธอกับเขามันก็แค่สัญญาที่ทำไว้ด้วยกันแค่นั้น...
“สำหรับตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วนะครับ ขอเชิญคู่สามีภรรยาป้ายแดงอย่างคุณมอร์แกนและคุณชีตาร์บนเวทีหน่อยครับผม...” มอร์แกนกระชับสูทและมองร่างบางที่ลุกขึ้น ก่อนจะเดินตรงไปโอบเอวบางที่ขัดขืนเขานิดหน่อย แต่ก็ได้แค่นั้น ทั้งสองคนมายืนอยู่บนเวที
“ขอบคุณแขกทุกๆ ท่านเลยนะครับ ที่มาร่วมงานฉลองการมีศรีภรรยาในครั้งนี้ ผมดีใจนะที่คำครหาที่กล่าวหาใส่ร้ายผม ได้หมดลงไปเพราะผมมีภรรยาสาวสวยอยู่เคียงข้างแล้ว... ผมมีความสุขมาก ที่ได้รับความไว้ใจจากสมาคมอีกครั้ง และผมหวังว่าคงจะไม่มีเรื่องอุบาทว์ๆ แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะครับ ขอให้ทุกคนมีความสุขในวันแต่งงานของผมนะครับ”
แปะๆ
เสียงปรบมือดังขึ้น สายตาคมมองสมาคมแก๊งที่พากันหลบสายตาของมอร์แกน จะว่าคนๆ นี้น่ากลัวเกินกว่าจะเล่นด้วย เพราะพวกเขาโดนมาแล้วไง? โดนมาอย่างสาสม
“ฟังฝ่ายคุณมอร์แกนไปแล้ว มาฟังเสียงของคุณชีตาร์กันบ้างดีกว่า เชิญครับ” ใบหน้าสวยมองสบตากับมอร์แกนที่บีบเอวเธอแรงขึ้น เพื่อให้เธอพูดอะไรออกไป ทุกคนต่างพากันนิ่งราวกับโดนสะกดเมื่อมองใบหน้าสวย และเสียดายจริงๆ ที่เธอต้องมาแต่งงานกับชายที่ชั่วช้าสารเลวอย่างมอร์แกน
“ขอบคุณที่มาร่วมยินดีกับฉันและมอร์แกนนะคะ ฉันพูดไม่ค่อยเก่ง... แค่นี้แล้วกัน” ชีตาร์ส่งไมค์ให้กับพิธีกร พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังไปทั่วสนามหน้าคฤหาสน์ ก่อนจะมีเสียงของแขกและลูกน้องของมอร์แกนที่ตะโกนขึ้นมา
“หอมแก้มๆ”
“คุณมอร์แกนหอมแก้มเมียเลยครับ!!” ใบหน้าหล่อคมแสยะยิ้มกับลูกน้องของตัวเอง ที่เล่นละครได้เนียนดี ชีตาร์ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นก่อนจะรับรู้ถึงริมฝีปากร้อนที่จูบลงที่แก้มเธออย่างแนบแน่นและผละออกไป
“ต่อไป คุณชีตาร์บ้างสิครับ”
“หอมเลยๆ”
ชีตาร์มองแขกที่พากันส่งเสียงให้เธอหอมแก้มเขา ใบหน้าสวยหันไปมองมอร์แกนที่ยกยิ้มและมองเธอตาขวางและถ้าเธอไม่ทำ เธออาจจะต้องโดนอะไรแน่ๆ ซึ่งถ้าทำตามเขา เธอคงจะอยู่อย่างสงบสุขได้ใช่ไหม? ใบหน้าสวยถอนหายใจออกมาและโน้มใบหน้าขึ้นไปจูบที่แก้มเขาอย่างแผ่วเบาและผละออกมาทันที
“จูบเลยๆ”
“จูบอีก เอาจูบอีก!!”
“พะ พอแล้วนะ”
“อะไรกัน? ถ้าไม่ทำตาม ฉันถูกมองเหมือนเดิม เธอจะรับผิดชอบไหม?”
“...”
“จูบเลยครับ...” มอร์แกนประคองใบหน้าสวยให้หันมาและประกบจูบเธอทันที จนชีตาร์ตกใจ ผลักอกแกร่งออก แต่ทว่ารสจูบที่เขาขยี้ตอนนี้ทำให้เธอจิกนิ้วลงกับแผงอกแกร่งทันที เขาพยายามดุนดันลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอ แน่นอนว่าเธอไม่เปิดปาก จนเขากอดรัดเอวเธอแน่นและเอียงใบหน้ากดท้ายทอยเธอให้แนบชิดอีกครั้ง ตอนนี้เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตอนนี้นอกจากเม้มปากตัวเองแน่น มอร์แกนเลยผละจูบออกพร้อมกับเสียงโห่ร้องอย่างอิจฉา ใบหน้าหล่อคมแสยะยิ้มมองชีตาร์ที่หน้าแดงกร่ำ และหอบหายใจเหนื่อย
“อย่างน้อยจูบนี้ ก็ทำให้เธอหน้าแดงได้ล่ะวะ”
“...”
“ต่อไปนี้ถ้าฉันจูบ แล้วไม่เปิดปากรับลิ้นฉันนะ... โดนดีแน่”
- Writer
